O Κώστας https://www.facebook.com/kostastraveler/timeline?lst=1622312232:100004920854723:1561741857 είναι φίλος εδώ και κάτι δεκαετίες...
Κοντοχωριανός από τη μια, συνυπηρέτηση στις Ειδικές Δυνάμεις σε ζόρικες Μονάδες από την άλλη!
Δε μπαίνει σε φόρα, έχει το θεματάκι του με την τεχνολογία , κι εδώ μπαίνω εγώ για να μεταφέρω το ταξίδι τους στο Βλαδιβοστόκ, το 2016.
Απολαύστε περιγραφή και το βιντεάκι στο τέλος!
Ταξίδι = Μετακίνηση σε μακρινό προορισμό και παραμονή σ' αυτόν για κάποιο διάστημα.
Αυτό ακριβώς θα κάνουμε με τον καλό μου φίλο Βασίλη. Θα αναχωρήσουμε την Κυριακή 24 Ιουλίου από Καλαμάτα με προορισμό τη Μογγολία (Ουλάν Μπατόρ) και τη λίμνη Βαϊκάλη (Ιρκούτσκ).
Το ταξίδι θα γίνει με Bandit 650 (Βασίλης) και με V-strom 650 έχοντας αντίστοιχα 130.000 και 125.000 χλμ, βασιζόμενοι σε δικό μας προγραμματισμό και, το κυριότερο, σε δικές μας οικονομικές δυνάμεις. Το είχαμε καιρό στο μυαλό μας και προετοιμαζόμασταν για αυτό.
Στο Ουλάν Ουντέ ανασυντασσόμαστε και μετράμε τις δυνάμεις μας: σωματικές, ψυχολογικές, οικονομικές, μηχανικές.Αν είμαστε εντάξει σε όλα τα παραπάνω, τότε μπαίνει ο δεύτερος, πιο μακρινός προορισμός, να φτάσουμε στις ακτές του Ειρηνικού, το Βλαδιβοστόκ.
Βέβαια, σε κάθε περίπτωση, ο τελικός και σπουδαιότερος στόχος είναι επιστρέψουμε ασφαλείς! Και αυτό πάντοτε θα πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας.
LIVE - DREAM - RIDE
1η ΕΒΔΟΜΑΔΑ
Σύνοψη των πρώτων ημερών.
Μετά από 6 ημέρες που αναχωρίσαμε από την Καλαμάτα βρισκόμαστε στο Suwalki (βόρεια Πολωνία). Τα χιλιόμετρα μέχρι εδώ είναι λίγο παραπάνω από 3.000. Καλαμάτα - Χαλκηδόνα - Βελιγράδι - Βιέννη - Rodomsko (νότια Πολωνία) και Suwalki. Σε κάθε πόλη κάναμε από μια διανυκτέρευση, εκτός της Βιέννης που καθίσαμε δυο μέρες.
Από θέμα καιρού, το μόνο πρόβλημα ήταν μέχρι και τη Βιέννη που έκανε ζέστη, ευτυχώς όμως είχε μπόρες κατα τόπους και μας δρόσιζε. Από εκεί και πάνω άλλαξε λίγο το σκηνικό, με περισσότερη συννεφιά, πιο χαμηλές θερμοκρασίες και που και που κανένα ψιλόβροχο. Μέσο όρο θερμοκρασίας θα έλεγα 24 βαθμούς, από τους 34 των πρώτων ημερών.
30 χιλιόμετρα νότια της Βουδαπέστης υπάρχει ένα χωριό με ελληνική ονομασία και λέγεται Μπελογιάννης. Υπάρχει ταμπέλα και στα Ελληνικά. Εκει ζουν πλέον γύρω στους 300 Έλληνες από 2.000 που είχε αρχικά. Το χωριό το έφτιαξαν Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες στα τέλη της δεκαετίας του 40 στη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη. Τις πληροφορίες αυτές μας τις εδωσε ο κυριος Αχιλλέας που συναντήσαμε τυχαία και που κατοικεί σε αυτό από το 1949.
Αυτά προς το παρόν και ελπίζουμε για τη συνέχεια.
2η ΕΒΔΟΜΑΔΑ
Από τη στιγμή που ξεκινήσαμε έχουμε καλύψει 6500χλμ. Τα χιλιόμετρα στη Ρωσία είναι δύσκολα. Δεν υπάρχει αυτοκινητόδρομος κλειστού τύπου. Ο δρόμος αυτός ειναι ο κεντρικός και "τρέχει" τη Ρωσία Ανατολή - Δύση. Διαβάσεις πεζών (εκατοντάδες), γραμμές τρένου, κάμερες ( 2 στις διαβάσεις και άλλες 2 στη είσοδο και έξοδο της πόλης), στάσεις λεωφορείων ( κοντά στις διαβάσεις) και το χειρότερο όλων είναι τα έργα που εκτελούνται. Για εκατό μέτρα έργου, οι ουρές ξεκινάνε από τα 8 χλμ και βάλε και από τις δύο μεριές (έχω ντοκουμέντα). Με όλα τα παραπάνω εμπόδια, μέσα στη Ρωσία κάνουμε 450 χλμ. μέσο όρο τη μέρα. Οι πόλεις τους είναι τεράστιες, αντίστοιχες της χώρας θα έλεγα. Το Καζάν είναι πολύ όμορφη πόλη και στην επιτροφή σκοπός είναι να τη γυρίσω.
Σήμερα περάσαμε τα Ουράλια Όρη. Ουρές από φορτηγά, ατελείωτες. Βρήκαμε και έναν κινέζο ποδηλάτη που πήγαινει στη Μόσχα. Για την ιστορία να σας πω ότι δεν είχε ξαναακούσει για Ελλάδα, τι Ακρόπολη του λέγαμε τι δημοκρατία, τι φιλοσοφία τίποτα. Μόνο με ολυμπιακούς αγώνες σαν κάτι να κατάλαβε και μετά του δείξαμε στον χάρτη και έπαθε πλάκα.
Κάτι που παραλίγο να ξεχάσω. Στο Καζάν ψάχναμε για βουλκανιζαντέρ, για να επισκευάσουμε το λάστιχο του Βασίλη. Αφού είχαμε κάνει τη σχετική έρευνα την προηγούμενη ημέρα ξεκινήσαμε να τα βρούμε. Πήγαμε σε όλα και δεν κάναμε τίποτα. Μιλήσαμε με τον mark, (έναν ρώσο από τη Μόσχα) έκανε κάποια τηλεφωνήματα και μας έστειλε στον κατάλληλο άνθρωπο. Με το ελαστικό χάσαμε σχεδόν μια ημέρα.
ΥΓ. Τον mark τον γνωρίσαμε στα σύνορα.
ΥΓ. 1 Πήραμε ρώσικα νούμερα ( megafon).
ΥΓ. 2 Μη νομίζετε ότι ταξιδεύουμε μαζί με τον Βασίλη και μαζί και χώρια.
3η ΕΒΔΟΜΑΔΑ
Την εβδομάδα αυτή δεν καλύψαμε τα χιλιόμετρα που θέλαμε.
Μέχρι το Όμσκ οι δρόμοι είναι ΑΠΑΙΣΙΟΙ - ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ είτε μέσα είτε έξω απο τη πόλη. Μονοτονία, θλιβερές πόλεις οι περισσότερες, βρώμα, σκόνη, αλλεπάλληλες ατελείωτες ουρές δεκάδων χιλιομέτρων. ΟΜΩΣ! Μετά το Νοβοσιμπίρσκ αρχίζουν τα ωραία!
Το τοπίο αλλάζει, αποκτά χρώμα, λιβαδάκια, αγελαδίτσες, ποικιλία εικόνων για τους οφθαλμούς που σε ξεκουράζει, πυκνά δάση. Αλλά το σημαντικότερο: φτιάχνει αρκετά, σε σημείο ανεκτό - μη πω και καλύτερο, ο δρόμος!!! Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Γιατί η Σιβηρία είναι απρόβλεπτη.
Τώρα είμαστε λίγο μετά το Κράσνογιαρσκ, στο Κάνσκ. Την Κυριακή υπολογίζουμε να είμαστε στη Βαϊκάλη, στο Ιρκούτσκ. Εκεί θα καθίσουμε όσο απαιτηθεί για τη βίζα της Μογγολίας.
Μέχρι τώρα έχουμε αντιμετωπίσει μερικά προβλήματα, τα κυριότερα των οποίων είναι:
- Πρόβλημα με την αντλία βενζίνης, του Βασίλη, κάνει συχνούς και απρόβλεπτους δισταγμούς στο άνοιγμα του γκαζιού με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται στις προσπεράσεις. Θα δουμε στο Ιρκούτσκ (θα ψάξουμε στα αυτοκινητάδικα, είναι μιτσουμπίσι και πιστεύω να βρούμε).
- Εμένα μου κόπηκε η αλυσίδα και μου έφυγε στο δρόμο αργά το απόγευμα στη μέση του πουθενά (στο Barabinsk, ένα χωριό 250-300 χλμ πριν το Νοβοσιμπίρσκ). Ευτυχώς που δεν μπερδεύτηκε πουθενά και να είχαμε άλλα. Πήρα το μπάντιτ του Βασίλη αφού βρήκα την αλυσίδα, πήγα σε ενα χωριό 15-20 χλμ μακρυά και κάπως ψιλοεπισκευάστηκε. Τη βάλαμε στο μηχανάκι, μας βοήθησαν και κάτι ρώσοι μοτοσικλετιστές, και κούτσα κούτσα με 50 χλμ οδηγήσαμε όλο το βράδυ, με βροχή και το πρωι φτάσαμε στο Νοβοσιμπιρσκ όπου έβαλα νεα αλυσίδα. Μέχρι να βρω όμως το μαγαζί, είναι άλλη ιστορία.
- Ο Βασίλης πάτησε ένα μεγάλο γωνιακό μέταλλο σαν καρφί πάχους 5-6 χλσ και 10 πόντους μηκος. Το επισκεύασε προσωρινά και την άλλη μέρα βρήκαμε μετά απο μεγάλη ταλαιπωρία βουλκανιζατερά που το έφτιαξε επαγγελματικά.
- Πάλι ο Βασίλης, πάτησε ένα κομμάτι ξύλο και του τρύπησε το κολάρο του ψυγείου. Ευτυχώς που είμαστε 2 μηχανές. Βγάλαμε το κολάρο και το πήγα στο κοντινό χωριό. Κόψαμε το κολάρο στο σημείο που είχε τρυπήσει και ενώσαμε τα δύο κομμάτια με ενα κομμάτι σωλήνα και φυσικά με την κατάλληλη κλήση.
Η θερμοκρασία είναι πια στους 20 βαθμούς και ταξιδεύουμε άνετα.
Στο Κεμέροβο μείναμε στο Bike Post. Το Bike Post είναι ένας χώρος που έχει φτιάξει ο Ilia, πάνω
από το σπίτι του, για να φιλοξενεί μοτοσικλετιστές. Το μέρος μας το είχε προτείνει ένας άλλος μοτοσικλετιστής 2 μέρες πρίν.
Τις αποστάσεις δεν τις μετράμε πια με τα χιλιόμετρα αλλά με τις μέρες. Δηλαδή σε 2 ημέρες θα είμαστε στο Ιρκούτσκ (1000χλμ) και από εκεί άλλες 7ημέρες για Βλαδιβοστόκ (4000χλμ). Μεγάλη υπόθεση να ταξιδεύουν 2 μηχανές.
Όλα καλά, λοιπόν, για την ώρα και συνεχίζουμε με χαμόγελα, γέλια και ακόμα πιο δυνατοί, μετά από την κάθε δυσκολία.
4η ΕΒΔΟΜΑΔΑ
Για την εβδομάδα αυτή κάναμε 1800 χλμ. Αυτό όμως επειδή μείναμε στο Ιρκούτσκ 4 ημέρες για να βγάλουμε τη βίζα της Μογγολίας. Από το Κάνσκ κάναμε 2 ημέρες για το Ιρκούτσκ, όπου φτάσαμε Κυριακή. Είχαμε κλείσει διαμέρισμα σε μπλοκ, στην τιμή των 57ευρώ (το άτομο) για 4ημέρες μαζί με θέσεις σε γκαράζ, για τις καλές μας. Την Δευτέρα πήγαμε στο προξενείο της Μογγολίας, μας έδωσαν κάτι έντυπα να συμπληρώσουμε και έναν αριθμό λογαριασμού για να καταθέσουμε τα χρήματα της βίζας, 70 ευρώ. Την Τρίτη ξαναπήγαμε και καταθέσαμε τα χαρτιά, μαζί με τα διαβατήρια, τα οποία πήραμε πίσω με τη βίζα στις 16:00. Την Τετάρτη φιλοξενήσαμε το φίλο Jordan που είχαμε γνωρίσει μερικές μέρες νωρίτερα. Την Πέμπτη αναχωρήσαμε για Ουλάν Ουντέ και σήμερα είμαστε 100χλμ.πριν τη Τσιτά. Σήμερα γνωρίσαμε και έναν Ισπανό ταξιδευτή τον Bruno Salabal Rider. Κάναμε μαζί τα τελευταία χιλιόμετρα της ημέρας και θα διανυκτερεύσουμε παρέα. Τις μέρες στο Ιρκούτσκ κάναμε τη βόλτα μας αλλά όχι όσο θα θέλαμε γιατί με πόνεσε η μέση και η μετακίνηση ήταν λίγο επίπονη.
Τον πρώτο στόχο τον πιάσαμε, που ήταν το Ιρκούτσκ και η λίμνη Βαϊκάλη.
Ο δεύτερος είναι το Βλαδιβοστόκ και είμαστε σε απόσταση αναπνοής, μόλις 3000χλμ. (Χα).
Είμαστε καλά και συνεχίζουμε δυνατά.
ΥΓ: Ο δρόμος από το Ουλάν Ουντέ μέχρι την Τσιτά στο μεγαλύτερο τμήμα του είναι πάρα πολύ κακός δρόμος.
ΥΓ1: Τις 2 τελευταίες ημέρες, η βροχή ήταν παρούσα.