Απολαύστε υπεύθυνα, αφού απαλλαγείτε πρώτα από κάθε είδους άγχος, ταμπού και προκατάληψη!
Η ερώτηση του @rigas για τον προορισμό της σχεδιαζόμενης εκδρομής του Μαΐου ήταν απλή!
- Τζουμέρκα ή Άγραφα? Ρώτησε..
-Και Τζουμέρκα και Άγραφα! Απάντησα.
Ήταν και κάτι μέρες πριν, που πέρασε από το οπτικό μου πεδίο, το trailer της ταινίας Jumanji. Ναι, εκείνου του επιτραπέζιου παιχνιδιού, που ρίχνοντας τα ζάρια κινδυνεύεις να γίνεις μέρος της ζούγκλας, ρουφώντας σε από τον ρεαλιστικό κόσμο που ζεις, και βυθίζοντάς σε, στο φανταστικό!
Δεν ήθελε και πολύ, Τζουμέρκα- Άγραφα - Jumangi και κάπως έτσι προέκυψε το,
JUMAGRAFA
Λίμνη Τριχωνίδα
Ανεφοδιασμός στο Θέρμο για το πολύ μικρό της παρέας, και αντί να καταστρέψουμε τα τακούνια μας στην αδηφάγο άσφαλτο, προτίμησα να στρίψουμε για τον παλιό δρόμο που οδηγούσε στον Προυσσό, και που αντίθετα στις επιταγές της νέας εποχής μετακινήσεων παρέμεινε χωματόδρομος. Βέβαια κατευθυνόμενοι προς Δρυμώνα θα διαπιστώσουμε ιδίοις τακούνεσι ότι πρόσφατα είχε πέσει καινούρια άσφαλτος μετά το φιδωτό ανέβασμα που ακολουθεί την διάσχιση του παραπόταμου του Εύηνου, η οποία έφθανε μέχρι και τον οικισμό Νεροσύρτης.
Στον οικισμό αυτό εκτός από πλούσια νερά, θα βρει κανείς και Wi-Fi. Σταματώντας να βγάλω φωτογραφία την σουρεαλιστική αυτή ταμπέλα, ένας συμπαθέστατος γεράκος, από αυτούς με τα χωριάτικα κόκκινα μάγουλα, που υποδηλώνουν ευζωΐα, φώναξε “ Και από αυτό έχουμε” !
Την πρώτη φορά που πέρασα κατά τύχη από τούτο εδώ τον χωματόδρομο, μαζι με τον @Dinos MEC , μετά τον οικισμό Λαδικού συνέχισα για το Χαλίκι βγαίνοντας σχετικά σύντομα στον ασφάλτινο δρόμο που πάει για Προυσσό. Αυτή τη φορά όμως πήγαμε διαβασμένοι και συνεχίσαμε για να διασελώσουμε το ορεινό πέρασμα που θα μας οδηγούσε προς την πηγή της Μαύρης Σπηλιάς και το χωριό του Προυσσού. Σημάδια αμπαντίλας φάνηκαν ήδη από τα πρώτα μέτρα του πάσου, αλλά δεν πτοηθήκαμε αντίδραση που είχαμε βέβαια καθ’όλο το τριήμερο.
Το στένεμα του δρόμου, η προσπάθεια της φύσης να τον καταπιεί, και η επιβλητική θέα άρχισαν να φουσκώνουν τα μυαλά μας και να ξεφουσκώνουν τα πνευμόνια μας. Τι να το κάνω κύριε μου το καθαρό οξυγόνο, όταν το καταναλώνουμε όλο για να κρατηθούμε όρθιοι?
Στο διάσελο με θέα τον Προυσσό στο βάθος
@rigas
@Maik®
Η κάθοδος για τον Προυσσό ήταν σχετικά πιο ομαλή. Πιάνουμε άσφαλτο και με ζεσταμένα πλέον λάστιχα κινούμαστε για το σημείο συνάντησης στο βενζινάδικο πριν το Καρπενήσι.
@nikospyrgos
@Juniorkourelis
Εκεί μας περίμενε ο @ts@k με το άλλο εκδρομικό της παρέας, το μπλε DRZ. Έχει κόψει το Αιγαίο στα δύο ταξιδεύοντας από το βράδυ της Πέμπτης με το καράβι από Κρήτη και μετά από Πειραιά για Καρπενήσι. Δείχνει όμως ακμαιότατος και έτοιμος να φάει τα βουνά. Το όλο σκηνικό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με μια ιστορία που άκουσα μόλις σήμερα και αφορούσε πρόταση για καφέ σε ομάδα γυαλισμένων καφετεριάκηδων ντεμέκ μοτοσυκλετιστών η οποίοι απέρριψαν το μακρινό από την Πάτρα, Αίγιο και προτίμησαν την θαλπωρή της Μαρίνας της Πάτρας, γιατί όπως είπαν και οι ίδιοι, που να τρέχεις Αίγιο, είναι μακριά, συνεχίζοντας την στίλβωση του αλουμινένιου στεφανιού της ζάντας με το καθάριο πανάκι μικροϊνών!
Λίγο παραπέρα βρίσκεται το cafe Saloon, το οποίο και προτιμήσαμε για το τελευταίο εσπρεσάκι μας, αφού τις επόμενες ημέρες, την τιμητική τους θα είχαν ο ελληνικός και ο φραπές. Εκεί ήρθαν να προστεθούν στην ομάδα μας ο @Dim-bob με τον @Windmaniac66 , οι οποίοι βρισκόντουσαν στην ευρύτερη περιοχή του Καρπενησίου από την προηγούμενη ημέρα, εξιστορώντας μας ταυτόχρονα τις χθεσινές τους περιπέτειες στα Κοκκάλια.
Τηρώντας ευλαβικά τα χρονοδιαγράμματα 13:00 σηκωνόμασταν από τις καρέκλες για να αρχίσουμε να φοράμε τις προστασίες μας. Σε πολύ λίγο θα μπούμε χώμα φώναξα, με αποτέλεσμα κάποιοι να αρχίσουν να σταυροκοπιούνται και άλλοι να πέφτουν στα γόνατα και να φιλάνε την άσφαλτο, πιστεύοντας -φαντάζομαι- ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα την αντικρύσουν .
Από το χωριό Γοριανάδες ξεκινήσαμε να πλευροκοπήσουμε όλο το δυτικό Βελούχι. Πρώτη φορά από εκείνη την πλευρά και πιστεύω ότι όλοι μας εντυπωσιαστήκαμε. Υπέροχα περάσματα, διαδρομές πλημμυρισμένες στο έλατο και ένας κατασκηνωτικός χώρος στο πουθενά απλά φανταστικός.
Σειρά τώρα είχε η Κουφάλα Μαυρομάτα Παπαδιά. Όχι δεν πρόκειται για κάποια μοχθηρή γυναίκα ιερέα με μαύρα μάτια, αλλά ένα λογοπαίγνιο που αφορά τρία χωριά την Παπαδιά, που έχει πάρει το όνομα από την ομώνυμη κορυφή που βρίσκεται πάνω από το χωριό, και τα χωριά Μαυρομάτα και Δάφνη, του οποίου το παλιό όνομα ήταν Κουφάλα λόγω μιας εικόνας που είχε βρεθεί , που αλλού, από μια κουφάλα δέντρου! Μα καθόλου πρωτοτυπία και αυτές οι εικόνες? Όλες σε κουφάλες δέντρου πάνε και κουρνιάζουν!
Συνεχίζεται...
Η ερώτηση του @rigas για τον προορισμό της σχεδιαζόμενης εκδρομής του Μαΐου ήταν απλή!
- Τζουμέρκα ή Άγραφα? Ρώτησε..
-Και Τζουμέρκα και Άγραφα! Απάντησα.
Ήταν και κάτι μέρες πριν, που πέρασε από το οπτικό μου πεδίο, το trailer της ταινίας Jumanji. Ναι, εκείνου του επιτραπέζιου παιχνιδιού, που ρίχνοντας τα ζάρια κινδυνεύεις να γίνεις μέρος της ζούγκλας, ρουφώντας σε από τον ρεαλιστικό κόσμο που ζεις, και βυθίζοντάς σε, στο φανταστικό!
Δεν ήθελε και πολύ, Τζουμέρκα- Άγραφα - Jumangi και κάπως έτσι προέκυψε το,
JUMAGRAFA
Κάπως έτσι ξεκίνησε να γράφεται η αναγγελία της τριήμερης χωμάτινης εξόρμησης που θα εξελισσόταν στον κορμό της Κεντρικής Πίνδου. Βέβαια τα πράγματα είχαν ξεκινήσει λίγο διαφορετικά. Ήταν χειμώνας, βράδυ Σαββάτου, το τζάκι αναμμένο και αντιστεκόμενος σθεναρά να διασκεδάσω με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, επέλεξα να χαράξω μια διαδρομή που κύκλωνε μεγάλο μέρος των Αγράφων από δευτερεύον, έως και τριτεύον θα τολμούσα να γράψω οδικό δίκτυο. Γιατί όπως είχε γραφτεί επίσης στην αναγγελία, δεν ανακαλύψαμε ξαφνικά τον τροχό, που στην προκειμένη περίπτωση λέγεται Άγραφα, αλλά διαφοροποιηθήκαμε στον τρόπο που γυρνάει αυτός ο τροχός στον χωροχρόνο! Συγκεκριμένη χρονική περίοδος εκτέλεσης δεν υπήρχε οπότε ο τίτλος της σχεδιαζόμενης διαδρομής πήρε την ονομασία “ Άγραφα Όποτε”.
Μεγάλη εβδομάδα και σχεδόν τηλεπαθητικά, μιλάμε τηλεφωνικά με τον Σπύρο, σχολιάζοντας τον κατακλυσμό του διαδικτύου από φωτογραφίες της Δρακόλιμνης της Βερλίγκας. Ο σχολιασμός αυτός κατέληξε να διαμορφώσει τον ρου της μελλοντικής εκδρομής, με αποτέλεσμα να εντάξουμε τον υδάτινο αυτό σχηματισμό του όρους Λάκμου, ως τερματικό σταθμό της χωμάτινης μας εξόρμησης. Οι διαδρομές έπρεπε να διαμορφωθούν αναλόγως και Μεγάλη Τετάρτη βράδυ ξεκίνησα να ζουμάρω σε ηλεκτρονικούς χάρτες. Οι ξεχασμένοι ορεινοί δρόμοι, τα αλπικά διάσελα, οι κατάφυτες από έλατο πλαγιές, όλα έδειχναν ότι μαθηματικά οδηγούμασταν στην μοτοσυκλετιστική μας Σταύρωση! Θα υπήρχε όμως Ανάσταση ή θα θάβαμε μια για πάντα στις βουνοκορφές της Πίνδου μέταλλα και πλαστικά?
Η γραμμή που δημιουργήθηκε, ήταν μια σχεδόν τουφεκιά, που ξεκινούσε από το Καρπενήσι και κατέληγε 2010 μέτρα πάνω από το ύψος της θάλασσας, στην λεκάνη που σχηματίζεται η Βερλίγκα κάτω από τις κορυφές Μέγα Τράπος και Τσουκαρέλα. Πλάνο διανυκτερεύσεων δεν υπήρχε, ακολουθήθηκε το δόγμα, όπου γης και πατρίς. Αναγνωριστική επίσης δεν υπήρχε, εντείνοντας την αγωνία αλλά και θέτοντας το μυαλό σε πλήρη λειτουργία, αφού ήταν αρκετές οι φορές , που διάφορα τεχνάσματα έπρεπε να εκτελεστούν ώστε να καμφθούν ή ακόμα και παρακαμφθούν διάφορα εμπόδια! Εν τέλει, γράφοντας αυτές τις γραμμές μια εβδομάδα σχεδόν μετά την επιστροφή μας, τολμώ να γράψω ότι ούτε γκρίνια υπήρχε. Τα JUMAGRAFA δεν μας άφησαν λεπτό να βγάλουμε από μέσα μας δυσάρεστες πτυχές της προσωπικότητα μας. Ήταν αυτή η καθολική καθήλωση μπροστά στο μεγαλείο της φύσης όπως επίσης και η συνεχής λειτουργία του ενστίκτου μοτοσυκλετιστικής επιβίωσης, που δεν άφηναν παρά μόνο τα μάτια να θαυμάζουν και τα υπόλοιπα μέλη του σώματος να λειτουργούν σαν γυροσκόπια προσπαθώντας να κρατήσουν όρθια την μοτοσυκλέτα!
Τολμηρή η βόλτα από σχεδιασμού της, τολμηροί και οι τελικοί συμμετέχοντες σε αυτήν καθώς και κάποιοι που ήθελαν αλλά τελικά δεν μπόρεσαν! Θέλει αρετή και τόλμη να ακολουθήσεις ένα πλάνο χωρίς πλάνο, που ίσως βγαίνει μόνο με αεροπλάνο! Χωρίς πολλά φρου φρού και αρώματα και αποφεύγοντας ερωτήσεις του τύπου, τι θα φάμε, που θα μείνουμε, αν θα βρέξει, αν έχει ανηφόρες ή κατηφόρες, αν οι οδηγικές υπερωρίες θα πληρώνονται με μελάτα ρεπό, αν ο Ερμής είναι ανάδρομος και ποιο λάστιχο είναι το καλύτερό για μπρέικ άουτς, βρεθήκαμε να αναχωρούμε από την Γέφυρα, ακριβώς στην ώρα μας εγώ, ο @rigas , o @Maik® , ο @nikospyrgos και ο @Juniorkourelis με το καινούριο του “εκδρομικό” απόκτημα! Μη περιμένετε φώτο από την γέφυρα Μπανιά, βαρέθηκα να βγάζουμε το τελευταίο διάστημα... Μεγάλη εβδομάδα και σχεδόν τηλεπαθητικά, μιλάμε τηλεφωνικά με τον Σπύρο, σχολιάζοντας τον κατακλυσμό του διαδικτύου από φωτογραφίες της Δρακόλιμνης της Βερλίγκας. Ο σχολιασμός αυτός κατέληξε να διαμορφώσει τον ρου της μελλοντικής εκδρομής, με αποτέλεσμα να εντάξουμε τον υδάτινο αυτό σχηματισμό του όρους Λάκμου, ως τερματικό σταθμό της χωμάτινης μας εξόρμησης. Οι διαδρομές έπρεπε να διαμορφωθούν αναλόγως και Μεγάλη Τετάρτη βράδυ ξεκίνησα να ζουμάρω σε ηλεκτρονικούς χάρτες. Οι ξεχασμένοι ορεινοί δρόμοι, τα αλπικά διάσελα, οι κατάφυτες από έλατο πλαγιές, όλα έδειχναν ότι μαθηματικά οδηγούμασταν στην μοτοσυκλετιστική μας Σταύρωση! Θα υπήρχε όμως Ανάσταση ή θα θάβαμε μια για πάντα στις βουνοκορφές της Πίνδου μέταλλα και πλαστικά?
Η γραμμή που δημιουργήθηκε, ήταν μια σχεδόν τουφεκιά, που ξεκινούσε από το Καρπενήσι και κατέληγε 2010 μέτρα πάνω από το ύψος της θάλασσας, στην λεκάνη που σχηματίζεται η Βερλίγκα κάτω από τις κορυφές Μέγα Τράπος και Τσουκαρέλα. Πλάνο διανυκτερεύσεων δεν υπήρχε, ακολουθήθηκε το δόγμα, όπου γης και πατρίς. Αναγνωριστική επίσης δεν υπήρχε, εντείνοντας την αγωνία αλλά και θέτοντας το μυαλό σε πλήρη λειτουργία, αφού ήταν αρκετές οι φορές , που διάφορα τεχνάσματα έπρεπε να εκτελεστούν ώστε να καμφθούν ή ακόμα και παρακαμφθούν διάφορα εμπόδια! Εν τέλει, γράφοντας αυτές τις γραμμές μια εβδομάδα σχεδόν μετά την επιστροφή μας, τολμώ να γράψω ότι ούτε γκρίνια υπήρχε. Τα JUMAGRAFA δεν μας άφησαν λεπτό να βγάλουμε από μέσα μας δυσάρεστες πτυχές της προσωπικότητα μας. Ήταν αυτή η καθολική καθήλωση μπροστά στο μεγαλείο της φύσης όπως επίσης και η συνεχής λειτουργία του ενστίκτου μοτοσυκλετιστικής επιβίωσης, που δεν άφηναν παρά μόνο τα μάτια να θαυμάζουν και τα υπόλοιπα μέλη του σώματος να λειτουργούν σαν γυροσκόπια προσπαθώντας να κρατήσουν όρθια την μοτοσυκλέτα!
Λίμνη Τριχωνίδα
Ανεφοδιασμός στο Θέρμο για το πολύ μικρό της παρέας, και αντί να καταστρέψουμε τα τακούνια μας στην αδηφάγο άσφαλτο, προτίμησα να στρίψουμε για τον παλιό δρόμο που οδηγούσε στον Προυσσό, και που αντίθετα στις επιταγές της νέας εποχής μετακινήσεων παρέμεινε χωματόδρομος. Βέβαια κατευθυνόμενοι προς Δρυμώνα θα διαπιστώσουμε ιδίοις τακούνεσι ότι πρόσφατα είχε πέσει καινούρια άσφαλτος μετά το φιδωτό ανέβασμα που ακολουθεί την διάσχιση του παραπόταμου του Εύηνου, η οποία έφθανε μέχρι και τον οικισμό Νεροσύρτης.
Στον οικισμό αυτό εκτός από πλούσια νερά, θα βρει κανείς και Wi-Fi. Σταματώντας να βγάλω φωτογραφία την σουρεαλιστική αυτή ταμπέλα, ένας συμπαθέστατος γεράκος, από αυτούς με τα χωριάτικα κόκκινα μάγουλα, που υποδηλώνουν ευζωΐα, φώναξε “ Και από αυτό έχουμε” !
Την πρώτη φορά που πέρασα κατά τύχη από τούτο εδώ τον χωματόδρομο, μαζι με τον @Dinos MEC , μετά τον οικισμό Λαδικού συνέχισα για το Χαλίκι βγαίνοντας σχετικά σύντομα στον ασφάλτινο δρόμο που πάει για Προυσσό. Αυτή τη φορά όμως πήγαμε διαβασμένοι και συνεχίσαμε για να διασελώσουμε το ορεινό πέρασμα που θα μας οδηγούσε προς την πηγή της Μαύρης Σπηλιάς και το χωριό του Προυσσού. Σημάδια αμπαντίλας φάνηκαν ήδη από τα πρώτα μέτρα του πάσου, αλλά δεν πτοηθήκαμε αντίδραση που είχαμε βέβαια καθ’όλο το τριήμερο.
Το στένεμα του δρόμου, η προσπάθεια της φύσης να τον καταπιεί, και η επιβλητική θέα άρχισαν να φουσκώνουν τα μυαλά μας και να ξεφουσκώνουν τα πνευμόνια μας. Τι να το κάνω κύριε μου το καθαρό οξυγόνο, όταν το καταναλώνουμε όλο για να κρατηθούμε όρθιοι?
Στο διάσελο με θέα τον Προυσσό στο βάθος
@rigas
@Maik®
Η κάθοδος για τον Προυσσό ήταν σχετικά πιο ομαλή. Πιάνουμε άσφαλτο και με ζεσταμένα πλέον λάστιχα κινούμαστε για το σημείο συνάντησης στο βενζινάδικο πριν το Καρπενήσι.
@nikospyrgos
@Juniorkourelis
Εκεί μας περίμενε ο @ts@k με το άλλο εκδρομικό της παρέας, το μπλε DRZ. Έχει κόψει το Αιγαίο στα δύο ταξιδεύοντας από το βράδυ της Πέμπτης με το καράβι από Κρήτη και μετά από Πειραιά για Καρπενήσι. Δείχνει όμως ακμαιότατος και έτοιμος να φάει τα βουνά. Το όλο σκηνικό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με μια ιστορία που άκουσα μόλις σήμερα και αφορούσε πρόταση για καφέ σε ομάδα γυαλισμένων καφετεριάκηδων ντεμέκ μοτοσυκλετιστών η οποίοι απέρριψαν το μακρινό από την Πάτρα, Αίγιο και προτίμησαν την θαλπωρή της Μαρίνας της Πάτρας, γιατί όπως είπαν και οι ίδιοι, που να τρέχεις Αίγιο, είναι μακριά, συνεχίζοντας την στίλβωση του αλουμινένιου στεφανιού της ζάντας με το καθάριο πανάκι μικροϊνών!
Λίγο παραπέρα βρίσκεται το cafe Saloon, το οποίο και προτιμήσαμε για το τελευταίο εσπρεσάκι μας, αφού τις επόμενες ημέρες, την τιμητική τους θα είχαν ο ελληνικός και ο φραπές. Εκεί ήρθαν να προστεθούν στην ομάδα μας ο @Dim-bob με τον @Windmaniac66 , οι οποίοι βρισκόντουσαν στην ευρύτερη περιοχή του Καρπενησίου από την προηγούμενη ημέρα, εξιστορώντας μας ταυτόχρονα τις χθεσινές τους περιπέτειες στα Κοκκάλια.
Τηρώντας ευλαβικά τα χρονοδιαγράμματα 13:00 σηκωνόμασταν από τις καρέκλες για να αρχίσουμε να φοράμε τις προστασίες μας. Σε πολύ λίγο θα μπούμε χώμα φώναξα, με αποτέλεσμα κάποιοι να αρχίσουν να σταυροκοπιούνται και άλλοι να πέφτουν στα γόνατα και να φιλάνε την άσφαλτο, πιστεύοντας -φαντάζομαι- ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα την αντικρύσουν .
Από το χωριό Γοριανάδες ξεκινήσαμε να πλευροκοπήσουμε όλο το δυτικό Βελούχι. Πρώτη φορά από εκείνη την πλευρά και πιστεύω ότι όλοι μας εντυπωσιαστήκαμε. Υπέροχα περάσματα, διαδρομές πλημμυρισμένες στο έλατο και ένας κατασκηνωτικός χώρος στο πουθενά απλά φανταστικός.
Σειρά τώρα είχε η Κουφάλα Μαυρομάτα Παπαδιά. Όχι δεν πρόκειται για κάποια μοχθηρή γυναίκα ιερέα με μαύρα μάτια, αλλά ένα λογοπαίγνιο που αφορά τρία χωριά την Παπαδιά, που έχει πάρει το όνομα από την ομώνυμη κορυφή που βρίσκεται πάνω από το χωριό, και τα χωριά Μαυρομάτα και Δάφνη, του οποίου το παλιό όνομα ήταν Κουφάλα λόγω μιας εικόνας που είχε βρεθεί , που αλλού, από μια κουφάλα δέντρου! Μα καθόλου πρωτοτυπία και αυτές οι εικόνες? Όλες σε κουφάλες δέντρου πάνε και κουρνιάζουν!
Συνεχίζεται...
Τελευταία επεξεργασία: