ΠΕΜΤΗ 11 - 06 -2015 ΗΜΕΡΑ 2
Ξυπνάω το πρωί κατά τις έξι, αράζω λίγο και μετά κάνω ένα καφέ να στανιάρω ώστε, να μην μαζέψω και τα πράγματα μου με την τσίμπλα στο μάτι. Προσπαθώντας να βολέψω τα ρούχα μου στην βαλίτσα μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω μια μινι ψυχανάλυση του χαρακτήρα μου...
Το να είσαι χύμα χαρακτήρας όπως εγώ και να μην σε νοιάζει τίποτα παρά μόνο να ξεκινήσεις και έχει ο θεός, είναι καλό γιατί δεν σε νοιάζει το πως θα ξεκινήσεις... Το που θα αποθηκεύσεις τα πράγματα σου ας πούμε
, ελα μωρε σιγά. Αλλά όταν έρθει η ώρα να τα χρησιμοποιήσεις, θα φας μια φλασιά γιατί πολύ απλά θα πρέπει να τα ξανά τοποθετήσεις πίσω στην θέση τους όπως ακριβώς ήταν πριν, για να χωρέσουν.Και αν τα πράγματα σου είναι τοποθετημένα με ακρίβεια ταξη και λεπτομέρεια που θα ζήλευαν και οι χειρουργικές αίθουσες των νοσοκομείων για να μπορέσουν να μεταφερθούν, ε και είσαι χύμα σαν χαρακτήρας έχεις θέμα. Τελοσπάντων μετά από μια ωρα τα κατάφερα...
Εξαντλημένος από την προσπάθεια κατεβαίνω κάτω να τα τοποθετήσω και στο φέιζερ. Άλλο ένα μισάωρο τουλάχιστον. Και είπα να φάω το πρωινό μου, έλα μου όμως που ακριβώς μπροστά από την τζαμαρία του ξενοδοχείου ήταν ένα αποφρακτικο φορτιγο και δεν μπορούσα να παρκάρω εκεί το φέιζερ για να μπορώ να το βλέπω.
Tώρα; Να ξανα κατεβάσω το φέιζερ στο γκαράζ
, βαριόμουν.Να ξαναβγάλω τα πράγματα από το φέιζερ μην και τυχόν μου τα κλέψουν, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Οπότε το πρωινό μου ήταν καφές στο όρθιο, με τη συνοδεία των γνωστών αρωμάτων και έξω για να κοιτάω το μηχανάκι
Εντωμεταξύ δεν σας το είπα,σιγά μην το ξεχάσω. Eίχα κάνει 100 € σε σερβικά χρήματα από την Θεσσαλονίκη αλλά εγώ επειδή ήμουν κλασικά στον κόσμο μου, δεν ήξερα την τύφλα μου πόσα χιλιόμετρα είχα να διανύσω στην Σερβία, για να πάω στην Κροατία. Ούτε καν είχα μπει στον κόπο να κοιτάξω τον χάρτη.Eδώ δεν είχα κοιτάξει καλά-καλά τον χάρτη της Νορβηγίας, της Σερβίας θα κοιτάξω. Tελοσπάντων πάω στη ρεσεψιόν να πληρώσω και του λέω, με αέρα 100 καρδιναλίων...
- Γίνεται να σε πληρώσω μισά ευρώ μισά σερβικά...
- Με κοιτάει περίεργα μου λέει... Nαι αλλά το ευρώ που θα σου δώσω δεν θα είναι τα γνήσια...
- Τι!! (Δεν το κατάλαβα αυτό...)
- Ναι! Καλά είναι αλλά δεν ειναι γνησια, στην Σερβία δεν θα έχεις πρόβλημα...
- Καλά, θα σε πληρώσω σε τοπικό νόμισμα. Με επεισε με την μία...
Πληρώνω, πάω έξω στον καύσωνα, φοράω και το μπουφάν με την επένδυση ανοίγω το κινητό – GPS για πρώτη φορά στο ταξίδι για να ξεκινήσω και να καταφέρω, να βγω από αυτήν την πόλη αλλά ο φίλος μου ο Τομ είχε άλλα σχέδια. Για 20 λεπτά δεν έπιανε σημα από το δορυφόρο,τρελάθηκα! Τώρα πως θα βγούμε από το Νόβι Σαντ. Ξεκινάω μέσα σε χιλιάδες βρισίδια κάνω 300 m και σταματάω μέχρι να βγάλει σήμα το GPS, Τίποτα! Ήμουν έτοιμος να αφήσω το φέιζερ εκεί και να γυρίσω πίσω με τα ΚΤΕΛ, μέχρι που εκ θαύματος ευτυχώς έβγαλε σήμα. Ανεβαίνω γρήγορά στο μηχανάκι μην ο Τομ ξανά αλλάξει γνώμη και ξεκινάω. Τα παλιότερα χρόνια που δεν υπήρχαν GPS πώς οι ταξιδευτές, έβρισκαν τα ξενοδοχεία , αφού έφευγαν για βόλτα τα ξανά έβρισκαν και γενικώς κινιόντουσαν μέσα στης πόλεις, εντάξει φαντάζομαι δύσκολα έως πολύ δύσκολα!!
Στο θέμα όμως... Εντάξει πόση ώρα θα έκανα να βγω από την πόλη, Ναι καλά! Αυτό να με πηγαίνει μέσα από πάρκινγκ αυτοκινήτων μέσα από πάρκα, να μου λέει να στρίψω μέσα από χωμάτινα μονοπάτια που είχαν τα πάρκα, με εμένα να τα προσπερνάω και αυτό να με ξαναστέλνει από εκεί ,Σάλταρα! Μετά από καμιά ώρα στο πανέμορφο κατά τα άλλα Νόβισαντ τα κατάφερα και βγήκα επιτέλους στην εθνική...
Κάνοντας την περιήγηση μου στην πόλη κατάλαβα και τις κυκλοφοριακές συνθήκες που επικρατούσαν στην γειτονική χώρα. Αν είσαι σε διασταύρωση με φανάρι και θες να στρίψεις δεξιά μπορείς φυσικά να στρίψεις μόλις ανάψει το πράσινο, αλλά και αυτοί που οδηγάνε (προς την ίδια κατεύθυνση που στρίβεις εσύ) ευθεία έχουν και αυτοί πράσινο, οπότε στρίβεις ναι μεν αλλά πρέπει να προσέχεις να μην σε πατήσουν κιόλας...
Α... Για να πάω από Θεσσαλονίκη στο Νόβισαντ και μετέπειτα να κινηθώ προς το Ζάγκρεμπ δεν βόλευε γιατί θα έπρεπε να γυρίσω πίσω καμιά 70 km και μετέπειτα να ξανά κινηθώ προς την ίδια γεωγραφική κατεύθυνση, αλλά από διαφορετικό δρόμο προς Ζάγκρεμπ. Σε μένα ρε θα πάω κοφτά. Θα κατευθυνθώ νότια μέχρι να βγω στο κεντρικό και μετά βουρ για Ζάγκρεμπ. Έλα που όμως αυτός ο κατα τα αλλά δευτερεύων κεντρικός της Σερβίας περνούσε μέσα από δεκάδες χωριά και όλοι οι οδηγοι να πετάγονται στον δρόμο σαν...Άντε να μην πω!
Εγώ να έχω χεστεί πάνω μου... Τα όρια να είναι 50 km/h και εγώ μέσα στο λιοπύρι φορώντας και την επένδυση να έχω λιωσει. Εκεί πήγε να με εμβολίσει και ένας βούλγαρος ο οποίος στρίβοντας αυτός αριστερά πήγε να με καρφώσει στην πίσω ρόδα ενώ εγώ πήγαινα ευθεία. Μιλάμε για εκατοστα με είδε. Πω πω πάλι από βούλγαρο θα την έτρωγα! Πάμε να φύγουμε από εδώ έλεγα και στον γυρισμό πρώτα ο θεός βλέπουμε από που θα γυρίσουμε.
Ήμουν που ήμουν φρικαρισμένος,αλλα ο Τομ ήθελε να με δώσει και αλλο ενδιαφέρον στην μέρα μου και με έστριψε μέσα από κάτι εργοστάσια και κάτι δρόμους που οδηγούσαν σε μια βιομηχανική περιοχή αλλά σίγουρα όχι προς το Ζάγκρεμπ. Αφού ρώτησα κάποιους έξω από ένα εργοστάσιο...
- Ζάγκρεμπ...
- da!!
Τι da ρε παιδια, που παω
!!
Βγαίνω επιτέλους σε κάπως μία πιο κεντρική αρτηρία διανύω 3 km και φτάνω σε διόδια. Καλά τι είναι αυτοί οι σέρβοι ρε συ ακόμα και εδώ τον καρράδρομο έβαλαν διόδια
. Εντωμεταξύ και εδώ έβλεπα πολλά ποδήλατα. Φτάνω μπροστά, μου λέει η υπάλληλος...
- Πασπορτ
- Τι πασπορτ βρε μαντάμ από το Νόβι Σαντ έρχομαι δεν πέρασα καμιά μπάρα να κόψω εισιτήριο για να σου πληρώσω τα διόδια. Δεν έχω πασπορτ...
- Πασπορτ!! Μου λεει
- Δεν εχω πασπορτ...
- Σερβια πασπορτ...
- Αααααα τώρα κατάλαβα, πω πω μιλάμε έγραψα πάλι. Έφτασα στα σύνορα και νόμιζα ότι ήταν διόδια... Καλά σύνορα σε αυτόν τον καράδρομο!
Τέλος πάντων ατάραχος σαν να μην συνέβη τίποτα, δίνω τα απαραίτητα έγγραφα και περνάω μαζι με τα ποδήλατα,.. Συνορα και ποδήλατα, αλλο και τουτο παλι! Στην νέκρα ζωνή διασχίζω ένα ποτάμι, το gps να με λέει να στρίψω μέσα από το ποτάμι δεξιά. Καλά χάζεψες και εσύ
... Ήμουν τόσο περήφανος για το κατόρθωμα μου, που μόλις μπήκα Κροατία και κατάλαβα ότι ο συνοριακός φύλακας μιλούσε αγγλικά, του είπα για την παπάρα μου . Ναι, τι και αν έγινα ξεφτίλα και στις δυο χώρες εγώ πάντως,γούσταρα!
Η διαδρομή στην Κροατία ήταν πανέμορφη φτανω σε μια λίμνη...
Που δεν είχε όμως πουθενά να πιω καφέ (παροτι ειχε εγκαταστασεις για καμπινκ) και συνέχισα για κάποια χιλιόμετρα μέχρι που ξαναπέρασα τα σύνορα για Σερβία. Ρε συ πλάκα με κάνετε,τι ήταν αυτό πάλι! Αν είναι να περνάω σύνορο κάθε 10 km, μετά από έξι μήνες θα φτάσω στην Νορβηγία.
Και σαν να το ξέρα, βγαίνω από τον παράδρομο στον κεντρικό κόβω εισιτήριο από τα διόδια για να μπω στην εθνική και μετά από 500 μετρα φτανω στα διόδια για να το εξαργυρώσω
, οτι ναναι...
Του δίνω το εισιτήριό μου λέει 0,50 ευρώ.
- Για 500 μετρα;
- Ναι μου λέει...
Η φάση ήταν ότι όταν έφτασα στα διόδια το ραντάρ δεν με έπιασε, και ξανα τσούλησα το μηχανάκι προς τα πίσω καμία 100 μετρα για να με πιάσει και να πληρώσω μισό ευρώ… αλλιώς θα πλήρωνα παραπάνω…
Μετά από λίγο ευτυχώς μπήκα Κροατία.
Για την Κροατία ευτυχώς δεν έχω να πω πολλά, οι δρόμοι ήταν τεράστιοι και σε άψογη κατάσταση με εμένα πλέον να έχω απαλλαγή από το οτιδήποτε άγχος παρά μόνο, να προμηθευτώ Βινιετα μετά για την Σλοβενια .
Τέλος πάντων απτόητος συνέχισα και αφού βρήκα Βινιετα, πέρασα από το Ζάγκρεμπ όπου με περίμενε ένα μεγαλοπρεπές μποτιλιάρισμα αρκετών χιλιομέτρων. Αλλά δεν έσκασα, όχι! Εκανα κάτι σφήνες ανάμεσα από τα αυτοκίνητα και εξαφανίστηκα. Ε ναι, αφού είχα ήδη κλείσει 24 ωρες οδηγικής εμπειρίας στο εξωτερικό, τους πήρα και τον αέρα.
Το βενζινάδικο που έβαλα πρώτη φορά μόνος μου βενζίνη...
Όταν έφτανα στα βενζινάδικα έμπαινα πρώτα μέσα και ρωτούσα … Πρώτα βάζω βενζίνη και μετα πληρώνω… Δεν ήξερα, αφού δεν είχα ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό. Μου έλεγαν ότι βάζω πρώτα βενζίνη και μετα πληρώνω. Εβγαινα έξω, φούλαρα και μετα ξανά έμπαινα στο βενζινάδικο για να πληρώσω… Ναι μιλάμε ήταν διαδικασία. Μετα βεβαία τόσες φορες που έβαλα βενζίνη έγινα τσακάλι
Μετέπειτα άραξα μπας και ξεκουραστώ λίγο από το μπες βγες στο βενζινάδικο….
Αγορασα ένα νερό που το πλήρωσα 2,5 € τα 500 ml αλλά τουλάχιστον το απόλαυσα σαν να ήτανε ...
Σαμπάνια.
Σαμπάνια και καφές δεν ταιριάζει οπότε μετά από λίγα χιλιόμετρα χτύπησα ένα καφεδάκι στο όρθιο...
Αφού πήγα σε 15 βενζινάδικα για να βρω Βινιετα μοτοσυκλέτας για την Σλοβενια τελικά στο τελευταίο πριν τα σύνορα τη βρήκα. Μετά από ένα λεπτό σκάνε μύτη ένα ζευγάρι πολωνών που οδηγούσαν και οι δύο και μου λεει η κόπελα... Ρε συ είναι πολύ κρίμα με τόση ζέστη και να μην μπορούμε, να πιούμε μπύρες!
Αλλά τελικά ούτε μπύρες ήπιαν ούτε Βινιετα πήραν μιας και εγώ είχα πάρει ήδη την τελευταία.
Όταν έβγαινα από τα βενζινάδικα οδηγούσα πολύ προσεκτικά μην και τυχόν επειδή περνούσα μπροστά από το παρκινγκ με της νταλίκες, με εμβολίσει καμία. Και όντως, σε ένα βενζινάδικο την ώρα που πέρασα από μπροστά της, ξεκίνησε μια.
Και μπαίνω Σλοβενια. Στη Σλοβενια τα πρώτα χιλιόμετρα που οδήγησα ήταν μέσα από μία καταπληκτική διαδρομή αλλά μετά ο δρόμος από όσο θυμάμαι, μετατράπηκε σε εθνική.
Εντάξει τυπικό το θέμα αλλά θα πρέπει να σας το πω, χαρτη της Ευρώπης δεν είχα επάνω μου παρά μόνο το κινητό. Το κινητό το είχα κλειστό για να μη μου τρώει την μπαταρία. Αλλά φυσικά και να μην με ζαλίζει το κεφάλι μιας και κάθε τόσο οταν περνούσα τα όρια ταχύτητας η από καμιά κάμερα, βαρούσε η κουδούνα στα μηνίγγια μου. Μπορεί να με στέλνει από όπου ναναι αλλά, η κουδούνα κουδούνα. Ο Τομ ήταν χειρότερος και από γυναίκα σε περίοδο οποτε
τον έκλεισα και ησύχασα. Οδηγούσα βλέποντας μόνο τις ταμπέλες μέχρι φυσικά που μπερδεύτηκα (Ε καιρός ήταν!) Ηθελα να πάω από το Μάριμπορ στο Γκρατς αλλά φτάνοντας στο Μάριμπορ πουθενά δεν είχε πινακίδες στο δρόμο για Γκρατς και εγώ, μπερδεύτηκα και έστριψα για Λουμπιανα, καμία σχέση! Ευτυχώς μετά από 20 km το κατάλαβα και αφού πήρα τηλέφωνο την Ανθη να την ενημερώσω για το κατόρθωμα μου, ξεκίνησα για πίσω.
Ρίχνοντας κλασικά όλα τα μπινελίκια του κόσμου είμαι στην εθνική ανάμεσα σε εκατοντάδες νταλίκες και βαράει το τηλέφωνο... Δεν το δίνω σημασία συνεχίζω...Και να βαράει και να βαράει και να βαράει, Ωπα ρε συ λέω τι έγινε... Σταματάω στην άκρη του δρόμου και παίρνω τηλέφωνο
- Έλα τι έγινε;
- Να, μπορείς να πας και από Λουμπλιάνα...
Τρελάθηκα!! Αλλά εκείνη την ώρα θυμήθηκα οτι η Ανθή ήταν ο οικονομικός μου τραπεζίτης και, άλλαξα αμέσως τα λόγια που ήθελα να πω...
- Ζουζουνίτσα μου, μην με παίρνεις οχτώ φορές τηλέφωνο, πάρε με μία γιατί ανησυχώ μην έγινε τίποτα. Και μία είναι αρκετή! Σε αγαπώ πολύ αλλά κλείνω τώρα γιατί έρχονται καμιά εκατοστη νταλίκες να με πατήσουν,φιλάκια τα λέμε το βράδυ...
Φτάνω στο Μάριμπορ μπαίνω στην πόλη και προσπαθώ να βρω την έξοδο για Γκρατς
, μ
εγάλο φυστικομα! Εντωμεταξύ ο Τομ να έχει ψιλό μπλοκάρει γιατί η Αυστρία ήταν σε άλλο χαρτη και το Μάριμπορ, ήταν στα σύνορα του χαρτη που χρησιμοποιούσα ηδη. Οπότε δεν μπορούσα να του πω πάνε με Αυστρία, γιατί η Αυστρία δεν υπήρχε στον χάρτη. Μετά από τρελό βρισίδι και τρία υπογλώσσια αφού πέρασε καμιά ώρα τα κατάφερα. Ούτε στον εχθρό μου δεν εύχομαι τέτοιο μανίκι...
Σταματαω σε ένα βενζινάδικο για διάλλειμα αλλα και να παρω βινιετα για την αυστρια και βλέπω, έναν αυστριακό μηχανόβιο ο οποίος, δύστυχος είχε ατύχημα στην Σλοβενία… Το πόδι του ήταν πραγματικά χάλια, κρίμα!! Τον έπιασα συζήτηση και με είπε όταν ξεκίνησε το μηχανάκι του, ξέχασε να μαζέψει τον πλαγιοστατη και καρφώθηκε…
- - Καλά με ανοιχτό πλαγιοστατη δεν σβήνει ο κινητήρας αν βάλεις πρώτη
- - Σβήνει, αλλα σήμερα δεν έσβησε…
Πω πω σοκαρίστηκα! Περίμενε τον φίλο του να τον πάει σπίτι και την μηχανή θα την επέστρεφε η οδική βοήθεια. Μιλάμε από το σοκ μου, ξέχασα να βάλω βενζίνη στο φειζερ
Πλέον είχε αρχίσει να σουρουπώνει και μπαίνω επιτέλους Αυστρία. Περνάω κάτι τεράστια τούνελ και συνέχεια να βλέπω τον δείκτη της βενζίνης να είναι κάτω από τη μέση. Και άλλο τούνελ 10 km, να βγαίνω να ξαναμπαίνω σε άλλο, αλλά βενζινάδικο πουθενά. Να έχω διασχίσει 70 km και να μην βρίσκω βενζίνη. Είχα αρχίσει να αγχώνομαι αδικαιολόγητα ναι μεν μιας και είχα για 70 km βενζίνη αλλά αγχώθηκα.
Γενικά το θέμα της βενζίνης ήταν το μόνο που με αγχωνε στο ταξίδι. Αν έπεφτε στα ένα τέταρτο φρικερνα, για αυτό έβαζα συνέχεια και ανελλιπώς βενζίνη για να 'χω το κεφάλι μου ήσυχο.
Βρίσκω επίτελους βενζιναδικο το οποιο, ήταν από το αντίθετο ρεύμα κατεύθυνσης και ανέβηκα μια αερογέφυρα για να το προσεγκισω. Φουλάρω το μηχανάκι πάω να πληρώσω δίνω την κάρτα, μου λέει δεν είναι αποδεκτή...
- Τι!!
Ξανά προσπάθει... Τίποτα...ΤΩΡΑ
!!! Βρε λες να χρεωκοπήσαμε σκέφτηκα
...
Φυσικά ειχα και την δεύτερη κάρτα αλλά και μετρητά μαζί μου, αλλά αν από τώρα χαλούσε η μία από τις δύο κάρτες μου, θα είχα πρόβλημα στη συνέχεια του ταξιδιού. Πληρώνω με μετρητά και παίρνω τηλέφωνο την Ανθή να μιλήσει με την τράπεζα. Με παίρνει τηλέφωνο μου λέει, εσυ πρέπει να μιλήσεις εμένα δεν με εξυπηρετούν επειδή η καρτα, είναι στο δικο σου όνομα
Παίρνω τηλέφωνο από Αυστρία μου βγαίνει ο αυτόματος τηλεφωνητής και να μου λέει το κομπιούτερ
- Τι πρόβλημα έχετε...
- Να συλλαβιζω Κάρτα...
- Δεν σας κατάλαβα επαναλάβετε...
- ΚΑΡΤΑ!!!
- Δεν σας κατάλαβα επαναλάβετε...
Δηλαδή έλεος!!Τελικά άνοιξε η γραμμή της λέω το πρόβλημα μου... Ναι μου λέει, κάναμε αναβάθμιση στο σύστημα για αυτό δεν πέρασε η συναλλαγή σας, τώρα θα είναι εντάξει... Όντως!
Αλλά αναρωτήθηκα εγώ
, αν δεν είχα αλλά λεφτά η άλλη κάρτα τι θα γινόταν. Θα γινόμουν ξεφτίλα και πιθανόν να κατέληγα στο μπουντρούμι γιατί η τράπεζα έκανε αναβάθμιση στο λογισμικό της...Απίστευτο και όμως ελληνικό!!
Έριχνα της κατάρες δεν το συζητώ, και να μουρμουραω … Πουστηδες το ταξίδι μου εγώ φέτος ότι και να γίνει, θα το κανω!!
Τρώω ένα σάντουιτς να ηρεμήσω και ξεκινάω ενώ ήδη είχε ψιλό νυχτώσει. Μπαίνω σε ένα τεράστιο τούνελ και φτάνοντας προς την έξοδο του βλέπω από την αντίθετη κατεύθυνση τον δρόμο να είναι βρεγμένος
, σουπερ! Φτάνω στην έξοδο του και να γίνεται χαλασμός κυρίου, βροχή αέρας μπουμπουνητά αστραπές, τώρα!!
Σταματάω μεσα στο τουνελ, λίγο προτού να εκτεθώ στον αγριεμένο ουρανό και στην άκρη του δρόμου, φοράω τα αδιάβροχα με τις νταλικες να περνάνε σε απόσταση μέτρου από δίπλα μου. Όσο μπορώ πιο γρήγορα ντύνομαι και ξεκινάω.
Παιδιά εντάξει τέτοιο πράγμα δεν είχα ξαναζήσει... Να γίνεται κατακλυσμός, οι βροντές να πέφτουν και να αντιλαλούν μέσα στα βουνά σαν βόμβες. Ο δρόμος να μην έχει καθόλου φώτα, οι διαχωριστικές γραμμές κατεύθυνσης να είναι σβησμένες και εγώ, να οδηγάω μέσα στην μαυρίλα λες και οδηγούσα πάνω στην θάλασσα. Δεν έβλεπα τίποτα!! Άναψα τα αλάρμ απ' το φειζερ, έκανα το σταυρό μου... Και αναρωτιόμουν που πάω!
Να πηγαίνω με 60 km, τα αμάξια να με προσπερνάνε σαν τρελά, ο δρόμος να είναι κατηφορικός και να μην βλέπω τίποτα
. Πω πω λέω να φτάσω σε ένα βενζινάδικο να σωθώ
.Και τότε φτάνω σε κάτι διόδια
, καλά και διόδια και Βινιετα, τι κόλπο είναι αυτό... Η βροχή εν τω μεταξύ να δυναμώνει και αλλό και να αναπηδάει στο οδόστρωμα σαν μπαλάκια του Πινγκ πονγκ.
Πληρώνω το αντίτιμο και λεω την κόπελά να κάτσω κάπου να περάσει λίγο η μπόρα...
- Δεν έχει πουθενά να κάτσεις... Μου λέει ψυχρά
- Εδώ δίπλα μήπως στην άλλη μπάρα, δεν βλέπω να λειτουργεί...
- Όχι λειτουργεί με αυτόματο σύστημα πληρωμών... Μου απαντάει με το ίδιο γερμανικό στυλ.
Εγω μιλωντας της γελούσα κιόλας, οχι φυσικά από χαρά αλλα από αγωνία ίσως και φόβο.Τώρα που θα πάω...
Κάνω να ξεκινήσω... Και τότε πετάγεται η κοπέλα που πραγματικά και αυτή θα πρέπει να φοβήθηκε για μένα και μου λέει... Να εδώ παραδίπλα μπορείς να περιμένεις λίγο...
Παρκάρω το φέιζερ...
Αράζω στο όρθιο και απολαμβάνω τους βομβαρδισμούς του ουρανού πάνω από τις Άλπεις... Μιλάμε για εκοφαντικές καταστάσεις!!
Εντάξει σκεφτείτε λίγο την κατάσταση μου... Πρώτη φορά ταξιδεύω στις Άλπεις, είναι βράδυ, δεν έχω που να κοιμηθώ, εξω γίνεται πόλεμος... Και εγώ είμαι στη μέση του πουθενά κάτω από την μπάρα των διοδίων και να νιωθω πραγματικη ευτηχια. Βεβαια ένιωθα ευλογημένος που ζούσα τέτοιες καταστάσεις, τώρα που είμαι ασφαλής, γιατι πιο πριν... Αστο!
Το ήξερα, τέτοιο δέος δεν επρόκειτο να ξαναζήσω στο ταξίδι μου και να που τελικά είχα δίκιο. Αυτη πραγματικά ήταν η πιο μεγαλειώδης στιγμή σε όλο το ταξίδι! Το ότι δεν επρόκειτο να ξαναζήσω τέτοια συγκίνηση στο ταξίδι το ήξερα... Το τι θα κάνω μετά από εδώ που κόλλησα όμως δεν ήξερα...
Παίρνω την Ανθή τηλέφωνο
- - Ρε συ Ανθή είμαι στης Άλπεις κάτω από κάτι διόδια και έξω γίνεται χαμός. Ακούς τα μπουμπουνητά που πέφτουν, ο θεός να με φιλαει. Καλά μιλάμε δεν έβλεπα τίποτα στο δρόμο
- - Εγώ σε είπα στην Αυστρία δεν έχει φώτα..
- - Μην ανησυχείς αν δεν κοπάσει η βροχή δεν φεύγω από εδώ. Η μάνα μου πώς είναι
- - Καλύτερα είναι, συνηλθε. Αφού έφυγες τι άλλο να κάνει..
Είχα και το ανχος για την μάνα μου μην φουντάρει πουθενά σαν τον Αιγέα απο κανενα βραχο, που περίμενε να έρθει ο γιος του από την μάχη με τον μινώταυρο… Που στην σημερινή μας εποχή ονομάζεται Νordkapp!!
Ο μινώταυρος Nordkapp με περίμενε και εγω, μετά από καμιά ώρα που έκοψε λίγο η βροχή ξαναξεκινησα. Άναψα και πάλι τα αλάρμ και ευτυχώς μετά από καμιά 15 km βρίσκω βενζινάδικο.Μπαίνω μέσα, χαιρετάω τους υπαλλήλους σαν να ήταν η ρεσεψιόν κάποιου πεντάστερου ξενοδοχείου, γιατί ήξερα ότι από εκεί αποκλείεται να έφευγα.
Ξενοδοχείο βενζινάδικο λοιπόν και μια χαρά.Μέσα στην τιμή της κράτησης μου είχε και δείπνο...
Αλλά εντάξει, δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί η ρεσεψιονίστ του βενζινάδικου την κατάλαβε την δουλειά και με κοιτούσε περίεργα. Κατά τις τέσσερις όμως το πρωί τους έγραψα και κοιμήθηκα το πολύ μια ωρα...
Έχουμε και λέμε η μέρα πέρασε εγώ όμως, κοιμήθηκα δεν κοιμήθηκα μια ωρα οπότε... Συνεχίζουμε.
Ξυπνάω το πρωί ζάντα, λέω να πιω καφέ
, σίγα μην αγοράσω καφέ. Σκέφτομαι να πάρω ένα νερό, αλλά θυμάμαι ότι έκανε 2,5 ευρώ το μπουκάλι, Βρε ουστ! Είχε μία βρύση έξω από το βενζινάδικο χτυπάω ένα καφέ στο σέικερ,πίνω μια γουλιά ήταν σαν κατρουλιό,
μπλιαχ! Αλλα παραδόξως με ξύπνησε με ένα τσιγάρο ήμουν τσίτα. Πάμε να φύγουμε λέω μην ξανά νυστάξω...
Βγάζω μια φωτογραφία από το βενζινάδικο στις πεντέμισι το πρωί...