Οδηγώντας από Παρασκευή, βγάζοντας τη ρετσινιά του οδηγού του Σαββ/κου ...

[Vrasidas]

Πιάνω τον εαυτό μου – παρ’ όλο που έχω κλειστή την τηλεόραση πάνω από έξι χρόνια τώρα, να βουλιάζει στην πλάνη της παραπληροφόρησης των ανθρώπων γύρω μου. Όλοι ασχολούνται με θέματα, που ενώ συμφωνούν πως μιλάμε για ένα αποδεδειγμένο διεφθαρμένο σύστημα διακυβέρνησης που χρησιμοποιεί ως εργαλείο ένα ακόμα πιο διεφθαρμένο σύστημα ενημέρωσης, παρόλα αυτά τα πάντα κινούνται με βάση τι θα πουν στην τηλεόραση οι πυρηνικοί επιστήμονες της προπαγάνδας.

Ο μήνας Αύγουστος πλησιάζει στη μέση του και ακόμα δεν υπάρχει το παραμικρό πλάνο για τα τι και τα πως … Το μόνο που καταλαβαίνει ο νους είναι πως τα ωραία πράγματα που δίνουν νόημα για το παρακάτω, κρατούν όσο οι στάλες της βροχής στα απλωμένα χέρια προς τα σύννεφα και πως η άρνηση για κάθε φευγιό είναι βρισιά, κατάρα και καταδίκη συνάμα. Η πολύ σκέψη σκοτώνει χρόνο … Το μόνο που χρειάστηκε ήταν δυό αλλαξιές δυό κλειδιά για αλλαγή ελαστικών και την ποπ απ σκηνή.

Μέχρι την έξοδο για Αρχαία Κόρινθο η διεκπεραιωτικά χιλιοπερπατημένη υποχρεωτικά αυτή διαδρομή, πέρασε γρήγορα. Είχε ζέστη, πολύ ζέστη … είχε κίνηση, πολύ κίνηση … είχε και κάτι τύπους που οδηγούσαν μόνοι τους με χειρουργικές μάσκες μέχρι τα μάτια … είχε όμως και χαμόγελα που άφηνα πίσω μου το μαντρί παραπληροφόρησης. Σκεφτόμουν πως το μεγάλο και ακατόρθωτο όνειρο που έχω αφήσει έξω από την πόρτα, κάθεται χρόνια τώρα απ’ έξω της και περιμένει να εκπληρωθεί. Το όνειρο του να μη φεύγω κάνοντας υποχρεωτικά διεκπεραιωτική διαδρομή είτε επιστροφής, είτε φευγιού. Να ανεβαίνω στη μηχανή και σε λίγα χλμ να ρολάρω σε δρόμους που αρμόζουν σε δυό ρόδες που ψάχνουν την ομορφιά και την αλήθεια. Γιατί άσχετα εάν δεν μπόρεσα να τη βρω ακόμα, η αλήθεια υπάρχει ακόμα και εάν δεν μπορέσω να τη βρω ποτέ. Προς το παρόν η αλήθεια ίσως να κρύβεται από ντροπή για αυτά που συμβαίνουν γύρω της …

Πρώτο δοκιμαστικό γέμισμα για να μετρήσω ενδεικτικά ξανά αυτονομίες, στο Σολομό. Σχεδόν 3 λίτρα για 125 χλμ σε κάτι λιγότερο από 2 ώρες δεν είναι άσχημα. Άρα υπολογίζω ένα συμπλήρωμα προς το τέλος της ημέρας έτσι για ασφάλεια και έναν λόγο παραπάνω για ξεκούραση και ξεμούδιασμα.

Κάθε φορά που στο Χιλιομόδι περνώ κάθετα τις γραμμές του εγκαταλειμμένου σιδηροδρομικού δικτύου με πιάνει μια θλίψη. Μακάρι ο κόσμος να καταλάβαινε περισσότερα από όσα τα μάτια βλέπουν ως δυό απλές γραμμές από ράγες. Ίσως γιατί δεν υπάρχουν νωπές αναμνήσεις πάνω σε αυτές ή γιατί δεν έχουν ταξιδέψει εκτός χώρας με αυτό το καταπληκτικό μέσο, ίσως γιατί ο ρομαντισμός του συρμού που αγκομαχά ανάμεσα στα πετρώδη βουνά της Πελοποννήσου είναι βαρύς και δύσπεπτος για τη νέα τάξη πραγμάτων και θαυμάτων …

Πάνω και αριστερά μου δεσπόζει το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια. Κάθε φορά που περνώ από εκεί, η ματιά μου μαγνητίζεται. Κοιτάζοντας το λόφο με το επιβλητικό άγαλμα μάλλον δείχνω την εικόνα ενός ολότελα συνηθισμένου ανθρώπου. Εξάλλου δεν ανήκω στον κόσμο των ηρώων, γι' αυτό και ακόμα επιβιώνω. Σήμερα δεν θα στρίψω αριστερά προς Μυκήνες αλλά θα συνεχίσω ευθεία προς Νεμέα. Στο σημειωματάριο των εκκρεμοτήτων γράφεται η επίσκεψη του αρχαιολογικού χώρου και μουσείου της καθώς και η αγορά κάποιων τοπικών κρασιών. Ο κάμπος της επίσης δείχνει απίστευτα εύφορος και σε αυτό φαντάζομαι συμβάλει ο Ασωπός ποταμός που τη διασχίζει.

Η καθυστερημένη αναχώρηση έχει βγάλει εδώ και ώρα τα δόντια της. Κάνει πολύ ζέστη κάνοντάς με να πολεμώ την ανάγκη για στάση σκιάς και αναψυκτικών. Όχι ακόμα όμως, θα πρέπει να βρω τη γωνιά που θα μου βγάλει την επιθυμία να σταματήσω όχι λόγω ζέστης αλλά ανάγκης να ρουφήξω εικόνες και τοπικές γεύσεις.

Στον Γαλατά αποφασίζω να ακολουθήσω τη διαδρομή για Στυμφαλία μέσω του χωριού Ψάρι και μάλλον δεν το μετανιώνω. Όσο ανεβαίνω, η θέα δεξιά και πίσω μου προς τη Νεμέα αποζημιώνει την όποια ανηφόρα. Πέρασα το Ψάρι μόλις σε 15 λεπτά δρόμο με επόμενο στόχο τη Λίμνη Στυμφαλία και το μάθημα της ιστορίας των χρόνων του Δημοτικού ξαναβγαίνει στην επιφάνεια. Κάτι σε Ηρακλή θυμάμαι, μια να παλεύει με κάτι λιοντάρια στη Νεμέα, μια να ξεπαστρεύει κάτι ανθρωποφάγες κότες με χάλκινα ράμφη, νύχια και φτερά, που πετούσαν σαν σαΐτες στην περιοχή της λίμνης που πηγαίνω τώρα δα. Αναρωτιέμαι εάν έκανε καλά τη δουλειά του τότε ή θα μας βρει καμιά συμφορά σε καμιά στροφή από καμιά αγριεμένη κότα ή λιοντάρι, που παραφυλάει ταξιδιάρες χαρωπές και αμέριμνες πάπιες.

Είναι πολύ ώρα που μου τελείωσε το μικρό μπουκάλι με νερό και δυστυχώς δεν έχω βρει ακόμα στην ερημιά ίχνος βρύσης. Περνώντας παράλληλα με τη λίμνη στη νότια της πλευρά, μια κυρία με λάστιχο πλένει τη βεράντα της σε ένα νεόδμητο πέτρινο σπίτι. Σταματώ και ρωτώ ευγενικά με τα χείλη σκασμένα και πρησμένα από την αφυδάτωση, παραπατώντας από την ηλίαση, αν μπορώ να γεμίσω το μπουκάλι μου με νερό από το λάστιχο. Ποιο λάστιχο μου λέει ο κύριος παραδίπλα ... και πάει να μου φέρει καινούργιο μεγάλο μπουκάλι νερό από το ψυγείο. Σκλαβιά για ακόμη μια φορά από απλοϊκούς ανθρώπους … Έτσι για να ξέρουν μερικοί πως δεν παίζει παντού και πάντα το συμφέρον και η ανταλλαγή κέρδους σε τάλαρα. Υπάρχει και το κέρδος της ανιδιοτελούς προσφοράς στο συνάνθρωπο.

Όσο και εάν το αποφεύγω, η λίμνη συνδέεται με αναμνήσεις άλλων εποχών οι οποίες όμως πολύ καλά κάνουν και παραμένουν αναμνήσεις. Θα έλεγα περισσότερο μαθήματα, τα οποία παρεμπιπτόντως έχουν αποδώσει καρπούς και ένα είδος προστασίας. Πως τα φέρνει η ζωή και ο χρόνος είναι απίστευτο. Είναι αναμνήσεις που περνώντας δίπλα τους δεν κοιτάς μέσα ούτε καν από περιέργεια. Ούτε καν αναμνήσεις ουσιαστικά, παρά μόνο κύκλοι που ολοκληρώνονται για να πας παρακάτω πιο ολοκληρωμένος. Αυτό που θυμάμαι πάντως με κάποια λαχτάρα, είναι τα κλεψιμαίικα πετροκέρασα στη βόρεια πλευρά της λίμνης. Δεν φταίγαμε εμείς κυρ- πρόεδρε … κρεμόσανται απ΄ όξω και θα έπεφταν χάμω …

Δυστυχώς μέχρι Καστανιά ακολούθησα το νέο δρόμο χάνοντας το ωραίο ανέβα του παλιού με τις ωραίες 15 συνεχόμενες στροφές και φουρκέτες. Υπόψη το χωριό έχει αρκετές αξιόλογες γωνιές εντός του, συμπεριλαμβανομένου ενός ωραίου πεζόδρομου μέχρι την εκκλησία Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Λίγο πιο πάνω και έξω από την κοινότητα, υπήρχε το "Ξενία Καστανιάς" το οποίο θυμάμαι είχε καταπληκτική θέα μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο από έλατα. Μάλλον και αυτό ακολούθησε τη μοίρα όσων “Xenia” επακουμβήστηκαν (για να χρησιμοποιήσω όρους επίκαιρους των ημερών) από το θρυλικό και τιμημένο Γκρικ Ντιμόσιο. Και μετά αναρωτιέμαι με τι δικαίωμα οι πλειοψηφία των δίποδων αυτής της χώρας έχουν το δικαίωμα να διαμαρτύρονται … Σιγά σιγά μου λύνονται πολλές απορίες γιατί αυτό το διαμάντι των Βαλκανίων αλλά και της Ευρώπης γενικότερα, δεν έχει τουρισμό 13 ή και 14 συνεχόμενους μήνες το χρόνο …

Συνεχίζεται ...

 

[Vrasidas]

Από την κορυφή λίγο πιο πάνω, η θέα πλέον προς τον κάμπο του Φενεού είναι καταπληκτική. Όπως και το στροφιλίκι μέχρι το πρώτο χωριό τη Μοσιά. Όλη η περιοχή τριγύρω μια ιστορία από μόνη της, μια περιοχή με υπέροχους προορισμούς όλο το χρόνο … Γκούρα, Ζαρούχλα, Κλειτορία και τόσα ακόμα μέρη.

Ο γύρος της τεχνητής λίμνης Δόξας είναι γεμάτος από γωνιές για φωτογραφία. Μου άρεσε που είδα αρκετούς προσεκτικούς κατασκηνωτές σε διάφορα σημεία γύρω της και για να είμαι ειλικρινής μια καλοπροαίρετη ζήλια την είχα. Η σκέψη και μόνο πως θα ήταν το βράδυ εκεί, φτάνει … Το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου στην εσοχή της λίμνης επίσης μια φοβερή γωνιά για να αποθανατίσεις στιγμές.

Λίγο πιο έξω το χωριό Πανόραμα ανταποκρίνεται τέλεια στις προσδοκίες που το όνομά του προκαλεί. Όλος ο κάμπος στα πόδια σου. Είναι κατακαλόκαιρο και τα χρώματα των καλλιεργειών ή των φυλλοβόλων δέντρων διαφέρουν της Άνοιξης κατά πολύ. Αναρωτιέμαι πως θα είναι την Άνοιξη ή το Φθινόπωρο και αυτό από μόνο του είναι ένα κίνητρο για επάνοδο. Ακολουθώντας περιμετρικά τον κάμπο αρχίζει το ανέβα προς το μικρό πάσο που σε περνά στην περιοχή της Κλειτορίας και τον 111, την παλαιά Εθνική Οδό που ένωνε την Τρίπολη με την Πάτρα. Στο ανέβα ποδηλάτης στην κυριολεξία αγκομαχά στην ανηφόρα κάτω από τον καυτό ήλιο καταμεσήμερο. Πόσο τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους, στεγνός, μαχητής, πεισματάρης που ξέρει τι αναζητά και γιατί … αλλιώς δεν μπαίνεις σε αυτή τη, για πολλούς ταλαιπωρία. Στη κορυφή του πάσου υπάρχει μια μικρή έκπληξη – δωρεά από τον μπαρμπα-Γιάννη που άφησε κάτι όντως χρήσιμο για τους περαστικούς συνανθρώπους του και όχι μόνο. Στη μάντρα του Προφήτη Ηλία μια βρύση που περιμένει όλο το χρόνο να ξεδιψάσει περιπλανώμενες ψυχές και ταξιδιώτες.

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν ευχαριστιέμαι περισσότερο τα στροφιλίκια με τελείως χαλαρούς ρυθμούς ή κοντά στο όριο. Το κατέβα προς Λυκούρια προσφέρεται για τέτοιου είδους υπαρξιακές αναζητήσεις πάνω σε δυό τροχούς με ότι και αν οδηγά κανείς. Και εκεί είναι που παραφυλούν ύπουλα οι απαντήσεις ανατρέποντας θεωρίες και πλάνη μιας ζωής για το πώς κατεβαίνεις από μια βουνοκορφή με συνεχόμενες φουρκέτες και άσφαλτο που κρατά … εκεί κάτω, λίγο πιο έξω από το χωριό, στην ισιάδα.

Δεν ξέρω τι έχω πάθει, αλλά σταματώ από την αρχή σε όποια εκκλησία μου κάνει εντύπωση η εικόνα της, η παρουσία της, η κορμοστασιά της. Αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι που φτιάχνουν τέτοια αριστουργήματα, δεν ακολουθούν την ίδια πρακτική και ως στάση ζωής. Φτιάχνουν κάτι υπέροχο και διαχρονικό και το μολύνουν με την ασχήμια της ψυχής τους. Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν την ομορφιά των κτισμάτων την κάναμε και κτήμα της ψυχής μας … πόσο διαφορετικός θα ήταν …

Οι Πηγές του Λάδωνα ποταμού στο αριστερό μας χέρι δείχνουν πως μια μικρή πηγή που αναβλύζει από τα έγκατα της Γης, μπορεί να εξελιχθεί σε ζωοδότη ποτάμι … Κάπως όπως συμβαίνει και με φωτισμένες ιδέες που είχαν την τύχη κάποια στιγμή, να αξιοποιηθούν και να προσφέρουν στην ανθρωπότητα θαύματα. Όλα από τα μέσα μας ξεκινούν τελικά … μάλλον.

Εντύπωση μου έκαμε λίγο πιο κάτω η αναγραφόμενη σε βράχο, πραγματική ημερομηνία έναρξης της επανάστασης ενάντια των Οθωμανών από τους Τσάκωνες, στη θέση Μαραθιά του Λεωνιδίου στις 16 Μαρτίου του 1821. Ακριβώς από πάνω υπάρχει και το σχετικό μνημείο. Πόση και πόση παραμύθα μας έχουν ταΐσει είναι απίστευτο. Πόση παραχάραξη εσωτερικής μνήμης και σχεδόν εκμηδένιση της κριτικής ικανότητας … Αλλά όπως λέει και το πάνσοφο fb στις μέρες μας : Βρέθηκαν κάτι εκατομμύρια θετικά στον ιό του σανού … Κάποια στιγμή πρέπει να ψάξω εάν υπάρχουν όντως καταγραμμένα στη φύση με επιστημονικές μεθόδους δίποδα μηρυκαστικά.

Με κατεύθυνση τον 111 αποφασίζω να στρίψω δεξιά για Κλειτορία. Έχω μια εκκρεμότητα εκεί που περιμένει καρτερικά με πείσμα. Στη διασταύρωση της εισόδου στο χωριό, δίπλα στην πέτρινη βρύση κάτω από την εκκλησία της Παναγιάς, έχω νυχτερινή φωτογραφία κάνα δυό εβδομάδες νωρίτερα με ένα μεγαλύτερο μηχανάκι. Θα ήταν κρίμα να στερήσω την ίδια χαρά στην ταπεινή πάπια μου, έστω και ημέρα. Ένα γρήγορο πέρασμα και μέσα από το χωριό με σκοπό κάποιο δροσιστικό ποτό επετράπη με συνοπτικές διαδικασίες στη θέα τύπων κυκλοφορούντων με κάτι τρέντυ πανιά στη μούρη εν μέσω καύσωνα καταμεσήμερο. Είπαμε να δροσιστούμε, όχι να φουντώσουμε και άλλο …

Γυρίζοντας πίσω, λίγο μετά τη διασταύρωση για Λυκούρια, αριστερά μας ακόμα ένα Μνημείο της Φύσης, σχεδόν άγνωστο και παρατημένο στην κυριολεξία τηρουμένων των αναλογιών της αξίας του, το “Κλήμα του Παυσανία”. Το κλήμα (Vitis vinifera) υπολογίζεται ότι είναι περίπου 3.000 ετών και σίγουρα είναι πάνω από 2.200 ετών, αφού ήδη από το 160 π.Χ. ο Παυσανίας το αναφέρει ως “αξιοπερίεργο φαινόμενο”, λόγω του μεγέθους του! Έχει μήκος περίπου 100 μέτρα και αποτελείται από 9 κορμούς, καθώς συμφύεται με ομάδα από πουρνάρια. Ανθίζει κάθε Μάιο, αλλά δεν δίνει καρπούς ... Ακόμα και τα κλήματα μας δίνουν μαθήματα πως πρέπει να ανθίζουμε ασταμάτητα, αλλά εμείς χαμπάρι, πρωινάδικα να υπάρχουν και όλα καλά … Α ναι, και ειδήσεις των εννιά … πως θα “ενημερωνόμαστε” ?

Κάπου πιάνω τον εαυτό μου να έχει εκνευριστεί ενώ δεν θα ‘πρεπε. Τόση άσκηση ζεν πάνω στο παπί είναι κρίμα να πάει χαμένη. Υπάρχουν όμως αυτές οι διάσπαρτες γαμημένες λεπτομέρειες σε όλη τη διαδρομή που θέλοντας και μη, κάνεις συνέχεια συνειρμούς. Ακούγεται θυμός ενώ στην πραγματικότητα είναι καλυμμένη πίκρα …

Συνεχίζεται ...

 

[Vrasidas]

Μέχρι και Λαμπεία ο δρόμος είναι ευχάριστα στρωτός, διατηρώντας άνετα μια σταθερή ταχύτητα 80 χλμ. Το χωριό φροντίζει τον επισκέπτη του ήδη από πριν μπει μέσα στην κοινότητα, με την πέτρινη βρύση και το φρέσκο δροσερό νεράκι του. Το γέμισμα των μπουκαλιών ήταν απαραίτητο τόσο για την συνέχεια λόγο ζέστης όσο και του γεγονότος πως η Πελοπόννησος δεν έχει την πληθώρα των βρυσών που έχω συναντήσει στα υπόλοιπα ορεινά της χώρας. Περίεργο πράμα οι Πελοποννήσιοι παιδάκι μου … ίσως γιατί είχαν αντικαταστήσει το νερό με το Θείο Νέκταρ από παλιά ... ποιος ξέρει … Η Λαμπεία υπέροχο μέρος, με γραφικά κτίσματα και μια αίσθηση βαριάς ιστορίας πάνω της. Κτισμένη στις πλαγιές των Λάμπειων Όρων παλαιότερα ονομαζόταν Δίβρη. Σίγουρα είναι ένα από τα μέρη που αξίζει να επισκεφτεί κανείς καθώς αποτελεί βάση λόγω θέσεως για πολλές εξορμήσεις στην ευρύτερη περιοχή των τριών νομών που συνορεύει (Αχαΐας, Τριπόλεως και Ηλείας).

Η διασταύρωση για Φολόη με το υπέροχο δάσος της Κάπελης ή Φολόης από ευθύκορμες βελανιδιές, δημιουργεί χαμόγελο και προσδοκίες για το τι θα δουν τα μάτια μου. Προσδοκίες κανονικές, όχι από τις “άλλες” … Σταματώ στο βενζινάδικο για πληροφορίες αλλά και γέμισμα από ταξιδιωτική διαστροφή. Πάω να πληρώσω γεμάτος τύψεις πως κλέβω εκκλησία … κάτι λιγότερο από 5 λίτρα για 180 χλμ περίπου ταξιδιωτικής ευφορίας και εξερεύνησης.

Το δάσος αποτελεί σίγουρα έναν από Τους Προορισμούς της Πελοποννήσου αλλά και της Ελλάδας γενικότερα καθώς είναι ένα από τα σπανιότερα δάση και μοναδικό στα Βαλκάνια. Παρά το μικρό του μέγεθος μπορείς ώρες να τριγυρίζεις στους στρωτούς χωματόδρομούς του ή κάνοντας κύκλους εναλλάσσοντας χώμα και άσφαλτο. Με βαριά καρδιά το αποχαιρέτησα παίρνοντας το δρόμο επιστροφής μέσω Κούμανη.

Το Πανόπουλο λίγα χλμ δυτικότερα ήταν προορισμός ξεκούρασης αλλά και συνάντησης για καφέ με τον Αντρέα από Πάτρα. Φιλόξενος και πρόσχαρος, ανταλλάξαμε απόψεις κάνοντας την ώρα να περάσει σαν αστραπή. Με συνόδεψε μέχρι και το Σιμόπουλο βγάζοντάς με και την αντιπροσωπευτικότερη μούφας και παραπλανητικής φώτο της ύπαρξής μου μέχρι τώρα. Στην επόμενη εξόρμηση έδωσα το λόγο στον εαυτό μου πως ό,τι και να γίνει, χρωστώ έναν καφέ στο καφενείο του χωριού Καλό Παιδί. Θυμάμαι έχω ξαναπεράσει αυτή τη διαδρομή αλλά αντίστροφα σε παλαιότερο 36ωρο. Θυμάμαι το κυνηγητό με ένα κόκκινο Monster 1100 που ευτυχώς το Πανόπουλο ήταν το μέρος ανασυγκρότησης οπότε σωθήκαμε … Θυμάμαι που το 1400 είχε ανάψει στην κυριολεξία καπνίζοντας ολόκληρο από παντού.

Προορισμός στη συνέχεια το σκαρφαλωμένο σε πλαγιά του απέναντι βουνού, χωριό Πόρτες. Οι κακές γλώσσες αναφέρουν συγγενικές ρίζες εκεί αλλά όποιους ντόπιους και αν ρώτησα δεν ήξερε κανείς τίποτα. Ίσως δεν ήθελαν παρτίδες με τύπους μου τριγυρίζουν με παπιά … ξέρω εγώ. Τη διαδρομή πάντως την κατ’ ευχαριστήθηκα …

Στο δρόμο συναντώ τη Μονή του Αγίου Νικολάου λίγο πριν το ομώνυμο χωριό. Περίεργο, εγώ θυμάμαι πως το μέρος το έλεγαν Σπάτα … τουλάχιστον από παιδί αυτό άκουγα. Κοιτώντας το πεζούλι έξω από το ναό ήταν λες και έβλεπα αγαπημένα πρόσωπα στη σειρά καθισμένα εκεί από παλαιότερες επισκέψεις. Ποιος ξέρει, ίσως και να κάθονται ακόμα χωρίς να τους αντιλαμβάνεται το μικρό και απαίδευτο πνεύμα μας.

Από εκεί μέχρι και το μνήμα του πατέρα μου μόλις μισή ώρα δρόμος, περνώντας από μέρη γεμάτα με αναμνήσεις, γεμάτους με πανηγύρια Αύγουστους, με πολλά μπάνια και ξεγνοιασιά, με γνήσιες γεύσεις από ντόπια αγαθά και έρωτες με Ελληνογερμανιδούλες κόρες μεταναστών που μάζευαν ήλιο για τον σταθμό του Μονάχου που τους έριξε η μοίρα άχου … Είναι περίεργο αλλά κάποιες σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, ακόμα και όταν κάποιοι φεύγουν από τον κόσμο αυτόν νωρίτερα για τον άλλο τον σημαντικότερο, γίνονται πιο βαθιές και ουσιαστικές. Ίσως τελικά το “κλειδί της αλήθειας” να βρίσκεται στην πνευματικότητα …

Το κάμπινγκ στην παραλία της Γλύφας σηματοδότησε το τέλος της σημερινής περιπλάνησης πάνω σε δύο ρόδες παπιού και όχι φτερών όπως κάποιοι θα ήθελαν. Έφτασα με σκοτάδι αλλά η ποπ απ σκηνή γι’ αυτό κατασκευάστηκε, για να στήνεται βράδυ με κλειστά μάτια … και ας τρώω καζούρα από διάφορους που δεν αντιλαμβάνονται τη χάρη να κουβαλάς ασπιδοσκηνή σαν των Λακεδαιμόνιων.

Η βραδιά έκλεισε με μπύρες με τον φίλο Φόρεστερ και την οικογένειά του. Η κούραση ήταν γλυκιά και ο ύπνος σχεδόν άμεσος … 450 χλμ με πολύ βουνό Πελοποννήσου ήταν ένα καλό νούμερο για σήμερα, έστω και με ακατάλληλο μηχανάκι ...

Εις αύριο τα σπουδαία …

 

[Vrasidas]

Ξημέρωσε Της Παναγίας αλλά η τέντα της σκηνής ήταν βαριά … Κοιμήθηκα μέχρι ασυνήθιστα αργά για ύπνο σε κάμπινγκ. Αν και γεμάτο από κόσμο με πολλούς ξένους, κυρίως από τη μεριά των φίλων και συμμάχων μας Γερμανών θα έλεγα. Πόσο βαριέμαι τη διαδικασία μάζευε – φόρτωνε … δεν θα το συνηθίσω ποτέ …

Η παραλία της Γλύφας τέτοια ώρα είναι όνειρο … Ένα όνειρο απαλλαγμένο από ανθρώπινες δηθενιές, με καθαρά και ήρεμα νερά. Σαν σήμερα 41 χρόνια πίσω θυμάμαι χαρακτηριστικές στιγμές λίγες παραλίες πιο πάνω, στου Φάλαρι. Θυμάμαι την άμμο που στην κυριολεξία ζεμάταγε και το βασανιστήριο μέχρι να φτάσει κανείς στο νερό και να σωθεί από το τηγάνισμα. Μακάρι να υπήρχε χρόνος για ραχάτι και 2 – 3 βουτιές και ένα παγωμένο καφέ στο χέρι. Φεύγοντας η αίσθηση πως η χθεσινή ημέρα πέρασε σαν αστραπή είναι έντονη. Το ξέρω ήδη πως αυτό θα συμβεί και σήμερα …

Η θέα του κάστρου Χελμούτσι από όποια γωνιά και εάν το δεις είναι καταπληκτική. Ποτέ δεν έχω πει όχι για ένα πέρασμα από εκεί καθώς συνδέομαι με αυτό με πολλές έντονες προσωπικές στιγμές. Τελευταία φορά που το επισκέφτηκα ήταν ακριβώς ένα χρόνο πίσω με τη μεγάλη μηχανή. Προσπαθώ να καταλάβω ουσιαστικές διαφορές με αυτή τη φορά και δεν βρίσκω κάτι αξιόλογο που να αξίζει αναφοράς …

Το πέρασμα από τα χωριά μέχρι και Αρχαία Ολυμπία ήταν καθαρά διεκπεραιωτικό. Εξαίρεση η στροφή στο τέλος της Βαρβάσαινας που κάθε φορά που περνώ από εκεί ένα χαμόγελο μένει για πολύ ώρα χαραγμένο στη χαζόφατσά μου … Ήταν καλοκαίρι του ‘91 από αυτά τα γνήσια … με χύμα διάθεση, με άγνοια ζωής, με ωραία συναισθήματα, με ωραία παρέα. Το 1200 έσχιζε την ξαφνική καταρρακτώδη βροχή και εγώ προσπαθούσα να ακολουθώ τη λευκή γραμμή για να μένω στο δρόμο … Ούτε που κατάλαβα πότε είχα βγει εκτός δρόμου και βρισκόμουν σε άνοιγμα πάρκινγκ. Το μόνο που κατάλαβα ήταν πως αν και τα βρακιά μας στην κυριολεξία ήταν μούσκεμα, δεν έτρεχε μία και τα γέλια ήταν πιο δυνατά από τη βροχή …

Μπαίνοντας στον Αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας δεν γίνεται να μη σε παρασύρει το δέος … Θες η φύση και τα όσα από ανθρώπινο χέρι φτιαγμένα παραμένουν ακόμα όρθια ? Θες τα όσα (λίγα) έχουμε μάθει στα σχολεία αποχαύνωσης ? Θες αυτό το “κάτι” που μόνο η αύρα μας συλλαμβάνει ? … πάντως το μέρος είναι μαγικό … Η επίσκεψη σε αυτό το μέρος είναι υποχρεωτική για όλους πριν αποχαιρετίσουν αυτόν το πλανήτη. Και το λέω πολύ Δημοκρατικά … Είναι ένα συναίσθημα που το έχω νιώσει μόνο σε δύο σημεία της χώρας … Αρχαία Ολυμπία και Δελφούς.

Αφήνοντας πίσω τα κτήρια της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής αρχίζει μια καταπληκτική διαδρομή με προορισμό τα Τρόπαια, ακολουθώντας τον Αλφειό ποταμό για αρκετά χλμ από τα αριστερά του. Στενός όσο πρέπει, στριφτερός όπως πρέπει, με πολλά σημεία για φωτογραφίες, με πολύ πράσινο και ανισόπεδα εδάφη …

Έξω από τη Μουριά σταματώ για ανάσα δροσιάς σε ένα πλάτωμα με πέτρινη βρύση, παγωμένο νερό και σκιά από πλάτανο. Ουσιαστικά δεν ήταν μόνο ανάσα δροσιάς αλλά σχεδόν κανονικό ντους … Άλλαγμα τη μούσκεμα μπλούζα από τη ζέστη και πάλι στο δρόμο. Στον Γύρο αλλάζω κατεύθυνση προς βόρεια φεύγοντας ουσιαστικά από τα πεδινά.

Η μια υπέροχη εικόνα εναλλάσσεται διαδοχικά την άλλη … ο ρυθμός είναι σβέλτος τόσο όσο για να χορταίνει η ματιά τα όσα απλώνονται μπροστά της. Μεταξύ Βασιλάκι και γέφυρας Ερύμανθου βρίσκεται ένας πανέμορφος χώρος αναψυχής πνιγμένος στο πράσινο με την εκκλησία του Α. Νεκταρίου στα δεξιά του. Πώς να μη σταματήσεις έστω για λίγα λεπτά εκεί … πως ?

Μέχρι Μπερτσιά ευχαριστήθηκα οδήγι με συνεχόμενες στροφές. Ο δρόμος για λίγο θα ισιώσει μέχρι Τουμπιτσιό ακολουθώντας τον Λάδωνα, αλλά αυτό θα αλλάξει ευθύς αμέσως. Περνώντας δίπλα από παλιό πέτρινο γεφύρι δεν μπορώ πάλι να μην σταματήσω … Πόση δόξα παρατημένη στο έλεος του Θεού. Ακόμα μια ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα κόσμημα που να δείχνει την ιστορία του τόπου πάει προς το παρόν χαμένη. Αναρωτιέμαι πόσο θα κόστιζε ένας ετήσιος καθαρισμός, μια πινακίδα της προκοπής με πληροφορίες που το αφορούν καθώς και της ευρύτερης περιοχής που εξυπηρετούσε. Θα μου πεις εδώ έχουν αφήσει στο έλεος του Θεού το «Κλήμα του Παυσανία» …

Στο Σταυροδρόμι από περιέργεια αφήνω τον κεντρικό δρόμο και μπαίνω στο χωριό. Η εκκλησία του (Κοίμηση της Θεοτόκου) ήταν μπορώ να πω εντυπωσιακή. Μέχρι στιγμής θα έλεγα πως οι εκκλησίες της επαρχίας είναι μακράν πιο όμορφες και καλόγουστες από του μαντριού που επιδιώκει απλά τον εντυπωσιασμό και την αύξηση των χωρίς ουσία κονδυλίων. Αν και ξέρουμε που είναι η ουσία αλλά κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε …

Οι γωνιές συνεχίζονται ακατάπαυστα … όπως αυτή έξω από το Σταυροδρόμι. Κοίτα να δεις πως εκτός από οδηγός του Σαββατοκύριακου θα κατηγορηθώ και για θεούσος … Και άντε μετά να βγάλεις τη ρετσινιά. Θα αρχίσω μετά τα ταξιδιωτικά σε προορισμούς οίκων ανοχής, χαρτοπαιχτικών λεσχών και πολιτικών γραφείων …

Λίγο πριν τα Τρόπαια, στο Βυζίκι, σταματώ στο μέσω περίπου του χωριού, στο πλάτωμα που είναι το μνημείο ηρώων που υπάρχει σε κάθε χωριό. Διαβάζω μια επιγραφή σε μαρμάρινη πλάκα και ένα μειδίαμα μου βγήκε αυθόρμητα … Η χώρα με τα επαναστατικά κλισέ και τις ουρές στα κατοχικά ταμεία των φίλων και συμμάχων μας γερμανών … και δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο γιατί το επίσημο σπορ των νεοελλήνων είναι σε πλήρη εξέλιξη σχεδόν δυο αιώνες τώρα …

Στα Τρόπαια από αφηρημάδα συνεχίζω ευθεία προς Σπαθάρι … και το πάω παρασυρόμενος από το κατηφορικό εξτρίμ στροφιλίκι μέχρι τον Υδροηλεκτρικό Σταθμό Λάδωνα της ΔΕΗ ! Η αλήθεια είναι πως με βάση τον ήλιο και την κατεύθυνση που είχα, κάτι δεν μου πήγαινε καλά με βάση το χάρτη που είχα αποστηθίσει στο μυαλό μου, αλλά αυτή η επιμονή μου να μη χρησιμοποιώ τζι πι ες και διάφορα τεχνομπλιμπλίκια και να βαριέμαι να ανοίγω τον κλασσικό χάρτη, μου έχει χαρίσει μέχρι τώρα απίθανα χασίματα και διαδρομές που ούτε καν θα τις έβαζα ποτέ στο πρόγραμμα.

Επιστροφή λοιπόν στην κολασμένη ανηφόρα και βουρ για το φως το αληθινόν … Αφήνοντας το κεφαλοχώρι Τρόπαια και σε μικρή απόσταση, στη διχάλα στρίβω αριστερά για Δήμητρα. Μπορώ να πω πως μέχρι τώρα ήταν το μοναδικό (έστω και για λίγα χλμ) κομμάτι δρόμου με πολλές πέτρες και χώματα διάσπαρτα και σε τυφλά σημαία από προηγούμενες βροχές. Αυτό όμως δεν ήταν τίποτα μπροστά στη θέα από ψηλά προς τη λίμνη του Λάδωνα … να κάθεσαι ώρες και να απολαμβάνεις … Το παπί την έχει καταβρεί με τόσα κλειστά κατηφορικά κομμάτια, όχι ότι έχει διαμαρτυρηθεί σε δύσκολα ανηφορικά και πόσο μάλλον σε ευθείες που κρατά άνετα ταχύτητες των 100 ή 90 κοντερίσιων χλμ. Έχοντας τσεκάρει την απόκλιση του περίπου 20% με την πραγματική ταχύτητα, το ταξίδι είναι σβέλτο και κυρίως ασφαλές. Π.χ. πλην των μεγάλων αρτηριών την πάπια δεν την προσπέρασε κανένα αυτοκίνητο, ενώ η ίδια ότι βρέθηκε μπροστά της το πέρασε άνετα και χωρίς κανένα ζόρι.

 

[Vrasidas]

Φτάνοντας στο κάτω μέρος της κοιλάδας του Λάδωνα, αρχίζει πάλι ένα γλυκό ανέβα με προορισμό τη Δήμητρα.

Μπαίνοντας στο χωριό, μόνο καλές εντυπώσεις έχω να πω. Απλοϊκό, ζεστό, φιλόξενο, γραφικό, με την κλασσική πλατεία με τη σκιά από πλατάνια, καφενεία και ψησταριά γύρω γύρω και φυσικά την κεντρική εκκλησία του χωριού … Βρήκα το προβλεπόμενο τραπέζι με τουλάχιστον τρεις καρέκλες ελεύθερες καθότι ο μερακλίδικος καφές απαιτεί και μερακλίδικο άπλωμα του κορμιού σε τουλάχιστον τρεις καρέκλες. Ο καφές διπλός μέτριος Ελληνικός, το οξυγόνο σε απίστευτη αφθονία και θα έλεγα αν και είναι το 3ο σε αφθονία χημικό στοιχείο στο σύμπαν, έχω την αίσθηση πως το υδρογόνο και το ήλιο σε αυτήν εδώ την πλατεία υπολείπονται. Φαντάζομαι τη μαγεία του μέρους το βράδυ, με τα φώτα της πλατείας αναμμένα, τις μυρωδιές από τα ψητά, τον κόσμο της να γεμίζει με ακόμα περισσότερη ζωντάνια το μέρος …

Οι πληροφορίες λένε πως λίγο πιο κάτω από το χωριό, ο Λάδωνας σχηματίζει ένα πανέμορφο μέρος που είναι κατάλληλο για καλοκαιρινό μπάνιο, βόλτα και πικ νικ, είτε οικογενειακό, είτε μετά Σουμέλας η οποία μπορεί και να μερακλώσει και να πλατσουρίζει ξεβράκωτη σαν την νεράιδα του ποταμού …

Στο διπλανό τραπέζι έχουν τελειώσει το φαγητό τους και τους έχουν φέρει γλυκά, κάτι σε κανταΐφια … Ξαφνικά ο μετρητής του ζαχάρου μου βαράει συναγερμό απότομης κάθετης πτώσης. Ρωτάω τον πιτσιρικά σε ηλικία σερβιτόρο αλλά γρήγορο στις αντιδράσεις, με στόφα επαγγελματία με πολλά έτη στην πλάτη του, εάν υπάρχει γλυκό.

• Μόνο γλυκό κουταλιού … μου λέει.
• Κάτι σαν των κυρίων ? … τον ρωτάω ..
• Δεν έχει άλλο, μου λέει .. αλλά η μάνα μου μας έχει φτιάξει σπιτικό μπακλαβά. Τον τρώτε ?

Να … αυτές στις ερωτήσεις δεν μπορώ … Αν και ο μπακλαβάς ήταν κέρασμα με τον καφέ, ο πιτσιρικάς δεν έμεινε δυσαρεστημένος στο τέλος ελπίζω. Λοιπόν, το χωριό Δήμητρα κατοχυρώθηκε ως ένας από τους προορισμούς για πολλούς λόγους. Τόσο για την υπέροχη διαδρομή του να φτάσει κανείς εκεί, όσο και για όλα τα υπόλοιπα που ανέφερα που δεν είναι καθόλου υπερβολές …

Πίσω από την πλαγιά που είναι σκαρφαλωμένο το χωριό Δήμητρα, ένα άλλο γραφικό χωριό περιμένει τη σειρά του. Χωμένο ανάμεσα σε δυό βουνά, τα παλαιά του κτίσματα μαρτυρούν αρκετή ιστορία και ζωή αιώνων, όπως φυσικά και όλη αυτή η περιοχή της Πελοποννήσου. Το πέρασμα από Κοντοβάζαινα ήταν σύντομο από τον κεντρικό δρόμο στην ανατολική άκρη του χωριού. Διασχίζοντας όλα αυτά τα χωριά μέχρι τώρα, αντιλαμβάνομαι πως χρειάζεται κανείς πολλές ζωές να τα περπατήσει, να τα ανακαλύψει σε βάθος, να βρει όλα τα σημαντικά που κρύβουν σε κάθε γωνιά τους. Είμαι πεπεισμένος πως αυτά τα κρυφά σημεία δε, τα αγνοούν ακόμα και οι ίδιοι οι κάτοικοι στην πλειοψηφία τους. Καλό θα ήταν προκειμένου να ξοδεύουν οι κοινότητες και οι πολιτιστικοί σύλλογοι χρήματα σε φιέστες με θέαμα και άρτο, να φρόντιζαν τη χρηματοδότηση έρευνας του τόπου τους και εκτύπωσης αυτής σε βιβλίο. Αναρωτιέμαι πόση ιστορία έχει χαθεί άδικα λόγω μη καταγραφής της.

Το ανέβα προς τον βορρά και τον 111 είναι υπέροχο. Πώς να βαρεθείς στην Πελοπόννησο, πώς να βαρεθείς σε αυτό το ανάγλυφο της φύσης. Μπορείς να οδηγάς όλη την ημέρα και ο σκληρός του μυαλού να μη γεμίζει ποτέ. Κάθε στροφή και μια εικόνα για κλικ … Στην κορυφή μια ακόμη έκπληξη με περιμένει. Δεξιά μου μια βρύση κτισμένη στη μνήμη ενός δικηγόρου και αριστερά μου σε ένα συρματοπλεγμένο μεγάλο οικόπεδο στο οποίο κάποιος είχε δέσει πάνω στα σύρματα μια Ελληνική σημαία, ερείπια παλαιού – μάλλον αρχαίου ναού – και πιο δίπλα κτισμένη μια Χριστιανική, του Αγίου Πέτρου. Υποψιάζομαι πως γκρέμισαν την αρχαία ή χρησιμοποίησαν τα μάρμαρά της για να κτιστεί η νέα. Φυσικά δεν υπάρχει καμία πινακίδα που να δίνει την παραμικρή πληροφόρηση για το τι ακριβώς συμβαίνει εκεί. Αυτά που έλεγα πιο πριν. Θα μπορούσε κάλλιστα αυτό το σημείο να είναι ένα από τα σημαντικότερα της περιοχής όλης ή ακόμα και της Ελλάδας … και απλά να σβήνει στη λήθη και την ανυπαρξία των υπεύθυνων “υπουργείων”. Αν ο τόπος ήταν η καταγωγή τραγουδιάρας ή ποδοσφαιριστή οι πινακίδες θα ξεκινούσαν πριν από το χωριό και θα τελείωναν πολύ έξω από αυτό … “Η κοινότητα Πέρα Κουτσούφλιανης, γενέτειρα του Θεού των διχτύων Πάνου Τρυπιοδιχτόπουλου, σας εύχεται καλό ταξίδι και καλά κέρδη στο Προ-Πο” …

Την τσαντίλα μου την αποζημίωσε ένα καταπληκτικό κατέβα, γεμάτο και γαμάτο ταυτόχρονα από στροφές και φουρκέτες, καμιά 20αριά στο σύνολο μέχρι και την κοιλάδα του 111. Στον παλαιό Εθνικό δρόμο στρίβω δεξιά προς Πάος με σκοπό στη διασταύρωση για Δάφνη να ακολουθήσω βόρεια πορεία προς Αροανία. Εχθές μόλις ήταν που ξαναπερπάτησα αυτό το κομμάτι και ο χρόνος δείχνει να μας γλεντάει κανονικά … Τελικά αναρωτιέμαι τα πάντα είναι Δρόμος ή τα πάντα είναι Χρόνος ? Εξάλλου ο Ευριπίδης στον Οιδίπου Τύραννο, έλεγε πως ο Χρόνος είναι Θεός … Και όλα αυτά στη χώρα που πλέον γεμίσαμε Θεούς της μπάλας και της πολιτικής …

Στην Χόβολη μου κάνει εντύπωση ένα ωραίο σπίτι κτισμένο πάνω σε διχάλα. Μεγαλύτερη εντύπωση επίσης μου έκανε η πινακίδα προς Καλάβρυτα. Δίπλα σε μια αυλή ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, από τα χαρακτηριστικά ζευγάρια των συνταξιούχων της πόλης που καλοκαιρεύουν στα πάτρια εδάφη, βλέποντας που σταμάτησα, μου κάνει την αναμενόμενη ερώτηση “από πού είμαι” … και φυσικά “ποιανού είμαι” …

 

[Vrasidas]

Ο δρόμος προς Καλάβρυτα όπως μου αρέσει, γεμάτος γλυκές στροφές και ανηφόρα, ερημικός, με πολύ θέα στο άγριο τοπίο της Πελοποννήσου. Στη διασταύρωση προς Αλαίστενα αριστερά και δεξιά για Αροανία, δεξιά στο υψωματάκι του δρόμου ένα εκκλησάκι μοιάζει ως παρατηρητήριο της περιοχής. Κρίμα που δεν υπάρχει μια πινακίδα που να το κατονομάζει.

Το πανηγύρι με την απίθανη διαδρομή συνεχίζεται μέχρι την Αροανία. Πολύ πράσινο, πολλά πανέμορφα παραδοσιακά πέτρινα σπίτια, ωραίες πλατείες, πέτρινες εκκλησίες κοσμήματα, παλαιό αρχοντικό που έγινε Πολιτιστικό Κέντρο, συνθέτουν την εικόνα του χωριού. Η θέα του από την απέναντι πλαγιά είναι επίσης φανταστική και δυστυχώς καμία φωτογραφία από κινητό τηλέφωνο δεν μπορεί να αποτυπώσει αυτή την ομορφιά.

Στην απέναντι κορυφή στη διασταύρωση προς Ανάσταση προβληματίζομαι εάν πρέπει να κάνω μια αλλαγή στο δρομολόγιό μου. Στο χάρτη η διαδρομή προς τα εκεί δείχνει ενδιαφέρουσα και σίγουρα δρόμος που πρέπει να περπατηθεί, αλλά η ώρα με πιέζει. Είναι ήδη 6μιση το απόγευμα και δεν θέλω να με πιάσει νύχτα στα βουνά με το κινέζικο νυχτοφάναρο. Ήδη όμως μπήκε στους επόμενους σχεδιασμούς και αυτή η περιοχή. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει αλλά έχω αποφασίσει βαθιά μέσα μου πως όσο αντέχω να είμαι πάνω σε δυό ρόδες θα γυρίσω όσες περισσότερες γωνιές μπορώ, είτε από χώμα είτε από άσφαλτο.

Πριν λίγες ημέρες ξαναβρέθηκα μια ανατολή στο Ταίναρο. Σκεφτόμουν τι είναι αυτό που ακόμα δεν έχει δώσει κίνητρο σε χιλιάδες μοτ/τές από όλη την Ευρώπη να κάνουν απόλυτο σημείο προορισμού το ακρωτήρι. Αν ήξεραν μόνο τι χάνουν, μη γνωρίζοντας τις επιλογές των διαδρομών μέχρι την εσχατιά των Βαλκανίων, αν ήξεραν επίσης και οι κάτοικοι των χωριών πάνω σε αυτές τις διαδρομές τι χάνουν … Αναρωτιέμαι τελικά σε έναν κόσμο που σχεδόν όλοι χάνουν, ποιοι είναι αυτοί που πράγματι κερδίζουν τελικά … Για φανταστείτε χιλιάδες μηχανές από την Άνοιξη μέχρι και το βαθύ Φθινόπωρο να ανεβοκατεβαίνουν αυτά τα βουνά, αναβάτες να σταματούν σε καφενεία κάτω από πλατάνια, να γεύονται κανονικό ψημένο κρέας και όχι καμένο πάνω σε φλόγα, να πίνουν κρασί από τα αμπέλια του χωριού, να τρώνε σαλάτα με κανονική φέτα και όχι τυρί τύπου φέτας … Να περνούν από ιστορικά σημεία με βάρος κάτι χιλιετιών στις πλάτες τους, να βλέπουν πως ο σύγχρονος άνθρωπος γέννησε τον “λόγο” και “έννοιες” που έδειξαν δρόμους και τάισαν μετέπειτα πολιτισμούς. Αναρωτιέμαι επίσης εάν πάνω σε 174 άλογα θα είχα χρόνο ή μυαλό να κάνω τέτοιες σκέψεις στην ερημιά …

Όχι μακρυά από τη διασταύρωση σταματώ υποχρεωτικά καθώς όλο το πλάτος του οδοστρώματος έχει καταληφθεί από τα συμπαθή τετράποδα που νιώθουν απέραντη ασφάλεια στα χέρια του τσοπάνη, ο οποίος βεβαίως βεβαίως τα συνοδεύει προς το ασφαλές μαντρί τους πάνω σε τι άλλο φυσικά, σε καμαρωτό παπί … Οι συνειρμοί, ελεύθεροι για όλους …

Λίγο πιο κάτω ( λίγο πιο κάτω για το παπί ίσως είναι αρκετά για κάποιους με σούπερ ντούπερ δίροδα) ένα ακόμα μνημείο Μνήμης της βαρβαρότητας των φίλων συμμάχων μας και ευεργετών μας εδώ και κάτι αιώνες Γερμανών. Το Μνημείο Αυχένα Πριολίθου Καλαβρύτρων, να μας θυμίζει την αφασία, τον παρτακισμό και αμνησία των κατοίκων όλης της χώρας γενικά. Κάθε φορά που βλέπω τέτοια μνημεία, η σκέψη μου δεν πάει σε βάρβαρους και τελείως απολίτιστους λαούς, αλλά σε λαούς που τους σκύβουν το κεφάλι ακολουθώντας τσοπαναραίους πάνω σε παπιά, που ουσιαστικά ξεπλένουν την ντροπή της δειλίας τους με μνημεία και επετείους … Αυτά φυσικά αποτελούν σκέψεις του Βρας και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα η οποία καταγράφεται από τις αξιόπιστες φυλλάδες και τα δελτία των εννιά μμ. …

Ελάχιστες στροφές πιο πέρα ένα καταπληκτικό σημείο με κιόσκι και απίστευτη θέα, έχει καταληφθεί από άνθρωπες οπότε δεν έχω πολλούς λόγους να σταματήσω, Ίσως μόνο εάν ήταν άνθρωποι με μηχανές …

Αχ αυτά τα χωριά των Καλαβρύτων, που να πρωτοπάς και που να πρωτοκαθίσεις … Πριόλιθος και διαύστρωση για Κάνδαλο στην Αγία Τριάδα περνούν γρήγορα. Κινούμαι ήδη σε πεδιάδα με πορεία προς Καλάβρυτα, η ζέστη έχει πέσει αισθητά, η κίνηση σχεδόν ανύπαρκτη, μηχανές ούτε για δείγμα και σκέφτομαι εάν θα μπω στα Καλάβρυτα ή όχι. Ούτως ή άλλως ο προορισμός μου είναι η Πλατανιώτισσα και η ώρα τρέχει να φέρει τη νύχτα στο ραντεβού της με τα ξωτικά του σκοταδιού. Στον κατάλογο των επόμενων σχεδιασμών μπαίνουν τα Καλάβρυτα, η Αγία Λαύρα, το Ηρώων των Αγωνιστών 1821 απέναντί της και το Σπήλαιο των Λιμνών που τρεις φορές μέχρι τώρα προσπαθειών να το επισκεφθώ κατέληξαν σε αποτυχία καθώς για άσχετους λόγους ήταν πάντα κλειστό.

Στην είσοδο της μαρτυρικής πόλης από τους φίλους των σωτήριων κυβερνήσεών μας, ευκαιρία για τον ανεφοδιασμό της ημέρας, λίγων τηλεφωνημάτων και δυό γουλιές παγωμένου πράσινου τσαγιού που βοηθά με τις ουσίες του την καταπολέμηση των ελεύθερων ριζών αλλά και την ψυχική ανάταση αναλογιζόμενος πως μέχρι εδώ ο πάπιος έκαψε περίπου 4,5 λίτρα …

Ρωτώντας ντόπιους (πάλι από κακή μου εκτίμηση για ακόμη μια φορά) για το αν αξίζει να πάω Πλατανιώτισσα από Κερπινή ή από Πετσάκοι, όλοι συμφώνησαν πως από Κερπινή ο δρόμος είναι πολύ καλύτερος … και πήγα και έφαγα 8 χλμ χώμα. Μάρτυς μου ο Θεός όμως δεν το μετάνιωσα καθόλου … Πάλι από εκεί θα ξαναπήγαινα, αρκεί να βρίσκει κανείς τις μικροσκοπικές φθαρμένες πινακίδες που τις ξέρουν μόνο οι ντόπιοι. Τα λιβάδια στο ενδιάμεσο της διαδρομής έχουν κάτι το απόκοσμο. Πολύ χαμηλό χορτάρι, πολύ πέτρα, κόκκινοι χωματόδρομοι, πέτρινες κορφές βουνών που γίνονται κίτρινες από τον ήλιο που πάει down under, συνθέτουν ένα γαμάτο σκηνικό που αξίζει να το δει κανείς ... όπως και το κάθισμα αυτοκινήτου στη σκιά μικρού δέντρο στη μέση του πουθενά. Ποιος αθεόφοβος το έβαλε εκεί ήθελα να ήξερα … Η Κερπινή είναι ακόμα ένας μαρτυρικός τόπος με πολλά χρωστούμενα από τους ευεργέτες συμμάχους μας. Απλά τυχαίνει και οι παριστάνοντες τις κυβερνήσεις εδώ και σχεδόν 77 χρόνια να το ξεχνούν συνεχώς πάνω στη φούρια τους να σώσουν τη χώρα … Και εκεί ακριβώς είναι που σε πνίγει η θλίψη της απέραντης μετριότητας σχεδόν σε όλα όσα αξίζουν …

https://www.facebook.com/dmko.gr/photos/a.1793014124265985/2285760968324629

Στο χωριό ο ομώνυμος ναός της Παναγίας στην κουφάλα ενός πλατάνου, είναι κάτι που πρέπει να βάλει στους προορισμούς του ο κόσμος. Αξίζει από όποια οπτική να το δει κανείς. Ακόμα και για μονοήμερη εκδρομή είναι εύκολα προσβάσιμο, με όμορφη διαδρομή, πολύ θέα και καλό φαγητό. Παρεμπιπτόντως μια καλησπέρα σε ιντερνετικό φίλο και σπουδαίο ταξιδευτή που τον είδα για πρώτη φορά, ήταν μια ευχάριστη στιγμή. Άσε που η ταβέρνα που διατηρεί δίπλα ακριβώς είναι υπέροχη, όμως ο χρόνος ήταν τόσο σφιχτός. Πάλι συμπλήρωσα το τεφτέρι με τους επόμενους σχεδιασμούς …

Η ώρα είναι ήδη 8και10 και πρέπει να φύγω πριν νυχτώσει. Μέχρι κάτω τη διασταύρωση της παλαιάς Εθνικής οδού Πάτρας – Κορίνθου η διαδρομή είναι μαγική. Αριστερά τα κάθετα βράχια αποτελούν ένα πρωτόγνωρο γεωλογικό φαινόμενο που σου προκαλεί δέος. Όλη η διαδρομή ανάμεσα από δυό ορεινούς όγκους ακολουθώντας την κοιλάδα που σχηματίζει το ρέμα Κερυνίτης, είναι από αυτές που θέλεις να την ανέβεις και να την επαναλάβεις. Και μισή ακριβώς στρίβω αριστερά για την παραλία Σελιανίτικων που θα βρεθώ με φίλους λάτρεις των δύο τροχών, των ταξιδιών με αυτούς, του καλού φαγητού, της ωραίας κουβέντας και του ωραίου φύλλου … τι άλλο να θέλει κανείς από τη ζωή του δηλαδή …

Η βραδιά εξελίχθηκε με φανταστικό σουβλάκι περασμένο όμως σε ξυλάκια και όχι σε καλαμάκια του φραπέ, με παγωμένες ντόπιες μπύρες, με ζωντανή μουσική και ακόμα πιο ζωντανούς ανθρώπους για παρέα …

Στις 3 το πρωί σκέφτομαι πως είναι χαζομάρα να κοιμηθώ λίγες ώρες και μετά να χάσω από τη ζέστη όλη τη μπύρα που ήπια. Νομίζω και ο πάπιος δεν θα είχε αντίρρηση, οπότε η επιστροφή ξημερώματα με απίθανη δροσούλα στο Μητροπολιτικό Μαντρί ή αλλιώς επίσημα στο Κράτος των Αθηνών ήταν μια χαρά.

Τελειώνοντας και αποτυπώνοντας στο ηλεκτρονικό χαρτί αυτές τις μνήμες, μια ανάγκη για φευγιό ήδη είναι σε έξαρση, όπως τα φουντώματα της εμμηνόπαυσης σύμφωνα με τις περιγραφές φιλενάδων εκ του ωραίου φύλου … Εξάλλου βενζίνη έχουμε …

See ya …

 

[forester]

Μοναδικός Μάριος, ως συνηθως!
Μέσα από τη ματιά του, κάνω ξανά τις διαδρομές που -πλέον- ξέρω απ' όξω, αλλά σαν να τις βλέπω 1η φορά!
Είδα τις "Ακροπολικές" πέριξ Στυμφαλίας, το Γέρο του Μοριά στα Δερβενάκια, το στοφιλίκι που δεν έκανε προς Καστανιά, την τρελή καταβαση από Κοντοβάζαινα προς 111, το γιοφύρι του Ερύμανθου (έχω κι εγώ φώτο), τη θάλασσα της Γλύφας (κι εγώ εκεί ήμουν, την ίδια μέρα), το Χλεμούτσι που ξεκινούσαμε την περσινή μπαλαντέζα, τα καραφλά "από κάτω" ενώ πηγαίνει από Κερπινή προς Πλατανιώτισσα και.... μέχρι και καλησπέρα στο Μίμη είπα!
Να 'σαι πάντα καλά ρε φίλε! Και να έχεις πάντα μπερζίνα, έστω και για την πάπια την ακατάλληλη

 

[panostsi]

Μόλις φτιάξω κάνα δυο πράγματα στο παπί θα ήθελα να κάνω και εγώ ένα ταξίδι με αυτό....φανταστικός για ακόμα μια φορά ....

 

[Ο Μυστήριος.]

... από κεινα τα ταξιδιωτικά που κ μόνο η γραφή σε κάνει να κουμπώσεις πρώτη κ να την αλλάξεις μετά την Ελευσίνα...
Ευχαριστουμε Μάριε, εγώ ήδη χάραξα την διαδρομή μέσα από την πορεία σου.

 

[Melatos]

Για φανταστείτε χιλιάδες μηχανές από την Άνοιξη μέχρι και το βαθύ Φθινόπωρο να ανεβοκατεβαίνουν αυτά τα βουνά, αναβάτες να σταματούν σε καφενεία κάτω από πλατάνια, να γεύονται κανονικό ψημένο κρέας και όχι καμένο πάνω σε φλόγα, να πίνουν κρασί από τα αμπέλια του χωριού, να τρώνε σαλάτα με κανονική φέτα και όχι τυρί τύπου φέτας … Να περνούν από ιστορικά σημεία με βάρος κάτι χιλιετιών στις πλάτες τους, να βλέπουν πως ο σύγχρονος άνθρωπος γέννησε τον “λόγο” και “έννοιες” που έδειξαν δρόμους και τάισαν μετέπειτα πολιτισμούς. Αναρωτιέμαι επίσης εάν πάνω σε 174 άλογα θα είχα χρόνο ή μυαλό να κάνω τέτοιες σκέψεις στην ερημιά …

Vras, ξύπνα ρε φίλε! Αυτό που περιγράφεις δεν είναι ευτυχία, ουτοπία είναι! Ξύπνα, επανέφερε το ρημαδι το μυαλό σου στην πραγματικότητα, καβάλα το χιλιάρι και τράβα καμια κανονική βόλτα!

 

[Vrasidas]

Vras, ξύπνα ρε φίλε! Αυτό που περιγράφεις δεν είναι ευτυχία, ουτοπία είναι! Ξύπνα, επανέφερε το ρημαδι το μυαλό σου στην πραγματικότητα, καβάλα το χιλιάρι και τράβα καμια κανονική βόλτα!

Τα όνειρα του χθες, είναι η πραγματικότητα του σήμερα Μελάτε μου ... Για φαντάσου το μεθαύριο ...

 

[rigas]

Βρασίδα, είσαι "βλαμμένος" αλλά σε απολαμβάνω και από γραπτά και από κοντά!.
Άλλαξε λάστιχα.... ,πάμε για Παπάδα όπου να ναι!

 

[Vrasidas]

Βρασίδα, είσαι "βλαμμένος" αλλά σε απολαμβάνω και από γραπτά και από κοντά!.
Άλλαξε λάστιχα.... ,πάμε για Παπάδα όπου να ναι!

Όχι εντός Αυγούστου ελπίζω .... τα λάστιχα είναι στο συνεργείο και ο μάστορας λείπει.

 

[rigas]

Όχι εντός Αυγούστου ελπίζω ....

Βάλε ένα μήνα ακόμα...

 

[paschalis]

Ρε γμτ πρέπει να ξανακατεβούμε και να είναι μέρα!!!

Εύγε σύντροχε.

 

[ΚΟΥΤΑΚΙΑΣ]

Χάρηκα για τη γνωριμία μας στο γυναικοχωρι(όπως λέγεται) Vras!!!
Έστω και αυτά τα λιγοστά χλμ που ήρθα μαζί σου ήταν διαφορετικά!!!!
ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ, οπως αλλωστε έγραφε η ταμπέλα που σε φωτογραφησα!!!
Να είσαι γερός και να ταξιδεύεις οσο μπορείς με αυτο το Ακατάλληλο κινεζικο παπί σου, που για οσο ήμουν πίσω σου ομολογώ ότι σχεδόν δεν το έπιανα καθόλου εύκολα!!!!
Πετούσες μαζί του στο μικρό αυτό πιστακι!!!!
Ελπίζω την επόμενη φορά που θα βρεθούμε να έχουμε παραπάνω χρόνο για κουβεντα με μεζέδες και μπύρα . Τώρα ξέρεις οτι όποτε βρεθείς εδώ βαλε κι εμενα στη λίστα με τους μιναρες!!

 

[Vrasidas]

Ρε γμτ πρέπει να ξανακατεβούμε και να είναι μέρα!!!

Εύγε σύντροχε.

Θέλει 2 - 3 ζωές να γυρίσεις τελικά την Πελοπόννησο. Να τη γυρίσεις, όχι απλά να τη μυρίσεις ...

 

[Vrasidas]

Χάρηκα για τη γνωριμία μας στο γυναικοχωρι(όπως λέγεται) Vras!!!
Έστω και αυτά τα λιγοστά χλμ που ήρθα μαζί σου ήταν διαφορετικά!!!!
ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ, οπως αλλωστε έγραφε η ταμπέλα που σε φωτογραφησα!!!
Να είσαι γερός και να ταξιδεύεις οσο μπορείς με αυτο το Ακατάλληλο κινεζικο παπί σου, που για οσο ήμουν πίσω σου ομολογώ ότι σχεδόν δεν το έπιανα καθόλου εύκολα!!!!
Πετούσες μαζί του στο μικρό αυτό πιστακι!!!!
Ελπίζω την επόμενη φορά που θα βρεθούμε να έχουμε παραπάνω χρόνο για κουβεντα με μεζέδες και μπύρα . Τώρα ξέρεις οτι όποτε βρεθείς εδώ βαλε κι εμενα στη λίστα με τους μιναρες!!

Ανδρέα σε ευχαριστώ για την παρέα και τη μικρή βόλτα

 

[vasagelos]

Ρε γμτ πρέπει να ξανακατεβούμε και να είναι μέρα!!!

Εύγε σύντροχε.

Μάλλον πρέπει να ξαναμπεί στο πρόγραμμα!

Στάλθηκε από το Aqua μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[vasagelos]

Θέλει 2 - 3 ζωές να γυρίσεις τελικά την Πελοπόννησο. Να τη γυρίσεις, όχι απλά να τη μυρίσεις ...

Ωραία βόλτα και εξαίσια περιγραφή!

Στάλθηκε από το Aqua μου χρησιμοποιώντας Tapatalk