Σε συνέχεια της περιορισμένης δυνατότητας μετακινήσεων μακρά απο τον τόπο μας,μου δίνεται η ευκαιρία να ασχοληθώ με μερικά κρυμμένα διαμαντάκια της περιοχής μου και να τα μοιραστώ μαζί σας.
Ενα απο αυτά λοιπόν είναι και η Μονή Πεπελενίτσας,η οποιά βρίσκεται στα ορεινά της Αιγιάλειας μετά το χωριό της Κουνινάς.Η πληροφορία ήρθε απο την ιδια αγαπημένη φίλη που μου έδειξε το εγκατελλημένο χωρίο της παλαιάς Κουνινάς και οπως καλά θα καταλάβατε βρίσκονται πολύ κόντα μεταξύ τους.
Η ιστορια της Μονής έρχεται από τον 15ο αιώνα οπου και κτίστηκε, με το τότε όνομα "Ελπίς των Απελπισμένων". Η προφορική παράδοση ειχε διασώσει δυο εκδοχές για την ίδρυσή της. Κατά την πρώτη εκδοχή, ο Μονή χτίστηκε από τη μητέρα και την αδερφή του Οσίου Λεοντίου,οπού αργότερα ο Λεόντιος για να βρίσκεται κοντά της,εφτιαξε την σκήτη του ακριβώς απέναντι της στις πλαγιές του Κλωκού( Παλαιομονάστηρο Οσίου Λεοντίου) και κατά τη δεύτερη από την Ελένη Παλαιολογίνα- σύζυγο του αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου ή την Ελένη Παλαιολογίνα- κόρη του Δεσπότη της Αχαΐας Θωμά Παλαιολόγου, που ονομαζόταν Μπέμπελ Ελενίτσα ή Μπέμπες Ελενίτσα και κατά παράφραση επικράτησε το Πεπελενίτσα.
Άλλη εκδοχή για το όνομα της είναι πως το όνομα Πεπελενίτσα προήλθε από τη σλαβική λέξη πεπέλ (τέφρα, στάχτη) και σημαίνει τεφροδοχείο, τόπος εξαγνισμού από τις αμαρτίες.
Αρχικά ήταν χτισμένη στην αριστερή όχθη του Σελινούντα όπου και σώζονται κάποια από τα ερείπια της παλαιάς Μονής. Υπέστη ανεπανόρθωτη καταστροφή μετά τα Ορλωφικά (1772) από τους Τουρκαλβανούς που κατάσφαξαν τις καλόγριες. Η Μονή κτίστηκε εκ νέου σε πολύ ψηλότερη θέση, στον απόκρημνο βράχο,σε υψόμετρο 476 μέτρα,για λόγους ασφαλείας απο τις συνεχόμενες επιδρομές.
Κάποιοι με γνώση της ιστορίας της,υποστηρίζουν πως η επιλογή της νέας θέσης έγινε διότι η εικόνα της Παναγίας έφευγε από το παλαιό μοναστήρι και βρισκόταν πάνω στο βράχο.
Στα χρόνια της Επανάστασης του 1821 το μοναστήρι προσέφερε στον αγώνα υλική και πνευματική βοήθεια περιθάλποντας εκατοντάδες τραυματίες.
Η ακμή της Μονής οφειλόταν τόσο στις δωρεές των πιστών όσο και στη μεγάλη ακίνητη περιουσία που είχε. Όμως δεν μπόρεσε να διατηρήσει την αυτονομία της και σταδιακά έγινε μετόχι της Μονής Ταξιαρχών. Για να ανταπεξέλθουν στα οικονομικά προβλήματα οι καλόγριες επιδόθηκαν στην υφαντουργία και μάλιστα στην Παγκόσμια Έκθεση των Παρισίων το 1867 τα υφαντά της μονής βραβεύτηκαν ως τα καλύτερα.
Η ιστορία της σταματά στις 24 Ιουλίου 2007 οπου η Μονή (σε μερική εγκατάληψη) καίγεται από την καταστροφική πυρκαγιά που κατέκαψε την Αιγιάλεια με τραγικό απολογισμό ,τρείς νεκρούς, 400.000 στρέμματα καμένων αγροτοδασικών εκτάσεων και πάνω από 100 καμένα σπίτια. Στην τότε φωτιά επίσης καταστράφηκε το σπάνιο και καταπράσινο ελατόδασος στην Φτέρη Αιγίου αφήνοντας τις πλευρές του Κλωκού γυμνές και τον τόπο φτωχότερο κατά πολύ...
Με αυτά τα δεδομένα κατά νου,ανέβηκα στο Yamaha,έβαλα στον σάκο μου την Canon και μερικούς φακούς και ξεκίνησα για την μεσημεριανή μου βόλτα.
Η διαδρομή έως και ένα σημείο είναι η ίδια που σε παέι στην παλιά Κουνινά,μέχρι και την διαστάυρωση στο χωμάτινο κατέβασμα οπού κάνεις δεξιά και ξεκινάς το φιδίσιο,απότομο και κατηφορικό δρόμο προς το φαράγγι.
Μερικά μέτρα πριν το τέλος της χωμάτινης διαδρομής,ξεκινούν να εμφανίζονται οι πρώτες εικόνες της ιστορίας της...
Προσέξτε,πως κάτω απο την βλάστηση,είναι κρυμμένα τα σπίτια της Μονής..
Καλά κρυμμένη στους κάθετους βράχους με συντροφιά τον ποταμό Σελινούντα χαμηλά.
Απο το σημείο αυτό ξεκινά μονοπάτι 200 μέτρων και σε κατεβάζει στα χαλάσματα της Μονής.
Διαφορετικά συνεχίζεις προς τα κάτω έως το τέλος. Στην τελευταία απότομη στροφή πριν φτάσεις,μια μικρή εκκλησία που δεν κατάφερα να μάθω τι και πώς..
Χαρίζει όμως από το σημείο μαγική θέα..
Τα παλαιά χαλάσματα που φαίνονται χαμηλά,είναι η πρώτη μονή που ανέφερα παραπάνω.
Πριν φτάσω στην μονή ,μερικές φωτογραφίες της από το διαδίκτυο,πριν την πυρκαγιά του 2007.
Και το τώρα...
Ενα απο αυτά λοιπόν είναι και η Μονή Πεπελενίτσας,η οποιά βρίσκεται στα ορεινά της Αιγιάλειας μετά το χωριό της Κουνινάς.Η πληροφορία ήρθε απο την ιδια αγαπημένη φίλη που μου έδειξε το εγκατελλημένο χωρίο της παλαιάς Κουνινάς και οπως καλά θα καταλάβατε βρίσκονται πολύ κόντα μεταξύ τους.
Η ιστορια της Μονής έρχεται από τον 15ο αιώνα οπου και κτίστηκε, με το τότε όνομα "Ελπίς των Απελπισμένων". Η προφορική παράδοση ειχε διασώσει δυο εκδοχές για την ίδρυσή της. Κατά την πρώτη εκδοχή, ο Μονή χτίστηκε από τη μητέρα και την αδερφή του Οσίου Λεοντίου,οπού αργότερα ο Λεόντιος για να βρίσκεται κοντά της,εφτιαξε την σκήτη του ακριβώς απέναντι της στις πλαγιές του Κλωκού( Παλαιομονάστηρο Οσίου Λεοντίου) και κατά τη δεύτερη από την Ελένη Παλαιολογίνα- σύζυγο του αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου ή την Ελένη Παλαιολογίνα- κόρη του Δεσπότη της Αχαΐας Θωμά Παλαιολόγου, που ονομαζόταν Μπέμπελ Ελενίτσα ή Μπέμπες Ελενίτσα και κατά παράφραση επικράτησε το Πεπελενίτσα.
Άλλη εκδοχή για το όνομα της είναι πως το όνομα Πεπελενίτσα προήλθε από τη σλαβική λέξη πεπέλ (τέφρα, στάχτη) και σημαίνει τεφροδοχείο, τόπος εξαγνισμού από τις αμαρτίες.
Αρχικά ήταν χτισμένη στην αριστερή όχθη του Σελινούντα όπου και σώζονται κάποια από τα ερείπια της παλαιάς Μονής. Υπέστη ανεπανόρθωτη καταστροφή μετά τα Ορλωφικά (1772) από τους Τουρκαλβανούς που κατάσφαξαν τις καλόγριες. Η Μονή κτίστηκε εκ νέου σε πολύ ψηλότερη θέση, στον απόκρημνο βράχο,σε υψόμετρο 476 μέτρα,για λόγους ασφαλείας απο τις συνεχόμενες επιδρομές.
Κάποιοι με γνώση της ιστορίας της,υποστηρίζουν πως η επιλογή της νέας θέσης έγινε διότι η εικόνα της Παναγίας έφευγε από το παλαιό μοναστήρι και βρισκόταν πάνω στο βράχο.
Στα χρόνια της Επανάστασης του 1821 το μοναστήρι προσέφερε στον αγώνα υλική και πνευματική βοήθεια περιθάλποντας εκατοντάδες τραυματίες.
Η ακμή της Μονής οφειλόταν τόσο στις δωρεές των πιστών όσο και στη μεγάλη ακίνητη περιουσία που είχε. Όμως δεν μπόρεσε να διατηρήσει την αυτονομία της και σταδιακά έγινε μετόχι της Μονής Ταξιαρχών. Για να ανταπεξέλθουν στα οικονομικά προβλήματα οι καλόγριες επιδόθηκαν στην υφαντουργία και μάλιστα στην Παγκόσμια Έκθεση των Παρισίων το 1867 τα υφαντά της μονής βραβεύτηκαν ως τα καλύτερα.
Η ιστορία της σταματά στις 24 Ιουλίου 2007 οπου η Μονή (σε μερική εγκατάληψη) καίγεται από την καταστροφική πυρκαγιά που κατέκαψε την Αιγιάλεια με τραγικό απολογισμό ,τρείς νεκρούς, 400.000 στρέμματα καμένων αγροτοδασικών εκτάσεων και πάνω από 100 καμένα σπίτια. Στην τότε φωτιά επίσης καταστράφηκε το σπάνιο και καταπράσινο ελατόδασος στην Φτέρη Αιγίου αφήνοντας τις πλευρές του Κλωκού γυμνές και τον τόπο φτωχότερο κατά πολύ...
Με αυτά τα δεδομένα κατά νου,ανέβηκα στο Yamaha,έβαλα στον σάκο μου την Canon και μερικούς φακούς και ξεκίνησα για την μεσημεριανή μου βόλτα.
Η διαδρομή έως και ένα σημείο είναι η ίδια που σε παέι στην παλιά Κουνινά,μέχρι και την διαστάυρωση στο χωμάτινο κατέβασμα οπού κάνεις δεξιά και ξεκινάς το φιδίσιο,απότομο και κατηφορικό δρόμο προς το φαράγγι.
Μερικά μέτρα πριν το τέλος της χωμάτινης διαδρομής,ξεκινούν να εμφανίζονται οι πρώτες εικόνες της ιστορίας της...
Προσέξτε,πως κάτω απο την βλάστηση,είναι κρυμμένα τα σπίτια της Μονής..
Καλά κρυμμένη στους κάθετους βράχους με συντροφιά τον ποταμό Σελινούντα χαμηλά.
Απο το σημείο αυτό ξεκινά μονοπάτι 200 μέτρων και σε κατεβάζει στα χαλάσματα της Μονής.
Διαφορετικά συνεχίζεις προς τα κάτω έως το τέλος. Στην τελευταία απότομη στροφή πριν φτάσεις,μια μικρή εκκλησία που δεν κατάφερα να μάθω τι και πώς..
Χαρίζει όμως από το σημείο μαγική θέα..
Τα παλαιά χαλάσματα που φαίνονται χαμηλά,είναι η πρώτη μονή που ανέφερα παραπάνω.
Πριν φτάσω στην μονή ,μερικές φωτογραφίες της από το διαδίκτυο,πριν την πυρκαγιά του 2007.
Και το τώρα...
