Τιτιβίσματα Νορβηγίας. (2015)

[NIKANTHI]

Φυσικά όπως καταλάβατε, ούτε που με πέρασε από το μυαλό να προσπεράσω τα προπορευόμενα οχήματα για να φτάσω πρώτος στην σειρά...Πάλι για τέτοια είμαστε, και εδώ μια χαρά είναι !

Ο κόσμος βγήκε από τα αυτοκίνητα του και μέσα σε όλα, ένας Νορβηγός μου λέει...

- Το ξέρεις ότι δεν έχεις πίσω φώτα

- Σοβαρά, για να δω.(Οχι ρε μάγκα μου έκαψε πάλι τις λάμπες)

- Φτιάξτες, γιατί μέσα στα τούνελ ερχόμενος από πίσω σου δεν σε έβλεπα.

- Ναι έχω μαζί μου του λέω, θα τις αλλάξω.

Και περιμένοντας ένα μισάωρο τουλάχιστον για να ανοίξει ο δρόμος το σκεφτόμουν... Είχα πεντε λάμπες αν άλλαζα τις δυο καμμένες μου θα μου έμεναν τρεις, οπότε αν καιγόντουσαν και αυτές, θα μου τέλειωναν. Εντάξει δεν είμαι τόσο γύφτος θα αγόραζα, άλλα το φειζερ έχει την πατέντα να φοράει κόκκινες λάμπες. Και άντε τώρα βρες, κόκκινες λάμπες στην Νορβηγία …. Χέστες! Θα συνεχίσω έτσι και αν με σταματήσουν θα τους πουλήσω τρέλα ότι δεν το ήξερα, και θα τις αλλάξω εκείνη την στιγμή ….Γιατι αν ξέμενα από λάμπες σε πιθανό έλεγχο πως θα τις άλλαζα, στέκει. Και μες στα τούνελ θα αφήνω αναμμένο το φλας, λες και το ξέχασα για να με βλεπουν… Ωραια λύθηκε και αυτό! Μες στην καγκουρια λοιπόν, και καλό μου δρόμο!!!

Είχε φτάσει οκτώ και, έπρεπε να βρω κάμπινγκ. Βρίσκω πινακίδα για ένα και, κόβω μέσα. Πάω στην ρεσεψιόν ήταν ένας αχώνευτος χοντρός Νορβηγός του λέω, για σκηνή κοιτάει τον τιμοκατάλογο 130 ΝΟΚ (14ε). Κοιτάω έξω το καιρό εβρεχε, τον ρωταω για σπιτακι…400 ΝΟΚ (43ε).

Καλα λεω θα το σκεφτω και παω να κανω τσιγαρο.

Σφιγγόμουν γιατί δεν είχα ξαναστησει σκηνή στην ζωή μου και υπό βροχή, δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω.

- Έλα μωρέ σιγά... Μπαίνω μέσα, του λέω...

- Θα στήσω σκηνή, έχει πουθενά δέντρα για να με προστατέψουν από την βροχή …

- Όχι!

- Καλά θα το σκεφτώ... Και βγαίνω έξω

Τότε θυμάμαι ότι στα πεντε χιλιόμετρα είχε και άλλο κάμπινγκ, ανεβαίνω στο μηχανάκι και εξαφανίζομε. Πάω στο άλλο έκλειναν εκείνη την ώρα. Τα ίδια, 100 και 400…

- Οχι εντάξει, θα στήσω σκηνή

- Αν θες μου λέει έχω και ένα μικρό δωματιάκι με 200 ΝΟΚ (21ε), ενδιαφέρεσαι;

- Και το ρωτας!!

Μπαίνουμε στο σπιτάκι

Και ηταν τρελα

- Μόνο αν θες να μην ανοίξεις τέρμα την θέρμανση...

Ναι καλά με που φεύγει, τσιτώνω το καλοριφέρ βγάζω μπότες και κάλτσες για να στεγνώσουν. Τα πόδια μου ήταν μούσκεμα, οι μπότες τελικά δεν ήταν και πολύ αδιάβροχες... Και άραξα.

Όπως καταλάβατε από το περσινό μου ταξίδι πείρα πολλά μαθήματα, για αυτό και οργανώθηκα κάπως καλύτερα. Όπως, ότι πείρα δυο κινητά το δικό μου και της Ανθής έτσι, αν χαλάσει το ένα να έχω το άλλο. Αλλά με το μπήκα στην Νορβηγία το κινητο της Ανθης μπλόκαρε και δεν έβγαζε σήμα. Παιδευτικά να το φτιάξω τίποτα, πήραμε τηλέφωνο την wind τίποτα. Έτσι έμεινα με ένα χαλασμένο κινητό και ένα κινητό που δεν φόρτιζε με τίποτα, έξοχα!!

Βγήκα έξω να δω το μέρος …

Έφαγα χαζεύοντας το ποτάμι.

Και γύρισα στο λιλιπούτειο σπιτάκι μου που έκαιγε σαν φούρνος . Για το θέμα του ύπνου είχα προνοήσει... Επειδή είχα σαν ενδεχόμενο να κοιμηθώ σε τέτοιου είδους καταλύματα, για να μην έχω άμεση επαφή με τα σίγουρα ξαναχρησιμοποιημένα και όχι τόσο καθαρά σκεπάσματα, πήρα μαζί μου μια παπλωματοθηκη. Έτσι, να χώνεται όλο το κορμί μου μέσα σαν λαχανοντολμάς, και μια χαρά...

Ενταξει όσο αφόρα εμενα, είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να κοιμάσαι οπουδήποτε έξω στην φύση, από το να κοιμάσαι οπουδήποτε σε κρεβάτια που δεν ξέρεις ποιοι, και υπό τη συνθήκες τα έχουν χρησιμοποίηση. Δεν ημουν και σε ξενοδοχειο... Άλλο το χύμα της υπαίθρου και άλλο, η μπιχλα του δωματίου. Καθαρά ηταν, αλλα η παπλοματοθηκη μου ηταν περισσότερο, και δικια μου.

Με το που πέρασε η ώρα χαζεύοντας και ακούγοντας την βοή του ποταμιού που περνούσε δίπλα από το παράθυρο μου, αποκοιμήθηκα.

Χιλιόμετρα βάση του google maps… 196


(Εδώ να γράψω ότι της ισοτιμίες της έκανα μέσω του διαδικτύου όχι όταν πήγα το ταξιδι, αλλα όταν έγραφα το ταξιδιωτικό… Υπολόγιζα βέβαια ποσο πληρώνω, αλλα για να μην τα κάνω πάλι χαλια όπως πέρσι, τα ξανά υπολόγιζα όταν έγραφα το ταξίδι. Οι ισοτιμίες παίζουν, τώρα βεβαια μπορεί να είναι διαφορετικές … Αλλα σε γενικές γραμμές κάπου εκεί κυμαίνονται...)

 

[NIKANTHI]

ΠΕΜΤΗ 18 - 06 - 2015 ΗΜΕΡΑ 9

Το πρωί σηκώθηκα κλασικά νωρίς κατά τις 06,00, χτύπησα καφεδάκι στο σέικερ και πήγα έξω να απολαύσω το ποτάμι

Εντάξει μόνος ήμουν καφές στην μούγγα δεν λέει, οπότε ευκαιρία να σας πω τα εσώψυχα μου...

Πιστεύω ότι έχετε καταλάβει ότι ο τρόπος που περιγράφω το ταξιδιωτικό είναι βιωματικός να τον πω, με ένα κάπως ιδιαίτερο προσωπικό στιλ. Στην Νορβηγία όμως τα πράγματα είναι γενικώς ήρεμα, σασπένς και περιπέτεια δεν έχει. Βασικά το να οδηγείς στην Νορβηγία είναι σαν να οδηγείς στο Αγιο Όρος... Δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα! Το μόνο που σε ανησυχεί είναι να μην σε εμβολίσει κανένας τάρανδος. Αλλά και στο Αγιο Όρος έχει ζώα οπότε... το ίδιο είναι!

Έτσι κόλλησα και δεν ήξερα τι να γράψω, και αυτό φαίνετε στην συνεχεία του ταξιδίου. Από εδώ και εμπρός είναι κάπως διαφορετικά γραμμένο το κείμενο. Πιο πολύ θα το έλεγα, με ταξιδιωτικές και όχι τόσο βιωματικές περιγραφές… Γιατί πολύ απλα καποιες μέρες, δεν συνέβη πραγματικά τίποτα άξιο ενδιαφέροντος, που θα μπορούσα να περιγράψω… Παμε λοιπον

Για να πάω εγώ όμως οπουδήποτε έπρεπε να πάρει μπρος το μηχανάκι, το βάζω μπρος τίποτα, ξαναπροσπαθω, ουτε…Ο Χριστός και η Παναγια!! Τελικά πήρε δύσκολα. Mπούκωσε αφού έβγαζε ντουμάνια από πίσω. Σίγουρα έφταιγε η υγρασία αλλά και οι ταχύτητες μου στο ταξίδι... Αντε να δούμε τι θα κάνουμε και με αυτό.

Ξεκινώ...

Μετά από κάμποσα χιλιόμετρα πάω για βενζίνη όπου βλέπω αυτό.

Ήταν ένα γκρουπ από Βραζιλιάνους μοτοσυκλετιστές που ήρθαν αεροπορικώς από το Ρίο στο Βερολίνο και από εκεί, με μισθωμένες μοτοσυκλέτες στην Νορβηγία.

Εντάξει ακριβό το τίμημα για τους Έλληνες να ταξιδέψουν στην Νορβηγία αλλά για κάποιους λαούς, είναι ακριβότερο.

Στην Νορβηγία από όσο κατάλαβα, πληρώνεις πανάκριβα την βενζίνη γιατί ταυτόχρονα μέσα στην τιμή, είναι και το αντίτιμο σου για όλα αυτά που βλέπεις τριγύρω…

Στην Αυστρία και στην Γερμανία πώς πληρώνεις τα πάντα, εκεί δεν πρέπει να πληρώσεις τίποτα…

Καλύτερα σε βενζίνη παρα σε εισιτήριο … Η τουλάχιστον έτσι λέω εγώ.

Μέχρι στιγμής στο ταξίδι μου έβγαζα φωτογραφίες μόνο στις στάσεις, είχα πρόβλημα και δεν ήξερα τι να κάνω. Την φωτογραφική μηχανή την είχα πίσω μαζί με τα τρια σφραγισμένα μπουκάλια από λάδι και όλα μου τα ρούχα, θα έπρεπε να την φέρω μπροστά. Αλλά στο tank bagg είχα το χρησιμοποιημένο λάδι και φοβόμουν να το πάω πίσω, μην γίνει μαλακία και μου λερώσει τα ρούχα. Δεν ήξερα πως να το βολέψω, και ξεκίνησα ευχόμενος σύντομα να λύσω και αυτό το πρόβλημα … Καλά θα μου πείτε γιατί δεν πέταξες το χρησιμοποιημένο λάδι, γιατί μετά από αυτό που έζησα στην Γερμανία φοβόμουν μην τυχόν χρειαστώ και αυτό.
Παίρνω ένα φερυ

Ευκαιρία να βγάλω καμια φωτογραφία

Μέχρι που ξαναπήρα τους δρόμους

Kαι αφού έκανα τις απαραίτητες συμπληρωματικές αγορές μου από το σουπερ μάρκετ, διασχίζω τον Ε39 και φτάνω σε ένα μέρος που από παντού πέφταν καταρράκτες. Τι προγράμματα και μαλακίες, από οπού και να πας στην Νορβηγία είναι μαγεία! Βλέπω άνοιγμα στο δρόμο με ένα τραπέζι στο πουθενά, χώνομαι μέσα, και…

 

[NIKANTHI]

Eκανα το καλύτερο Πικ Νικ της ζωής μου

Πω πω μιλάμε πέφταν εξι καταρράκτες τριγύρω μου και εγώ ήμουν στην μέση … Τι να λέμε τώρα! Οι καταρράκτες ήταν τεράστιοι και ήταν αδύνατο να πιάσω όλο το εύρος τους.

Για να βγάλω φωτογραφία το καμάρι μου, ξάπλωσα στο χώμα μπας και χωρέσει ο καταρράκτης αλλα τελικά, με τα βίας χώρεσε το ένα πέμπτο του…

Όσο καθόμουν εκεί έβλεπα αρκετούς μηχανόβιους να περνάνε από μπροστά μου χωρίς κανένας να ασχοληθεί με το μέρος … Καλά τι κάνουν αυτοί χάπια παίρνουν! Δεν μπορούσα να καταλάβω, μόνο εγώ είχα αντιληφθεί ότι βρισκόμουν στο παράδεισο και όλοι οι υπόλοιποι στα τέτοια τους. Αλλά εντάξει, ήμουν μόνο μια μέρα στη Νορβηγία και δεν είχα σχηματίσει ακόμα καθαρή αντίληψη για το μέρος … Σε λίγες μέρες όμως θα καταλάβαινα τα πάντα.

Παίρνω την μανα μου τηλέφωνο

- Μαμά είμαι σε ένα μέρος τη να σου λέω!

- Σοβαρά

- Ναι πάρε το αμάξι και έλα…

- Τόσο ωραία είναι;

- Μόνο! … Eσύ πώς είσαι;

- ΖΩ !!!!

Μιας που τρώω ευκαιρία να πω ότι μέχρι τώρα αλλά και γενικώς ,την έβγαζα με γαλακτοζαμπονειδη… Οι συνήθεις αγορές μου ήταν σαλάμι κασέρι πατατοσαλάτα ψωμί και νερό, για όλα αυτά στο περίπου πλήρωνα 130 νοκ (14ε). Αλλά πολλές μέρες αγόραζα και λιγότερα αγαθά γιατί είχα περίσσευμα. Γενικά δεν ήταν ακριβά αφού το ψωμί του ενός κιλού αλλά και το νερό, κάναν τα μισά λεφτά .

Αφού ξανασαλπαρισα άλλες δυο φορές

Mετά από συνολικά 450 χιλιόμετρα άφησα τον Ε39 και έπιασα τον 64 …Tον φημισμένο Atlantic Road.

Περνάω κάτι γέφυρες ...

Κάτι νησάκια ...

Και τότε φτάνω...

Στην διάσημη γέφυρα.

 

[NIKANTHI]

Τρελάθηκα.

Εντάξει οι απόψεις διίστανται για το κατά πόσο αξίζει τελικά αυτό το κατασκευαστικό επίτευγμα του ανθρώπου να το επισκεφτεί κανείς, αλλά έμενα μου άρεσε. Κόλλησα καμιά ώρα και δεν ήθελα να φύγω

Αφού έβγαλα καμιά καμιά δεκαπενταριά φωτογραφίες το φειζερ μου ήρθε... Καλά ρε, με την σακούλα βγάζεις φωτογραφίες … Τζάμπα η φωτογραφια!!

Από εδω και εμπρός όποτε θυμόμουν έκρυβα η εξαφάνιζα την σακούλα, για να μην χαλάσω της φωτογραφίες…

Ήταν όμορφα, άλλοι ψάρευαν κάποιοι τάιζαν τα ψαροπούλια, υπήρχαν αυτοκινούμενα που είχαν κατασκηνώσει σε κάποια γωνιά …

Αλλά εγώ έπρεπε να φύγω μιας που νύχτωνε πια, και έπρεπε να βρω κάπου να μείνω.

Κάνω μια τελευταία στάση προτού να φτάσω στο Kristiansund…

Για να θαυμάσω τα καταπληκτικά χρώματα του νορβηγικού ουρανού, και μιλαω με την Ανθη στο τηλεφωνο...

- Ανθη περάσα την γέφυρα!!

- Σου άρεσε

- Τρελα!! Είχα διαβάσει ότι την κλίση της δεν την αισθάνεσαι όταν την διασχίζεις αλλα εγώ, μια χαρά την αιστανθηκα!!

- Που θα μείνεις

- Άγνωστο!! Θα ψάξω να βρω κανένα κάμπινγκ...

Και ξαναξεκινησα για να βρω στέγη... Μετά από κάποια χιλιόμετρα κοιτάω μια αριστερά στην ακρη του δρομου και βλέπω, σταθμευμένα αυτοκινούμενα. Πάω οι μισοί κοιμόταν... Βρίσκω έναν Γερμανό και τον ρωτάω.....

- Θα μείνετε εδώ το βράδυ;

- Ναι

- Ωραία θα στήσω την σκηνή μου και εγώ εδώ, για να έχω προστασία.

- Ούτως η άλλως δεν μπορείς να πας πουθενά γιατί στο υποθαλάσσιο τούνελ για το Kristiansund, έγινε ατύχημα και είναι κλειστό.

- Σώπα ρε, έχει και υποθαλάσσιο τούνελ, τι μαθαίνει κανείς ...

Ετσι έστησα για πρώτη φορά στην ζωή μου (Μετά από 17 χρόνια) σκηνή σε ένα φιορδ κάπου στην Νορβηγία... Βέβαια μέχρι να την στήσω μαζι με ολα τα υπαρχοντα μου, έκανα καμιά ώρα.

Μόλις έστησα την σκηνή έρχεται ένα γερμανός να μου προσφέρει μπίρα ,τον ευχαρίστησα αλλά του είπα θα πιω μόνο αν πιες και εσύ μαζί μου. . . Tελικά έφερε μόνο μια μπίρα και την ήπιε αυτός. Ναι, μάλλον δεν βγάλαμε καλή συνεννόηση.

Αφού πέρασε αρκετά η ώρα…

Έφαγα το βραδινό μου.

Και ξάπλαρα στο σλίπινγκ πανκ.... Kαλά μιλάμε για γαμάτη φάση!!!!

Με ένα χαμόγελο απέραντης ευτυχίας...

Καλό μας βράδυ λοιπόν αν και καλύτερο, δεν γίνεται…

 

[NIKANTHI]

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19 - 06 2015 ΗΜΕΡΑ 10

ΠΑΓΩΣΑ… Πω πω ρε παιδιά τι κρύο είναι αυτό, αφού μετά από κανένα δίωρο φόρεσα και του fullface. Mε τα χίλια ζόρια ξανακοιμάμαι αλλά κατά της 5.15, ξύπνησα μια και καλή . Ψόφησα από το κρύο αλλά γιατί, και πως κοιτάω... Eίχα αφήσει λίγο ανοιχτό το φερμουάρ της σκηνής … Kαλά που νόμιζα ότι είχα στήσει σκήνη στην Ασπροβάλτα.

Πίνω καφέ

Και μου έρχεται η ιδέα. Kάτσε να αλλάξω λάμπες τώρα που έχω κατεβάσει τα πράγματα γιατί δεν λέει άλλο να κυκλοφορώ έτσι. Βάζω λάμπες ανοίγω τον διακόπτη … Ρε αυτές γιατί δεν ανάβουν. Φρίκαρα! Γιατί άλλο να μην έχεις φώτα και άλλο να έχεις καμένες λάμπες. Τελικά όμως άναψαν... Μάλλον από την υγρασία θα ηταν

Πάω να μαζέψω την σκηνή και να τοποθετήσω τα πράγματα στο μηχανάκι, ένα δίωρο τουλάχιστον. Άλλοι στην δυσκολη για να μην χάσουν το καράβι σε δυο ώρες κάνουν το Θεσσαλονίκη Ηγουμενίτσα και εγώ έκανα το ίδιο, για να μαζέψω την σκηνή. Έπρεπε να βρω μια λύση γιατί εντάξει δεν γίνετε, να ξυπνάω πέντε και να φεύγω δέκα.

Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάνω σε διόδια, τα μοναδικά σε όλο μου το ταξίδι. Σταματάω , δίνω την κάρτα.

- Α μου λέει επειδή δεν έχουμε ίντερνετ δεν μπορώ να την δεχτώ .

- Τι!!

- Μόνο μετρητά.

Ευτυχώς που είχα κάνει, πληρώνω και την ρωτάω.

- Και αν δεν είχα ;

- Θα σου έδινα ένα σημείωμα να πληρώσεις το τίμημα σου πιο μετά.

Και τότε θυμήθηκα εκείνο το όνειρο που είχα δει μια κρύα νύχτα του Γενάρη και το είχα αναρτήσει στο φόρουμ.


Εχθές παιδιά είδα όνειρο, ότι ήμουν σε διόδια στη μέση του πουθενά, και πάω να πληρώσω με την κάρτα, και μου λένε δεν ισχύει... Μιλάμε, ξύπνησα με τη μία! Αφού έκανα τσιγάρο για να ηρεμήσω! Και που να φτάσει ο καιρός για να φύγω λέμε, Αφού βλέπω τέτοια όνειρα από τώρα, μόλις, 138 ημέρες πριν την αναχώρησή μου...Α...138 ΚΑΙ ΣΉΜΕΡΑ

nikanthi, 23 Ιανουαρίου 2015

Κι όμως καμιά φορά τα όνειρα βγαίνουν αληθινά.

Φτάνω στο Κριστιανσουντ...

 

[NIKANTHI]

Και μπουρδουκλώνομαι μέσα στην πόλη και να μην μπορώ να βγω. Τρελάθηκα! Σκεφτηκα να ανοίξω τον Τομ, αποκλείεται!!! Τελικα ρωτώντας από εδώ και από εκεί, τα κατάφερα. Το μόνο κόλλημα που μπορείς να φας στην Νορβηγία από θέμα προσανατολισμού και κατεύθυνσης είναι όταν οι οδηγικες αρτηρίες περνάνε μέσα από πόλεις, πουθενά αλλού

Μετά από κάποια χιλιόμετρα ένιωθα κομμάτια. Ο ύπνος στην σκηνή πιο πολύ με κούρασε παρά με ξεκούρασε και σταμάτησα σε μια εκκλησία.

Είχε και κηπουρό. Οσο καθόμουν με τον καφέ στο χέρι τον έβλεπα πως περιποιόταν τον κήπο... Ωραία πράγματα σαν την Ελλάδα . Εν το μεταξύ ο καιρός μου έκανε τα κολπα του, μια πήγαινε να βρέξει και παγωνά ,μια έβγαινε ο ήλιος και είχε καύσωνα

Αφού ανανεώθηκα από τον καφέ κάνω λίγα χιλιόμετρα και φτάνω σε φέρρυ, το πρώτο από τα τρία της ημέρας . Βλέπω κόσμο να περιμένει.

. Τι έγινε ρε παιδιά πότε φεύγουμε …

. Α ... Σε δυο ώρες !!

. Σώπα ρε έχουμε και τέτοια.... Και άραξα τι να κάνω

 

[NIKANTHI]

Υπήρχαν βέβαια και ντόπιοι μικροπωλητές που εκμεταλλευόντουσαν την όλη φάση, τι νομίζεται μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά .

Όπου σταματούσα βέβαια.. .

Κουνούσα και το σέικερ.

Τροχόσπιτο τανκς!!

Η νορβηγοί μοτοσικλετιστές από την ζεστη τα πετούσαν όλα και κυκλοφορούσαν, με τα σανδάλια.

Εγώ της μπότες μου δεν της έβγαζα, αλλα επειδή ήταν αδύνατο να φορώ και την μάλλινη μπλούζα, και αφου δε χωρουσε να της βάλω πουθενά … Πλέον οδηγούσα κάπως έτσι.

Μπενω στο πλοίο...

Εκεί είδα παρατημένο ένα ψυγείακη σε μια γωνιά γεμάτο με αναψυκτικά. Από αυτά που λειτουργούν με αεροκουρτίνες…. Οποιος ήθελε έπαιρνε αναψυκτικό, χωρίς καν να ανοίξει πόρτα και φυσικά, να μην πληρώσει… Απλός έγραφε από επάνω, πληρώστε στο ταμιο….

Οσο ειμαι εν πλω ευκαιρία να σας πω λοιπον πώς έλυσα το πρόβλημα με της φωτογραφίες. Έβαλα την σακούλα με το λάδι μέσα σε μια αχρησιμοποίητη κάλτσα έτσι και να γινόταν η στραβή , δεν θα είχα πρόβλημα με τα πράγματα και έφερα επιτέλους την φωτογραφική μηχανή μπροστά. Βέβαια τζάμπα το άγχος μου γιατί σε όλη την Νορβηγία το φειζερ δεν έκαψε σταγόνα λάδι...

Ουφ πάει και αυτό επιτέλους να βγάλουμε καμιά φωτογραφία.

Φτάνω στο επόμενο ξέρεται…

Αυτά που τα παίρνεις όταν σταματαει ο δρόμος και έχει μόνο θάλασσα...

Σαν και αυτό που έχει αριστερα στην φωτογραφία...

Και συνεχίζω...

Αρχικά ξεκίνησα να οδηγώ στον 680, κάνω κάποια χιλιόμετρα αλλα επειδή η βενζίνη μου ήταν κοντά στην μέση φοβόμουν να συνεχίσω. Σταματαω διπλα από ένα τεράστιο εκσκαφέα και ρωταω τον οδηγό, αν έχει πουθενά βενζινάδικο στην πορεία του δρόμου… Μου λέει μάλλον όχι! Συνεχίζω παρακάτω ξανά ρωταω έναν νορβηγό, μου λέει τα ιδία. Και γύρισα πίσω. Ξαναπέρασα από τον εκσκαφέα τον χαιρέτισα και συνέχισα… Φανταστείτε τωρα, εγώ έβλεπα εκσκαφείς και έκανα τον σταυρό μου , και στην Νορβηγία τους έβλεπα και τους έπιανα συζήτηση… Τόση ασφάλεια σου προσδίδει αυτό το κράτος !!! Τελικα το οδηγικο μου πλάνο ξαναέπιασε τον Ε39 και στην συνέχεια κινήθηκα και παλι από μικρότερους επαρχιακούς δρόμους τον 710 και τον 715. Μεσα απο μια πανέμορφη διαδρομή για να προσεγγίσω τον βορρά...

Η ζέστη με είχε στείλει τελείως, ζοριζόμουνα να οδηγήσω. Το σφίξιμο που ένιωθα στο κορμί μου πλέον είχε μετατραπεί σε πόνο σαν να με βαρούσαν μπουνιές, αφού ούρλιαζα και οδηγούσα.

Φτάνοντας σε αυτό το φιορδ παίρνω την Ανθή τηλέφωνο.

- Πω πω ρε Ανθή είμαι κομμάτια

- Βρε αγάπη μου ... Ξεκουράσου λίγο... Αφού έχεις μέρες, δεν σε βιάζει κανείς.

- Δεν μπορώ

- Γιατί

- Δεν ξέρω.. δεν μπορώ να κοιμηθώ.

- Γιατί, κάτσε ξεκουράσου μια μέρα..

- Δεν μπορώ δεν μου πάει η καρδία... Καλά θα κάνω στάσεις, μην μου ανησυχείς .

Και γιατί όλα αυτά ειλικρινά δεν ξέρω .Τα εργασιακά μου προβλήματα τα είχα λύσει από την Θεσσαλονίκη λογο της μικροεπεμβασης, και είχα περιθώριο να αράξω καμιά βδομάδα σε κανένα φιορδ. Με μόνο μου μέλημα, να μην φάω πολλά λεφτά για την διατροφή μου αφού πλέον, δεν θα έκαιγα βενζίνη... Αλλά γιατί τα έκανα όλα αυτά.

Ίσως … Επειδή για ένα ολόκληρο χρόνο ονειρευόμουν αυτό το ταξίδι και τώρα που έφτασα εδώ δεν ήθελα άλλο να κοιμηθώ, ήθελα να το ζήσω.

Ίσως... Γιατί έβλεπα το φειζερ σαν αγωνιστικό μηχανάκι, με συγκεκριμένες μέρες ζωής και φοβόμουν ότι αν δεν κάνω γρήγορα, μπορεί να με αφήσει πουθενά και μετά να κατηγορώ τον εαυτό μου ότι επειδή δεν προσπάθησα αρκετά, δεν έφτασα στο μεγάλο μου στόχο.

Ίσως... Επειδή δεν ήθελα να φτάσω εκεί πάνω σαν να έκανα πικνίκ.


Ίσως... Επειδή είχα να οδηγήσω ένα χρόνο το φειζερ και το είχα απωθημένο.

Αυτά είναι τα ίσως... Το σίγουρο όμως ήταν, ότι το είχα γκαύλα, θέλει και άλλο....

Κάνω τις αγορές από το σούπερ και φτάνω …

 

[NIKANTHI]

Τρελα!! Εκεί γνώρισα ένα νορβηγό πατέρα που δίδασκε στο μικρό του γιο της τα μυστικά του ψαρέματος. Κάπως έτσι ήμουν μαρτυράς μιας ακόμα, μικρής νορβηγικής ιστορίας…

Ωραία ας πιω ένα καφέ . Μήπως σας τα πριξα πάλι με τους καφεδες… λιγάκι η σας τα ΕΣΚΑΣΑ! Ε .. ρίχνω στον Κ… νερό και βλέπω να βγάζει μπουρμπουλήθρες. Τι έγινε ρε παιδιά!! Πίνω μια γουλιά νερό, όχι ρε μάγκα πήρα ανθρακούχο. Τώρα, θα πιω και ο Θεος βοηθος. Πίνω μια γουλιά Κ ...με έστειλε! Το στομάχι μου πήγε να ανατιναχτεί! Αφου δεν ρώτησα τη νερό να αγοράσω, καλά να πάθω.

Είχε περάσει η ώρα έπρεπε κάπου να βρω στέγη. Τα κάμπινγκ στην Νορβηγία λειτουργούν το πολύ μέχρι τις εννιά μετά τρως πόρτα γιατί, όλοι κοιμούνται. Μπορείς βέβαια να πας μέσα να στήσεις σκηνή και να αράξεις για το Σαββατοκύριακο χωρίς να πληρώσεις αλλά καλύτερα είναι, να πας πριν τις εννιά

Φτάνω σε ένα μέρος σαν κάμπινγκ, πλησιάζω …

Ψάρευαν σολομούς και είχαν στήσει εγκαταστάσεις χωρίς την παραμικρή περίφραξη έτσι ώστε, και να εξυπηρετούν τους ψαράδες, αλλά και για να εκμεταλλευτούν το μέρος.

Πάω στην ρεσεψιόν να ρωτήσω για δωμάτια είχαν κλείσει. Να κορνάρω να φωνάζω τίποτα. Και επειδή δεν ήθελα να ξανά περάσω το χθεσινό με το στήσε ξέστησε, έφυγα προς αναζήτηση στέγης.

Βρίσκω κάμπινγκ ρωτάω για δωμάτιο 300 νοκ (32ε) του δίνω την χρεωστική..

- Δεν δέχομαι!!!

- Γιατί;

- Έτσι!!!

Τι νομίζετε, ότι φοροδιαφυγή υπάρχει μόνο στην Ελλάδα. Πλήρωσα με μετρητά, ούτε απόδειξη πήρα, ούτε έγραψα τα στοιχεία μου πουθενά ούτε τίποτα … Στην μαύρη καθαρά πήρε ο Νορβηγός τα λεφτά! Εμ έτσι είναι, πολλές φορές αυτοί οι λαοί έρχονται τα καλοκαίρια στην Ελλάδα για διακοπές και παίρνουν ιδέες. Και όσοι λένε ότι η Ελλάδα δεν εξάγει πλέον παγκοσμίως τον πολιτισμό, μάλλον κάνουν λάθος...

Πάω στο δωμάτιο μου

Κουζινακι, ψυγείακι, βραστήρας με 32ε και για τέσσερα άτομα… Καλύτερα και από την Χαλκιδική

Aφού έφαγα τα κλασικά...

Το τεράστιο τάπερ που βλέπετε είναι πατατοσαλάτα που την αγόρασα 6 ΝΟΚ (0,65ε). ΟΚ ήταν μάπα και την πέταξα, αλλά αυτό είναι και θέμα γούστου. Απλώς θέλω να πω ότι τα πράγματα στην Νορβηγία δεν είναι τόσο ακριβά όσο πιθανόν, να φοβόμαστε.

Παρότι ήμουν κομμάτια πάλι δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ξεκουραζόμουν στα σπιτάκια και μου έφευγε η νύστα. Μάλλον, δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ αυτό το ταξίδι και δεν έκλειναν τα μάτια μου… Μετά όμως από κανένα τετραωρο τα κατάφερα.

 

[NIKANTHI]

ΣΑΒΒΑΤΟ 20 - 06 - 2015 ΗΜΕΡΑ 11

Ξυπνάω κατά τις εφτά και αφού ήπια καφέ, προσπάθησα να σημειώσω στο ημερολόγιό μου το τι έγινε εχθές. Δεν μπορούσα να θυμηθώ τίποτα. Ήμουν τόσο κουρασμένος που το μυαλό μου ήταν, σαν μία κόλα λευκού χαρτιού. Με τα χίλια ζόρια έγραψα δέκα αράδες λέξεις και ξεκίνησα.

Όσο οδηγούσα δεν είχα σκέψεις ούτε συναισθήματα ενθουσιασμού λύπης η χαράς. Τίποτα, το απόλυτο κενό. Κοιτούσα μόνο σαν χαζός τριγύρω μου τη νορβηγική φύση πραγματικά αποσβολωμένος... Από τις ομορφιές που υπήρχαν γύρω μου. Αισθανόμουν σαν το μικρό παιδάκι που το πήγαν οι γονείς του σε μία έκθεση με σοκολάτες και να μην ξέρει, πια σοκολάτα να διαλέξει. Αυτό το φιόρδ η το άλλο, αυτό το καταρράκτη ή τους έξι που χυνωντουσαν παραδίπλα. Είχα σαστίσει! Πλέον δεν υπήρχε το παραμικρό συναίσθημα, παρά μόνο η απορία το που είμαι, το τι βλέπω και το τι ζω. Τίποτε άλλο.

Σήμερα οδηγούσα στον RV17 μία οδική αρτηρία που διασχίζει τη νορβηγική ακτογραμμή για 430 km και συμπεριλαμβάνει, έξι φέρρυ. Αυτό θα πει πώρωση!!!!Σήμερα πήρα συνολικά τέσσερα... Αλλά προτού να γίνουν όλα αυτά βλέπω από το δρόμο μια παραλία και κατευθείαν, αναστροφή και μέσα.

Ήπια καφέ κάτω από το καταπληκτικό κελαηδισμα ενός πουλιού

Που τιτίβιζε και αυτό τα δικά του...

Και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν σε μια παραλία κάπου στον ατλαντικό ωκεανό. Προχθές που διέσχισα το Atlantic road δεν σκέφτηκα ότι ήμουν στο Ατλαντικό ωκεανό, το σκέφτηκα όμως σήμερα... Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Κάνω λίγα χιλιόμετρα σταματάω μία αστραπιαία το μηχανάκι. Ο Χριστός και Παναγία

Ήταν μία κυρία δίπλα μου και την ρωτάω. Αυτός είναι ο Seven Sister.... Δεν ήξερε.

Βασικά δεν πρέπει να είναι αλλά μοιάζει.

Φοτο απο ιντερνετ

Κάθομαι και χαζεύω το καταρράκτη. Βγάζω μετρημένες δύο φωτογραφίες το φέιζερ και σκέφτομαι τις επιλογές μου.

Να κάνω τσιγάρο, δεν ήθελα.

Να πιω καφέ, είχα πιει.

Να κατασκήνωνα, ένιωθα ξεκούραστος.

Και μετά από δύο λεπτά έτσι απλά, ανέβηκα στο μηχανάκι και έφυγα από το πιο όμορφο καταρράκτη που είχα βρεθεί στη ζωή μου. Έλα μωρέ σιγά σε 500 m θα έχει άλλον...

Και από αυτή την αντίδραση μου κατάλαβα πλέον τα πάντα. Γιατί ας πούμε εκεί που σταματούσα εγώ δεν σταματούσε κανένας άλλος μηχανόβιος. Γιατί πολύ απλά η Νορβηγία έχει τόση ομορφιά παντού ολόγυρα σου, που το που θα κάτσεις και που θα σταθείς δεν εξαρτιέται από το τοπίο που θα σε γεμίσει, αλλά από τη διάθεσή σου εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.

Εγώ εκείνη την ώρα ήθελα να οδηγήσω και έφυγα. Σε άλλες περιπτώσεις ήθελα να απολαύσω και απολάμβανα. Γιατί αν πεις, σε κάθε ομορφιά της νορβηγικής υπαίθρου να σταματάς να αράζεις για να τιμήσεις το κάθε τοπίο όπως του αξίζει, δεν σε φτάνουν ούτε εικοσι ζωές ως νορβηγός πολίτης για να το κάνεις. Εντάξει έτρωγα και εγώ σκαλώματα σε διάφορα μέρη για πολλή ώρα, αλλά σε αυτόν τον καταρράκτη όχι.

Και όντως μετά από λίγα χιλιόμετρα...

Βρέθηκα σε ένα άλλο καταρράκτη. Εδώ έκανα και τσιγάρο και ξεκουράστηκα λίγο, όχι γιατί ήταν πιο όμορφος από τον προηγούμενο, χειρότερος ήταν... Αλλά επειδή έτσι ένιωθα εκείνη τη στιγμή.

Φτάνω στο λιμάνι να πάρω το δεύτερο φέρρυ της ημέρας (μήπως σας ζάλισα λίγο με τα φέρρυ... Δεν μιλάτε ε...)

- Πότε θα φύγουμε ρε παιδιά;

- Σε 3 ώρες.

- Μας γάμησες!

 

[NIKANTHI]

Και τώρα πως θα περάσει η ώρα, ευκαιρία να σας πω για τα φέρρυ. Αν πάρετε φέρρυ στη Νορβηγία να ξέρετε ότι δεν είναι παίξε γέλασε. Εντάξει υπάρχει τακτική συγκοινωνία ανά μια ώρα το πολύ, αλλά το Σαββατοκύριακο τα δρομολόγια είναι πολύ πιο αραιά. Και σήμερα είναι Σάββατο... Τέλεια! Δρομολόγια δεν αναγράφονται πουθενά στα λιμάνια η γράφονται στα νορβηγικά και ο θεός μαζί μας. Καλό θα είναι αν πάτε να έχετε μία ενημέρωση από το internet προτού να ξεκινήσετε το ταξίδι σας από Ελλάδα, γιατί αν πάτε όπως εγώ με το σταυρό στο χέρι... Δεν θα πιάσει!!!!!

Το λιμάνι είχε κάτι κοτρώνες στην προβλήτα του και πήγα να αράξω σε μια για να φάω κάτι. Όσο έτρωγα έβλεπε ένα σμήνος από ψαροπούλια να πετάει πάνω από το κεφάλι μου. Ήταν πραγματικά ανεπανάληπτο.

Αφού έφαγα χάζευα τους άλλους μηχανόβιους, που καθοντουσαν σε τραπέζια...

Εγω γιατι έκατσα στης κοτρόνες και όταν σηκώθηκα πιάστηκαν τα παΐδια μου…

Και κοιτωντας τις μηχανές τους...

Και τον εξοπλησμο τους, μου ήρθε... Που πας ρε Νίκο με την σακούλα στη Νορβηγία, να ανεμίζει λες και είναι κανένα λάφυρο. Μέχρι και εγώ απορούσα πραγματικά.

Αλλοι μιάμιση ώρα έμεινε να σας πω ότι στην Νορβηγία ο μέσος μισθός είναι 3500 ευρώ, ή να σας πω για τα φερρυ… Τι είπατε, αφού δεν τα παίρνουμε εμείς τι μας νοιαζει!! Καλά λοιπον, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή

Στο προηγούμενο Φ που πήρα γνώρισα μια παρέα από αυστριακούς μοτοσικλετιστες που πηγαίνουν και αυτή Νordkapp, συζητώντας με είπαν ότι θα έκαναν και αυτοί πάνω κάτω τη Νορβηγία.

– Και εγώ έτσι θα κάνω ρε παιδιά αλλά με χαλάνε τα 600 km που θα πρέπει να γυρίσω πίσω από τον ίδιο δρόμο ( Aφού δεν έχει άλλο)

– Εμείς θα πάρουμε το καράβι, από το Honningsvag έως το Tromso για να γλιτώσουμε την ίδια διαδρομή.

– Σώπα έχει καράβι, πόσο κάνει;

– 500 ευρο

– Ο Χριστός και Παναγία... Με καμπινα

- NO!!

Τελοσπάντων όσο τους μιλούσα μου έκανε εντύπωση που δεν έβγαζαν το κράνος από το κεφάλι. Λέω εντάξει, ούτως ή άλλως σε δεκαπεντε λεπτά θα φτάσουμε στη στεριά. Ανεβαίνουμε στο άλλο Φ τώρα, το οποίο είχε παραπάνω από μια ωρα πλεύση και ξανά πετυχαίνω τους αυστριακούς.

Ρε συ αυτοί γιατί δεν βγάζουν το κράνος.

Φορούσαν το κράνος για να ανέβουν στο πλοίο και μετά δεν το έβγαζαν. Μήπως τελικά δεν μας ραντίζουν μόνο στην Ελλάδα!

Πυροβολημένη τελείως. Ναι για σένα λέω!

Ήταν η δεύτερη φορά που άκουσα για αυτό το περίφημο θαλάσσιο δρομολόγιο της Νορβηγίας, (Η πρώτη ήταν από τον πολωνό φίλο μου στο καράβι για να πάω στο Μπέργκεν). Βρε λες να ακολουθήσω το πλάνο των πυροβολημένων, αλλά είναι τρελά λεφτά. Καλά θα δούμε θα το ψάξω στο internet.


Άντε να σας πω ακόμα μια ιστορία αλλαξετε γνωμη … Στο προηγούμενο Φ κάνω τσιγάρο και παρατηρώ μια πινακίδα ότι απαγορεύεται το τσιγάρο στα Φ. Ως κανόνας ασφάλειας για να μην ξεσπάσει καμιά πυρκαγιά στο καράβι. Καπνίζω τώρα εγώ, και κοιταω την πινακίδα που ήταν πάνω από το κεφάλι μου. Βλέπω ένα υπάλληλο να με πλησιάζει και μου λέει πολύ ευγενικά, ότι απαγορεύεται το τσιγάρο

- Α δεν το ήξερα!!!

Μου δείχνει την πινακίδα

- Α δεν το πρόσεξα!!!

Τέλος πάντων πιάσαμε συζήτηση… Μόλις του είπα ότι είμαι από Ελλάδα τρελαθικε, γιατι ήταν όνειρο ζωής του να επισκεφτεί την χώρα μας. Τελικά τα όνειρα ζωής του καθενός από εμάς, πηγάζουν ανάλογα σε πιο τόπο έχουμε γεννηθεί...

Σε αυτό το Φ τώρα με τους πυροβολημένους, εγώ κοιτούσα τριγύρω την ομορφιά που με κύκλωνε λες και ήμουν στον παράδεισο. Και έβλεπα τους νορβηγούς να γράφουν στα τέτοια τους την νορβηγική φύση και να διαβάζουν βιβλίο

Στην Ελλάδα τώρα αν βρισκόμασταν εμείς θα διαβάζαμε βιβλίο και οι νορβηγοί, θα ήταν στον παράδεισο … Τελικά για όλους τους ανθρώπους εκεί που γεννιούνται είναι η γη, και ο παράδεισος είναι κάπου μακριά σε κάποιο τόπο που ονομάζεται…. Οι διακοπές τους.

Μήπως ξέφυγα λίγο!! Ας γυρίσουμε στα του ταξιδίου.... Φτανει τοσο!!!

Το καλό με τα Φ ήταν φυσικά που ταξίδευα από τη θάλασσα μέσα σε καταπληκτική φυσική ομορφιά αλλά και ότι , τους άφηνα όλους να φύγουν μπροστά μου με το που αποβιβαζόμασταν στη στεριά... Και οδηγούσα πραγματικά μόνος αφού, άλλα αμάξια στο νησί δεν υπήρχαν. Ετσι, όπου ήθελα σταματούσα στην άκρη του δρόμου ανέβαζα το κράνος, στόχευα τη φωτογραφική μηχανή χωρίς να ανησυχώ μην με πατήσουν και συνέχιζα για κάποια χιλιόμετρα... Μέχρι να σταματήσω ξανά.

Έχανα τρελό χρόνο με τις φωτογραφίες αλλά δεν με πήγαινε η καρδιά να φύγω από τον Νορβηγία μόνο με νοερές, και όχι οπτικές αναμνήσεις. Και αφού είχα λύσει πλέον το πρόβλημα με την φωτογραφική μηχανή, είχα ξεσαλώσει.

Έτσι ναι , ήθελα να αξιοποιήσω τον απεριόριστο χρόνο μου στο ταξίδι με τα φερρυ, τις φωτογραφίες, τους καφέδες και τις στάσεις όπου τις έκρινα απαραίτητο, αλλά όχι με το να κοιμάμαι και να είμαι στο χαλαρό. Ήθελα να ταξιδέψω όχι να κάνω τουρισμό.

Έφτασα στο επόμενο ΦΕΡΡΥ

Πήγα έκανα για δύο μέρες στα ψώνια από το σούπερ, αφού αύριο ξημέρωνε Κυριακή. Επειδή όμως είχε ζέστη δεν ήξερα τι να αγοράσω γιατί τα σαλάμια και τα κασέρια θα μπορούσαν να αλλοιωθούν έτσι, προμηθεύτηκα και δύο κονσέρβες μεξικάνικα φασόλια αλλά και μια κονσέρβα ψάρι. Έδωσα 160 νοκ(17 €,) αλλά για προμήθειες δύο ημερών.

Πάω να βάλω βενζίνη, πατάω στην οθόνη αφής στο μενού με τις γλώσσες και βλέπω επιλογή για ελληνικά. Απίστευτο! Τα βενζινάδικα όλα λειτουργούν με κάρτα επομένως είναι επί εικοσιτετραώρου βάσεως ανοιχτά, αλλά εγώ πάντα φρόντιζα να φουλάρω ενώ είχαν προσωπικό ( Συνήθως έως τις δεκα το βράδυ) για να μην γίνει καμιά μαλακία με την κάρτα και μπλέξω. Όσον αφορά την βενζίνη ούτε που κοιτούσα πόσο κάνει. Δεν με ενδιέφερε καθόλου, σίγουρα ήταν πανάκριβη αλλά για μένα ήταν το ελάχιστο τίμημα που θα μπορούσα να πληρώσω για όλα αυτά που έβλεπα... Πίσω από την κάθε στροφή του δρόμου.

Το καλύτερο όμως με περίμενε στο τέλος όχι της ημέρας, αλλά τον φέρρυ. Στο τελευταίο που επιβιβάστηκα και το πρόλαβα τσίμα τσίμα γιατί η ώρα είχε περάσει και εκτελούσε, το τελευταίο δρομολόγιο της ημέρας. Δεν μας έκανε απλή μεταφορά αλλά μία μίνι κρουαζιέρα, μιας και πέρασε από τρία πολύ μικρά νησάκια για να παραλάβει τους λιγοστούς επιβάτες που το περίμεναν υπομονετικά στην προβλήτα... Και να συνεχίσει το δρομολόγιο του.

 

[NIKANTHI]

Τι να λέμε τώρα

Ξεκινώ

Οδηγάω σε μια στροφή και βλέπω...

Ένα κοπάδι από γελάδια στο δρόμο, καλά που βρίσκομαι στην Ελλάδα! Παρατηρήσετε τον καταρράκτη που φαίνεται ως φόντο στο βάθος, δεν φωτογράφισα τον καταρράκτη αλλά υπήρχε εκεί. Τους καταρράκτες στη Νορβηγία δεν τους ψάχνεις, αυτή σε βρίσκουν. Περισσότεροι καταρράκτες υπάρχουν στη Νορβηγία από ότι ψιλικατζίδικα στην Ελλάδα, χωρίς υπερβολή!

Αφού κάνω κάποια χιλιόμετρα κοιτάω στην άκρη του δρόμου και βλέπω πάλι σταθμευμένα αυτοκίνητα. Εδώ είμαστε! Ρωτάω, μου λένε φυσικά και να μείνεις μαζί μας αν θες... Πάνε εκεί έχει στήσει και ένας ακόμα σκηνή.

Πάω δίπλα του στήνω την σκηνή

Αυτός εντωμεταξύ ροχάλιζε από τις εννέα. Τρώω το βραδινό μου μέσα σε ένα μαγευτικό τοπίο και άραξα με μόνη μου συντροφιά, το απόλυτο κενό από τις σκέψεις μου.

Αφού πέρασε αρκετή ώρα πήγα στη σκηνή τσέκαρα αν είναι από παντού κλειστή μην έχουμε πάλι τα ίδια. Κουκουλώθηκα με την παπλωματοθήκη και με το sleeping bagg και φορώντας και το full face, κατά τις 1.30 αποκοιμήθηκα.

 

[NIKANTHI]

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 - 06 - 2015 ΗΜΕΡΑ 12

6.15 ξύπνησα κατεψυγμένος. Τελικά ναι έχει πολύ κρύο το βράδυ στη Νορβηγία αλλά ακόμα περισσότερο υγρασία, ούτε το φουλ φέις με έπιασε ούτε τίποτα. Έπειδή ήμουν λίγο ανήσυχος να το πω στο ταξίδι, το βράδυ μετακινώμουν από το υπόστρωμα και κοιμόμουν πάνω στο ύφασμα της σκηνής. Γι' αυτό παγωνα! Την επόμενη φορά μάλλον θα πρέπει να αγοράσω διπλό υπόστρωμα αλλά δυστυχώς, αυτό το συμπέρανα σε ένα φιόρδ κάπου στη Νορβηγία και όχι σε κάποια κατασκήνωση ας πούμε, στην Χαλκιδική… Μαζεύω τα εσωτερικά μου πράγματα από τη σκηνή. Αφού έκανα που έκανα δυο ωρες να τα μαζέψω πλέον το έκανα σε δόσεις, σαν σπαστό ωράριο ένα πράγμα. Βγαίνω έξω να πιω καφέ, βλέπω τον γείτονα στη σκηνή και χάζεψα. Κοιμόταν με ανοιχτή την σκηνή και τεντωμένος λες και βρισκόταν στην Ιερισσό. Απίστευτο! Μάλλον παίζει ρόλο ο εξοπλισμός αλλά και η εμπειρία και η σκληραγώγηση για να κοιμηθείς στη Νορβηγία… Το μάθαμε κι αυτό.

Πίνω καφέ και πιάνω συζήτηση με ένα ανδρόγυνο από την Γερμανία που κάναν και αυτή το τουρ τους με αυτοκινούμενο. Πολύ καλοί άνθρωποι αφού με κέρασαν και ζεστό καφέ. Οι συζητήσεις για την Ελλάδα φυσικά έδιναν και έπαιρναν αφου εκείνες τις μέρες, ήμασταν στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Μέσα σε ολα όμως μου λένε

– Πανέμορφη η Νορβηγία αλλά και πανάκριβη, αυτά τα διόδια είναι φωτιά

– Ποια διόδια, εγώ δεν είδα πουθενά διοδια στο δρόμο

– Α δεν έχει διόδια αλλά κάμερες κυκλοφορίας που σκανάρουν την πινακίδα σου όσο οδηγείς, και ανάλογα από πού πας και πόσα χιλιόμετρα κάνεις, σου στέλνουν το λογαριασμό μετά από τρεις μήνες το σπίτι

– Σώπα ρε, τι δορυφορικά συστήματα είναι αυτά

Οι μηχανές δεν πληρώνουν διόδια αλλά αν πάτε με το αυτοκίνητό μπορεί βέβαια να την γλιτώσετε, αλλά μπορεί να βάλετε και υποθήκη κανένα οικόπεδο για να τα πληρώσετε.

Μετά από τεσσερις ωρες αφού ξύπνησα κάνω να φύγω και εκείνη την ώρα ξυπνησε ο γείτονας μου από την σκηνή. Δωδεκα ώρες κοιμόταν αφού σκεφτόμουν, μήπως ήταν νεκρός. Δηλαδή έλεος, καλα αυτός ήρθε στη Νορβηγία για να κοιμηθεί...

Με τρελή όρεξη να οδηγήσω κάνω λίγα χιλιόμετρα και φτάνω σε ένα νορβηγικό σπίτι...

Κάπου σε μια παραλία ...

Παρκάρω το μηχανάκι και κατεβαίνω ...

Με τέτοιες εικόνες πως να μην κατανοείς όσους πάνε στη Νορβηγία και μένει, κάποιο κομμάτι τους για πάντα εκεί...

Μαγεία...



Μαγεία σίγουρα αλλά τα φέρρυ για μένα είχαν γίνει εφιάλτες

Φτάνω στο λιμάνι...

– Πότε φεύγουμε;

– Σε 3 ώρες

– ...

Με εκτέλεσε. Είχα ξυπνήσει έξι η ώρα το πρωί ξεκίνησα δεκα, έκανα 20 km και θα ξαναοδηγήσω στις δύο... TRAGIC!

Το τοπίο βέβαια με παρηγορούσε.

Αλλά εγώ ήθελα να οδηγήσω.

Εμ είπαμε, καλό θα είναι να αποφύγετε αυτόν το δρόμο το Σαββατοκύριακο και με ενημέρωση από Ελλάδα γιατί αλλιώς... ορίστε!

Το περίεργο ήταν, ότι όση ώρα περίμενα στα λιμάνια δεν με έπιανε ύπνος. Δεν ξέρω γιατί, μάλλον προτιμούσα να χαζεύω το μέρος παρά να κοιμηθώ.

 

[NIKANTHI]

Πω πω τρεις ωρες πως θα περάσουνε... Να σας πω ότι η Νορβηγία έχει την δεύτερη μεγαλύτερη ακτογραμμή στο κόσμο πίσω από τον Καναδά, ενώ η Ελλάδα είναι στη 10η θέση... Μάλλον δεν σας ενδιαφέρει! Καλά θα μιλήσω με την Ανθη στο τηλέφωνο.

– Ρε Ανθή με έχουν γαμήσει τα φέρρυ... Εχω σαλτάρει

– Ε πάνε από άλλο δρόμο

– Όχι γουστάρω!!!!

– ( Ποτε θα ησυχασει η ψυχη μου!!!!!!!) Πότε φτάνεις πάνω;

– Σε καμιά τέσσερις μέρες

– Ακόμα! (Κάπου εκεί η Ανθή συνειδητοποίησε ότι η Νορβηγία είναι τεράστια χώρα! Εμ με όποιο δάσκαλο καθίσεις...)

– Άσε με ρε Ανθή έχω και τον καημό μου με τα φέρρυ

– Εδώ να δεις τι γίνεται. Της κακομοίρας, πρόσεχε μην σου μπλοκάρουν τα λεφτά

– Σιγά μωρέ!

Εσείς εδώ όλοι στην Ελλάδα τότε βιώνατε τις γνωστές καταστάσεις και εγώ, είχα τον καημό μου με τα φέρρυ. Ήμουν μιλάμε, στην κοσμάρα μου τελείως... Τι να λέμε τώρα!

Επιτέλους επιβιβάζομαι και ξεκινάω....

Kάνω κάποια χιλιόμετρα και τι λέτε να έγινε...

Πήγα να πάρω το επόμενο φέρρυ εντωμεταξύ χωρίς υπερβολές, παρακαλούσα τον Θεό να μην φάω κανένα ξενέρωμα παλι. Δεν άντεχα άλλο!!

Κοιτάω το λιμάνι βλέπω αυτοκίνητα, και το καράβι στην προβλήτα.

Αχ θεέ μου ευχαριστώ. Ειλικρινά σας μιλάω είχα φτάσει στο αμήν. Παίρνω την σειρά μου πίσω από τα αυτοκίνητα και τότε ξαφνικά, βλέπω το φέρρυ να φεύγει. Που πας ρε!! Ρωτάω κάτι νορβηγούς μου λένε, γέμισε θα ξαναέρθει σε μιάμιση ώρα. Έλεος!

Άλλα παραδόξως δεν με χάλασε. Ήταν πανέμορφο το λιμανάκι και γούσταρα.

Τι είναι αλλη μιάμιση ώρα... σιγά.

Τόσα Φ... πήρα δεν σας είπα όμως πως κόβεις τα εισιτήρια στα Φ. Δεν πας σε κάποιο γκισέ να το κόψεις, όχι ! Αυτή έρχονται σε σένα με το μηχάνημα, για να πληρώσεις με κάρτα, ή μετρητά όπως θες, και μόλις πληρώσεις επιβίβαζε. Απλά πράγματα ούτε ουρές ούτε τίποτα, αφού με το οχημα σου θα σαλπάρεις στο οχημα σου, θα πληρώσεις.

Τα παιδια έπαιζαν ποδόσφαιρο για να περάσει η ώρα...

Και εγώ έβγαζα φωτογραφίες...

Σαλπάρουμε αλλά εγώ αναμονή στην αναμονή τα φτισα και σε μία καρέκλα ξεράθηκα, ήταν η μοναδική φορά που κοιμήθηκα σε φέρρυ. Ξυπνάω και σκέφτομαι λίγο τον χάρτη της Νορβηγίας... Ρε σύ πότε θα περάσουμε τον αρκτικό κύκλο και ρωτάω έναν νορβηγό. .. Τον περάσαμε από τη θάλασσα. Και εγω ροχαλίζα!!!! Απίστευτο!!!

 

[NIKANTHI]

Ξεκίνησα επιτέλους να οδηγώ και το σκεφτόμουν. Αύριο μεθαύριο τι θα λέω στα παιδιά μου οτι όταν, πέρασα τον αρκτικό κύκλο με τη μηχανή ροχάλιζα! Τελοσπάντων ήμουν και ζάντα από τον ύπνο οπότε δικαιολογούμαι όταν όμως ξαφνικά, ξύπνησα με την μία γιατί έφτασα...

Στον παγετώνα Svartisen.

Έτριβα τα μάτια μου να δω αν ονειρευόμαι...

Αν ήθελα έπαιρνα καραβακι και πήγαινα στον παγετώνα αλλά μόνο με την σκέψη του καραβιού, το άφησα. Ε ναι, καιρός να οδηγήσω και λίγο. Σωματικά ήμουν στην ίδια κατάσταση πονούσα και οδηγούσα. Ούτως ή άλλως με τοσα Φ ξεκουραζομουν. Βρισκόμουν ναι μεν πολλές ώρες στο δρόμο άλλα οδηγούσα ελάχιστα κατα τα αλλα, ψυχικα δεν με ενοιαζε τίποτα... Ένιωθα μια απίστευτη αγαλλίαση όπως όταν πηγαίνεις να παρακολουθήσεις κάποια λειτουργία σε μία εκκλησία... Αφού βρισκόμουν στον παράδεισο.

Και αφου πείρα...

Ούτε να το γράψω δεν τολμω

Το τελευταίο της ημέρας και φτανω στην στερια

Καλά θα τα χάσουμε τελείως!! Έφτασα σε ένα τεράστιου όγκου καταρράκτη που ήταν αδύνατο να τον φωτογραφίσω ολόκληρο… Αυτό που βλέπεται είναι το ένα τρίτο του!!

Έκατσα πόση ώρα να το χαζεύω και να προσπαθώ να τον φωτογραφίσω οπου φυσικά, περνούσαν και πάλι μηχανόβιοι και κανείς δεν σταματούσε. Έτσι είναι όμως η Νορβηγία εκεί που σταματαω εγώ, πιθανόν κάποιοι άλλη που θα περάσουν από το μέρος ούτε να προσέξουν την ομορφιά που του κυκλώνει. Αλλα και εγώ ποσα μπορεί τελικά να μην είδα, που κάποιοι άλλη να τα θαύμασαν…

Σταματάω μία απότομα στην άκρη του δρόμου. Όχι ρε μάγκα μου το είδα και αυτό!

Αφήνω το μηχανάκι και το πλησιάζω τωρα, με αστειρευτο θαρρος για να το βγάλω φωτογραφία. Με κοιτάει τώρα αυτό...



- Εσύ αγόρι μου η πολύ τρελός είσαι ή πολύ χαζός!

Με το που νιώθω όμως ότι αγριεύει και τρέχω προς το μηχανάκι με επιτάχυνση που θα ζήλευε... Και ο Γιουσειν Μπολτ...

- Μπα για πολύ τρελό δεν με κόβω!!

 

[NIKANTHI]

Το σαιτ με της 18 πιο όμορφες διαδρομές της Νορβηγίας κατά τους νορβηγούς, έχει μέσα φυσικά και φωτογραφίες για να σου παρουσιάσουν και οπτικά της ομορφιές του τόπου τους. Αυτές οι φωτογραφίες από το σημείο έχουν φωτογραφηθεί έχουν μια πινακίδα είτε στην Νορβηγία, είτε στο σαιτ για να ξέρεις από πού τραβηχτήκαν….

Έτσι αν πας από αυτά τα μέρη να ξέρεις τη τοπίο θα δεις, και από πού ακριβός θα το δεις. Είδα και εγώ μια πινακίδα και πήγα…

Εκεί είδα ένα γκρουπ ποδηλατών που ήταν μέσα στην τρελα που είχαν φτάσει μέχρι εκεί. Ανέβαζαν ένας ένας τα ποδήλατα τους πάνω σε ένα βράχο και τα βγαζαν φωτογραφίες Δεν ξέρω βεβαία από πού ήρθαν αλλα από οπου και να ήρθαν …. Και λίγα έκαναν !!!!!!!

Ξεκινω...

Φτάνω στο Μπόντο, σχετικά εύκολα βρίσκω το λιμάνι και παω στην προβλήτα για να πάρω το πλοίο για Λαφοτεν. Ηξερα ότι το πλοίο φεύγει κάθε βράδυ (το βράδυ είναι λίγο υποκειμενικό) στις δωδεκα φυσικά, δεν είχα κόψει εισιτήρια αλλά ούτε και ήξερα πόσο κοστίζουν ( 35ε). Πάω να κόψω εισιτήρια ήταν κλειστά. Ρωτάω και μου λένε, δυο ωρες προτού να ξεκινήσει το καράβι έρχεται ένας λιμενικός υπάλληλος και τον πληρώνεις επιτόπου. Ε ναι τεσσερις ωρες πιο πριν τι να κάνει, τζάμπα να πληρώνεται. Άραξα και εγώ σε ένα πεζουλάκι για να περάσει λίγο η ώρα.

Είδα ποδήλατα για νορβηγικές κλιματολογικές συνθήκες...

Και γνώρισα μια παρέα ολλανδών μοτοσικλετιστών που πήγαιναν και αυτοι Νordkapp και μετά, θα κατηφόριζαν από Φιλανδία.

Αλλά τους είδα πολύ κρυόκωλους και τους άφησα. Πήρα την κονσέρβα μου με τά μεξικάνικα φασόλια, άραξα σε ένα παγκάκι και χάζευα τα χρώματα του νορβηγού ουρανού στη μάχη που έδινε με τον ήλιο, για να μην τον αφήσει να δύση.

Μέσα στην τυχη μου ήμουν άτυχος. Το βουνό με έκρυβε να δω ολοκληρωτικά τον ήλιο του μεσονυκτίου αλλά δεν πειράζει, θα τον έβλεπα στο πλοίο για τα Λαφοτεν.

Επιβιβάζομαι στο πλοίο και τρέχω να βγω έξω για να δω τον ήλιο...

Πάλι όμως τα βουνά με έκρυβαν.

Δεν πειράζει. Και με αυτό που είδα ένιωθα πραγματικά ευτυχισμένος. Φυσούσε τρελά στο καράβι, κουνούσε είχε υγρασία αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα. Ταξίδευα κάπου πάνω από τον αρκτικό ωκεανό και έφτανα σε μέρη, που ούτε στα πιο τρελα μου όνειρα δεν μπορούσα να φανταστώ

Κατά τις τρεις το πρωί κουράστηκα πια, και άραξα σε μία καρέκλα για να κοιμηθώ καμιά ωρίτσα μιας και, τεσσεραμισή το πρωί εφτανα στα Λαφοτεν.

 

[NIKANTHI]

Ξυπνάω πραγματικά κομμάτια. Το πλοίο είχε δέσει στο λιμάνι και εγώ αρον άρον, μαζεύω τα πράγματα μου να πατήσω επιτέλους στεριά. Κατεβαίνω στο λιμάνι του Moskenes και χάζεψα από την ομορφιά μου με κύκλωνε.

Τι σπιτάκια είναι αυτά τι χρώματα, πως ζούνε εδώ οι άνθρωποι πως νιώθουν. Εκεί τρώω φλασιά ότι δεν έχω νερό, οχι ρε συ πως θα πιω καφέ. Κάνω ένα τσιγάρο με στεγνό στόμα και ξεκινάω.

Κάνω κάποια χιλιόμετρα κοιτώντας με ανοιχτό το στόμα τριγύρω και εκεί με χτύπησε, σταματάω το μηχανάκι κοιτάω πίσω… Ρε συ ξέχασα το αδιάβροχο στο καράβι. Αναστροφή και πίσω... Ευτυχώς το καράβι δεν είχε πρωινό δρομολόγιο και το πρόλαβα. Ανεβαίνω παίρνω το αδιάβροχο και ξανά αράζω στο λιμάνι, να θαυμάσω λίγο από την ομορφιά του.

Ξεκινάω και μου ξανά έρχεται... Όχι ρε συ, γιατί δεν πήρα λίγο νερό από το καράβι να πιω καφέ. Μιλάμε έριξα τρελό μπινελίκι! Δεν πειράζει.. Και άρχισα να οδηγώ τον Ε 10 που διασχίζει τα Λαφοτεν μέσα από μία καταπληκτική παραλιακή διαδρομή.

Διέσχισα πολλές γέφυρες...

Που ένωναν τα μικρά νησάκια...

Μέχρι που ξανα έκανα στάση για τσιγάρο...

 

[NIKANTHI]

Και χάζευα τις πινελιές των χρωμάτων που έδινε ο ήλιος πάνω από την νορβηγική γη, για να δημιουργήσουν μία ζωγραφιά.

Επιτρέψτε μου να πω ότι ,για ένα κομμάτι η διαδρομή δεν μου άρεσε. Αφού υπέθεσα ότι η πραγματική μαγεία των Λαφοτεν δεν είναι τόσο η οδηγική διεσχιση τους, αλλά τα ίδια τα ψαροχώρια. Βλέπω πινακίδα για ένα χωριό και ανηφορίζω. Φτάνω στην πινακίδα που σηματοδοτούσε την είσοδο του χωριού, πάω αριστερά ξανα στρίβω δεξιά κάνω κάποια χιλιόμετρα από εδώ από εκεί, και ξαναβρέθηκα στην πινακίδα του χωριού. Ο Χριστός και η Παναγία πώς έγινε αυτό! Άσε τα ψαροχώρια, πάμε να φύγουμε... Και η διαδρομή τελικά πάλι με γοητευσε.

Βλέπω ένα ιδιωτικό νησάκι που ήταν παράκτια της στεριάς. Το σπίτι αλλα και ο κήπος του, εκτινόταν σε όλο το νησί…

Μια μικρή νησιώτικη φωλίτσα … Πάω στην είσοδο να βγάλω καμιά καλύτερη φωτογραφία, αλλα ειχε μπάρες και έφυγα… Ωραία όμως να μένεις σε ιδιωτικό νησάκι μέσα σε ένα σύμπλεγμα νησιών και για να φτάσεις στο πολιτισμό, να διανύεις εκατο μέτρα με τα πόδια

 

[NIKANTHI]

Πάω να βάλω βενζίνη σε ένα πρατήριο που ήταν κλειστό, βάζω την κάρτα μου γράφει η συναλλαγή σας δεν έγινε αποδεκτή. Την ξαναβάζω τα ίδια. Φρίκαρα. Η χαλασε η κάρτα ή, χρεωκοπήσαμε σκέφτηκα... Μες το άγχος πάω σε άλλο βενζινάδικο βάζω την κάρτα και όλα καλά, ουφ ευτυχώς. Οι μόνες μου έννοιες στο ταξίδι αυτές ήταν.

Έφτασα σε μια απίστευτη παράλια

Και έβγαλα επιτέλους κάποιες φωτογραφίες το φειζερ για να μην μου δώσει καμιά κλοτσιά

Το πρώτο που ήθελα στο ταξίδι ήταν να οδηγήσω, το δεύτερο να δω μετά να φωτογραφίσω και έτσι αναγκαστικά το μηχανάκι έμενε παραπονεμένο… Γιατί αν κατέβαινα συνέχεια να το φωτογραφίσω, στο τέλος δεν θα οδηγούσα…

Αλλά ευτυχώς κακία δεν μου κράτησε…

Σήμερα ο σκοπός μου ήταν να έφτανα στα Σενγια νησιά, εναν από τους μεγαλύτερους μου στόχους στο ταξίδι. Μέσα σε όλα είχα δει μια παραλία στο ίντερνετ, έπαθα σοκ και ήθελα να την επισκεφτώ.
Ένα δρομολόγιο για να πας από τα Λαφοτεν στα Σενγια ηταν να φτασεις στην Andenes και από εκεί, να παρεις το πλοίο για τα Σενγια. Εγώ είχα σκεφτεί να το έκανα μέσω αυτού το δρομολόγιο.

Και αντί για ένα φ... να έπαιρνα τρία. Μπορεί να τα έβριζα αλλά είχα εθιστεί κιόλας! Μαζοχισμός ως εκεί που δεν πάει.

Πάω να πάρω το καράβι, φτάνω στην προβλήτα και το βλέπω εκείνη την ώρα να ξεδενει από την στεριά. Και ο νορβηγός, να μου χαμογελάει με νόημα. Όχι ρε μάγκα για μισό λεπτό το έχασα. Γελούσα, μα τώσω πια γκαντεμιά. Δεν πειράζει, και πήρα την πιο φυσιολογική διαδρομή για να προσεγγίσω το νησί.Αν προλάβαινα το φέρρυ θα οδηγούσα στον 82 τώρα, θα οδηγήσω στον 85 μέχρι να συναντήσω τον 82... Καλά μιλάμε για τραγική διαφορά! Στη Νορβηγία έτσι είναι, νούμερα παίρνεις νούμερα αφήνεις και στο τέλος με αυτά που βλέπεις, γίνεσαι κι εσύ νούμερο.

Κάπου στο δρόμο είδα ένα νεαρό ζευγαράκι γύρο στα 20 που καναν οτοστόπ, σταματαω

- Που πατέ ρε παιδιά…

- Είμαστε από την Σουηδία και διασχίζουμε όλη την Νορβηγία με οτοστόπ

- Καλά δεν φοβάστε

- Όχι!!... Με απάντησαν λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στο κόσμο. Η ακόμα, σαν να απόρησαν κιόλας με την ερώτηση που τους έκανα.

Τελικά η ασφάλεια που σε προσδίδουν αυτές η χώρες σε ωθούν να κάνεις και πράγματα που στην χώρα μας ίσως, θα φαινόταν αδιανόητα… Ένταξη αν η διαπαιδαγώγηση σου στο σπίτι αλλά και από το σχολείο δεν περιέχει τον φόβο μην, σε κλέψουν σε βιάσουν σε σκοτώσουν και γενικός μην, σε εκμεταλλευτούν... Γιατί πολύ απλά τέτοια πράγματα στης κοινωνίες τους δεν υπάρχουν, οι απλά υπάρχουν κατά εξαίρεση και σε παρά πολύ μικρό ποσοστό … Κάνεις και εναλλακτικούς τρόπους ταξιδιωτικής αναζήτησης . Παντός αν ζούσαν στην Ελλάδα ίσως, το όχι που με είπαν να το σκεφτόταν λίγο περισσότερο

Φαντάζεστε να έλεγα την μάνα μου η την κάθε μάνα, ότι θα ταξιδέψω στην Ευρώπη με οτοστόπ σαν τους Σύριους , τι θα πάθαινε… Και αν ήμουν γυναίκα θα πέθαινε!!!! Το μονο σιγουρο ειναι, η θα με έστελνε η θα πήγαινε, στον ψυχίατρο!!

Όσο οδηγούσα δεν είχα καμία συναίσθηση το από πού έρχομαι και πού πάω, λογικα ήταν κάποιου είδους άμυνας του οργανισμού μου. Δεν σκεφτόμουν ήμουν 500 km πάνω από τον αρκτικό κύκλο και 4000 km μακριά από το σπίτι μου γιατί αγχωνόμουν. Οχι δεν το έφτανα μέχρι εκεί. Ελεγα είμαι σε ένα δρόμο που λέγεται 85, Στοπ !! Και οδηγάω χιλιόμετρο με χιλιόμετρο την φορά. Ετσι οδηγούσα χαλαρός και στην κοσμάρα μου... Βέβαια το ότι βρισκόμουν από 16 έως 36 ωρες στον δρόμο δεν ήταν πολύ χαλαρό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Ήμουν και πάλι κομμάτια λέω δεν πάει άλλο, και με το που βλέπω μία στάση σαν αυτές που έψαχνα στο internet, φορώντας γάντια κράνος και full face για να μην παγώσω (από το κρύο αλλά και λόγω κόπωσης) κοιμήθηκα καμιά ώρα.

Τότε έρχεται ένας αστυνομικός και να μετράει την απόσταση που έχω παρκάρει από την στάση. Έχω κάνει παρανομία να τον ρωτάω, να μην μου απαντάει. Και να μετράει... Έχω κάνει παρανομία νά τον ξαναρωτάω. Να μην μιλάει, και τότε πετάγομαι από τον ύπνο μου. Όνειρο ήταν!!! Είδα ότι με έγραφαν στον ύπνο μου. Μπορεί να ήμουν στην κοσμάρα μου αλλά υποσυνείδητα τελικά, είχα πολύ άγχος για το ταξίδι για αυτό είδα και το όνειρο. Αυτός ήταν ακόμα ένας λόγος που κοιμήθηκα στη στάση με όλον μου τον εξοπλισμό, οπότε στην περίπτωση που έμπλεκα, να υπήρχε μια πιθανότητα να μου την χάριζαν. Αφού πίνω καφέ να στανιαρω από τον εφιάλτη βλέπω την κοπέλα

 

[NIKANTHI]

Την κάνω νόημα από πού έρχεσαι



- Από το Nordkapp πήγαμε αεροπορικώς έως το Honningsvag και από εκεί θα κατέβουμε έως το Οσλο...

Τι άλλο να πεις! Τίποτα, παρα μονο να σκεφτείς και να αναλογιστείς...

Πέρασα αμέτρητες γέφυρες και κάποιες σαν αυτή, είχαν απίστευτη κλίση ανάβασης και μετέπειτα κατάβασης. Ίσως για να περνανε τα πλοία από κάτω. Ίσως, γιατί το χειμώνα τα κύματα να φτάνουν σε θεόρατα ύψη… Ποιος ξέρει, παντός ήταν απίστευτη οδηγικη εμπειρία

Πέρασα παράλιες που είχαν παντού αραδιασμένες κοτρόνες αντί για άμμο…

Αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο με γοήτευαν απίστευτα

Κάνω τα ψώνια μου και πιάνω επιτέλους τον 82 για να φτάσω στην Andenes. Κοντεύει πέντε παρά, φτάνω σε μια πόλη πριν να πάρω το πλοίο και ρωτάω κάποιος ντόπιους

– Για Antenes καλά πάω από εδώ;

– Ναι σε 20 km φτάνεις

– Ξέρετε τι ώρα έχει δρομολόγιο

– Το τελευταίο είναι στις πέντε

Τρελάθηκα! Σε δεκαπεντε λεπτά έφευγε το πλοίο και θα ξεμένα εκεί. Πάω όσο πιο γρήγορα μπορώ, εντάξει η κατάσταση μου δεν ήταν για γκάζια.... Μόνο που δεν έκλαψα στον δρόμο σοβαρά σας μιλάω. Όχι ρε συ πάλι τα ίδια!! Μπαίνω στην πόλη να ρωτάω από εδώ και από εκεί που είναι το λιμάνι, τελικά το βρίσκω. Φτάνω στην προβλήτα, βλέπω κόσμο μαζεμένο. Λες να το πρόλαβα, τους ρωτάω... Όχι εμείς θα πάμε για να δούμε φάλαινες. Ρωτάω έναν λιμενικό... Όχι μου λέει το έχασες , αύριο τώρα. Πω πω ξέμεινα το νησί! Τι να λέμε, φρίκη!

 

[NIKANTHI]

Σκέφτομαι να πάω να δω φάλαινες, δεν με συγκινούσε και πολύ. Τι να κάνω τώρα από τις πέντε, παίρνω την Ανθή τηλέφωνο

– Ρε Ανθή έχασα το τελευταίο καράβι που ήταν στις πέντε και ξέμεινα στο νησί

– Καλά από τόσο νωρίς

– Ναι γιατί ο καπετάνιος στις οχτώ πάει για ύπνο. Τι να κάνω τώρα από τις πέντε, μπορώ να φύγω να κάνω καμιά 200 km αλλά έτσι δεν θα πάω στα Σενγια. Καλά άμα είναι, θα πάω από εκεί στο γυρισμό. Αλλά δεν με βολεύει γαμώτο

– Κοιμήθηκες καθόλου

– Μιάμιση ώρα στο καράβι και σε μια στάση, έλα καλά είμαι

– Πανέ ξεκουράσου

– Δεν θέλω να ξεκουραστώ ρε Ανθη θέλω να οδηγήσω

– Μα αγάπη μου...

– Δεν νυστάζω ρε Ανθή θέλω να οδηγήσω ,τι να κάνω από τις πέντε εδώ

– Μα αγαπη μου...

– Καλά θα πάω να ξεκουραστώ

Δεν ήμουν καλά, το μόνο που ήθελα ήταν... Να οδηγήσω και να οδηγήσω και να οδηγήσω... Τίποτε άλλο!!!

Τώρα τι κάνουμε, πάω σε ένα ξενοδοχείο

– Πόσο κάνει το δωμάτιο

– 140 €

– Κράτα το!

Τριγυρνάω λίγο στην πόλη δεν κυκλοφορούσε ψυχή, από τις πέντε! Νέκρα παντού από τις πέντε και ήταν καλοκαίρι, το χειμώνα τι γίνεται εδω!!

Βρίσκω ένα ντόπιο μηχανόβιο που και αυτός πήγαινε σπίτι του, τον ρωτάω που έχει κάμπινγκ

– Εδώ στα 4 km

– Να σε ρωτήσω, έχει πουθενά εδώ κάποιο μαγαζί να βγεις έξω το βράδυ για ποτό

– Έχει ένα αλλά είναι κλειστό τώρα. Συνήθως Παρασκευή Σάββατο ανοίγει.

Καταλαβαίνετε τώρα πως ζούνε εκεί οι άνθρωποι. Για τουρισμό η Νορβηγία είναι μαγική αλλά άντε πάνε ζήσε εκεί να σε δω, και με έξι μήνες νύχτα το χειμώνα. Τον ευχαρίστησα και πάω στο κάμπινγκ, μπαίνω στη ρεσεψιόν και βλέπω τους ολλανδούς που ήμασταν μαζί στο καράβι για Λαφοτεν. Κοίταξε να δεις...

– Και εσείς εδώ

– Ναι έχει λίγη ώρα που ήρθαμε

– Η ρεσεψιόν που είναι

– Α θα έρθει μετά τις οχτώ τώρα έχει διάλειμμα. Πάνε στήσε την σκηνή σου και έλα μετά να πληρώσεις.

Όπως βλέπετε τα συστήματα στη Νορβηγία είναι ψιλοχύμα. Στηνω την σκηνή

Βγάζω κάποιες φωτογραφίες από το μέρος

Τον βόρειο ωκεανό

Πάω στην ρεσεψιόν και όντως, οκτω ακριβώς ήρθε. Περίμεναν γύρω στα 15 άτομα στην ουρά για να πληρώσουν, ο ένας πίσω από τον άλλον. Πηγαίνανε στην ρεσεψιόν και τους ρωτούσε... Αυτοκινούμενο; Πόσα άτομα; Πόσες σκηνές; Πόσες μέρες; Και πλήρωναν, αυτό ήταν ούτε να ελέγξει ούτε να δει. Ούτε καν να μπεις στο κόπο να περιηγηθεί στο μέρος για να δει, αν ήταν κανένας στο τζαμπέ. Τι να λέμε τώρα!!

Πάω πληρώνω 120 νοκ (12 €), κάνω ένα καφέ και βάζω να φορτίσω τα υπάρχοντά μου. Δεν πεινούσα ακόμα αφού, τα μεξικάνικα φασόλια που έφαγα εχθες ήταν δηλητήριο. Τρως μια κονσέρβα και για εικοσιτέσσερις ώρες, πίνεις σόδες…. Καλά πυρηνικά βάζουν μέσα!!

Τοτε έρχεται ένας άλλος ολλανδός με την κοπέλα του και με ρωτάει αν μπορεί να φάει δίπλα μου, φυσικά! Και με φέρνει κάτι χωριάτικα λουκάνικα και να μοσχοβολάει ο τόπος... Αν ήμουν έγκυος θα το ριχνα!! Εγώ εν τω μεταξύ μία εβδομάδα την έβγαζα με κασέρια και μεξικάνικα φασόλια, μιλάμε με εκτέλεσαν! Αφού πήρα τηλέφωνο την Ανθή να της πω το βάσανο μου

– Ρε Ανθή αυτοι εδώ με τα λουκάνικα με έστειλαν

– Εγώ τρώω μακαρόνια με κιμά

– Ασε με και εσυ!!!!

Εντάξει το ξεπέρασα.

Όσο έτρωγαν οι ολλανδοί πιάσαμε συζήτηση… Τους είπα εγώ περίπου ότι λένε όλη οι έλληνες για το ελληνικό κράτος και αυτός με είπε, ότι στην Ολλανδία όλοι οι ολλανδοί θεωρούν το κράτους τους, ως το καλύτερο τους φίλο ….Αν ξέρετε εσείς κανέναν που θεώρει το ελληνικό κράτος ως τον καλύτερο του φίλο πείτε τον, να τον γνωρίσω και εγώ…

Προτού να φάω τα κασέρια μου χάζεψα μια εικοσάχρονη κατάξανθη κοπέλα και το τι φορούσε.

Ποια ελληνίδα σε αυτήν την ηλικία θα κυκλοφορούσε σε δημόσιο χώρο με αυτές τις κάλτσες, τις γαλότσες και αυτή τη φόρμα, Καμία! Αυτή οι λαοι για το γυναικείο φύλο αναφέρομαι, ντύνονται κάπως έτσι και γυρνάνε όλο τον κόσμο... Oι δικές μας ντινονται αλλιώς, και πάνε στα μπουζούκια στα κλαμπ και στη Μύκονο. Έτσι είναι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.

Αφού πέρασε η ώρα πήγα στην σκηνή, έφαγα το κασεράκι μου και οσμίζοντας την αύρα του βόρειου ωκεανού, φορώντας ότι είχα και δεν είχα κοιμήθηκα για άλλη μία φορά ευτυχισμένος