Μπορεί στη Δημοκρατία να μην υπάρχουν αδιέξοδα, καθότι όλα ή σχεδόν όλα μπορούν να επιλυθούν μέσω διαδικασιών που εξασφαλίζουν το κοινά αποδεκτό τελικό αποτέλεσμα, στα βουνά όμως υπάρχουν αδιέξοδα, και δυστυχώς η προσπέλαση τους πρακτικά είναι αδύνατη, ευτυχώς όμως στα αδιέξοδα αυτά υπάρχουν συνήθως ομορφιές, κρυφές από αυτούς που δεν τολμούν!
Μιλώντας για τόλμη, δεν νοείται το σθένος, αλλά η παραδοχή ότι ο δρόμος που θα πάρεις δεν οδηγεί πουθενά! Κυριακή, βουνό και σχόλη, να ήταν η βδομάδα όλη, και υπό τους διασκευασμένους στίχους της Αλίκης Βουγιουκλάκη, ο @Maik® και εγώ βρεθήκαμε στην περιοχή της Μαυρομανδήλας, πάνω από την πόλη των Πατρών, έτοιμοι να προσεγγίσουμε όσο το δυνατόν χωμάτινα τον Ερύμανθο.
Από το Πετρωτό και την Κρυσταλλοπηγή, βρεθήκαμε πάνω από την Χαλανδρίτσα, και από εκεί περιμετρικά του εγκαταλελειμμένου φιλόδοξου σχεδίου του Αυτοκινητοδρομίου Πατρών, φθάσαμε στο χωριό Ελληνικό και έπειτα στον Κούμαρη. Λίγους μήνες πριν, μοιραζόμουν με κάποιους φίλους ένα στιγμιότυπο οθόνης από χάρτη που έδειχνε ένα σημείο πάνω από το χωριό Κούμαρης, όπου ο δρόμος εξαφανιζόταν και επανεμφανιζόταν λίγο μετά για να καταλήξει στο επόμενο χωριό, το Καλούσι! Τι καλύτερο λοιπόν να εξερευνήσουμε με τον @Maik® εάν οι διαδικτυακές ανησυχίες πραγματώνονται στην ζωή εκεί έξω.
Και ναι, βγήκαμε Καλούσι, αφού πρώτα σταθήκαμε στο ξέφωτο πάνω από το χωριό, να αγναντέψουμε την Πάτρα και το Παναχαϊκό! Συνεχίσαμε για Αλποχώρι, όχι όμως από τον σύντομο χωματόδρομο αλλά από έναν σχεδόν παράλληλο πιο ψηλά και πιο κοντά στις απόκρημνες πλαγιές του βουνού των Ημίθεων.
Λίγο πριν το Αλποχώρι, φθάνουμε στο γνωστό ξωκλήσι που υπάρχει πάνω στο τρίστρατο. Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου για να οδηγήσουμε στην τρίτη στράτα, αυτή που φαινομενικά οδηγεί προς το βουνό! Μετά από το άνοιγμα τριών αυτοσχέδιων πορτών και την συνάντηση με έναν μοναχικό κυνηγό φθάσαμε στο τέλος του χωματόδρομου.
Και αυτό είναι που αντικρύζει κάποιος στα 1100 μέτρα.
Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου να με κλείσει, δεν έχει σίδερα για να με φυλακίσει θα τραγουδούσε κάποτε αυτό το ταπεινό AX-1, αλλά λογικά ο Τσοπάνης είχε άλλη γνώμη και το φυλάκισε μια για πάντα στην εσχατιά του Ερυμάνθου να ατενίζει από ψηλά τα άλλα δίτροχα που ροβολάνε λέφτερα στα αχαϊκά χώματα!
Μπορεί να είναι το τέλος του δρόμου, είναι όμως ταυτόχρονα και η αρχή του μονοπατιού. Και μιλάω για το μονοπάτι που ανεβαίνει μέχρι το Κόκκινο Διάσελλο, ανάμεσα στον Ωλενό και την Μουγγίλα, τις δύο ψηλότερες κορφές του Ερυμάνθου, και έπειτα καταλήγει στην Τσαπουρνιά. Είναι το μονοπάτι από το οποίο, όπως μας είπε και ο κυνηγός που συναντήσαμε, δύο χρόνια πριν , ξεπήδησαν δύο μοτοσυκλέτες, πιο μικρές από τις δικές μας! Ακούγοντας αυτό, και κοιτάζοντας τη στενότητα του μονοπατιού, που σχεδόν το έκανε ανύπαρκτο, αν αυτό ήταν αλήθεια, τότε μιλάμε για trial μοτοσυκλέτες και σίγουρα πρέπει να γνωρίσουμε από κοντά τα δύο αυτά αλάνια!
Κατηφορίζουμε για το χωριό Αλποχώρι, που έλκει την ονομασία του από τον μυθικό Γίγαντα Άλπο. Σειρά έχει τώρα ένα άλλο αδιέξοδο, ωπά ωπά, έχουμε κατοχυρωμένη ονομασία για τέτοιου είδους περιπτώσεις « Σμούρκ», παμέ λοιπόν ολοταχώς για το επόμενο «Σμουρκ».
Μήπως είναι πύλη για ταξίδι στο χωροχρόνο?
Μετά τις εγκαταλελειμμένη κατασκήνωση, στο χωματόδρομο που οδηγεί για το Καλέντζι, υπάρχει αυτοσχέδια μεταλλική ταμπέλα που ενημερώνει για τον Άγιο Χριστόφορο! Ξεκινώντας την ανάβαση αφήνουμε πίσω μας τη διχάλα που οδηγεί στο ξωκλήσι και συνεχίζουμε για να βρεθούμε έκπληκτοι μπροστά από τον σχετικά άγνωστο καταρράκτη του Κάκαβου. Αφού παρακολουθήσουμε για λίγο, με δέος, το πίπτων ύδωρ, συνεχίζουμε, αφού αυτό επιτάσσει το στίγμα!
Μιλώντας για τόλμη, δεν νοείται το σθένος, αλλά η παραδοχή ότι ο δρόμος που θα πάρεις δεν οδηγεί πουθενά! Κυριακή, βουνό και σχόλη, να ήταν η βδομάδα όλη, και υπό τους διασκευασμένους στίχους της Αλίκης Βουγιουκλάκη, ο @Maik® και εγώ βρεθήκαμε στην περιοχή της Μαυρομανδήλας, πάνω από την πόλη των Πατρών, έτοιμοι να προσεγγίσουμε όσο το δυνατόν χωμάτινα τον Ερύμανθο.
Από το Πετρωτό και την Κρυσταλλοπηγή, βρεθήκαμε πάνω από την Χαλανδρίτσα, και από εκεί περιμετρικά του εγκαταλελειμμένου φιλόδοξου σχεδίου του Αυτοκινητοδρομίου Πατρών, φθάσαμε στο χωριό Ελληνικό και έπειτα στον Κούμαρη. Λίγους μήνες πριν, μοιραζόμουν με κάποιους φίλους ένα στιγμιότυπο οθόνης από χάρτη που έδειχνε ένα σημείο πάνω από το χωριό Κούμαρης, όπου ο δρόμος εξαφανιζόταν και επανεμφανιζόταν λίγο μετά για να καταλήξει στο επόμενο χωριό, το Καλούσι! Τι καλύτερο λοιπόν να εξερευνήσουμε με τον @Maik® εάν οι διαδικτυακές ανησυχίες πραγματώνονται στην ζωή εκεί έξω.
Και ναι, βγήκαμε Καλούσι, αφού πρώτα σταθήκαμε στο ξέφωτο πάνω από το χωριό, να αγναντέψουμε την Πάτρα και το Παναχαϊκό! Συνεχίσαμε για Αλποχώρι, όχι όμως από τον σύντομο χωματόδρομο αλλά από έναν σχεδόν παράλληλο πιο ψηλά και πιο κοντά στις απόκρημνες πλαγιές του βουνού των Ημίθεων.
Λίγο πριν το Αλποχώρι, φθάνουμε στο γνωστό ξωκλήσι που υπάρχει πάνω στο τρίστρατο. Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου για να οδηγήσουμε στην τρίτη στράτα, αυτή που φαινομενικά οδηγεί προς το βουνό! Μετά από το άνοιγμα τριών αυτοσχέδιων πορτών και την συνάντηση με έναν μοναχικό κυνηγό φθάσαμε στο τέλος του χωματόδρομου.
Και αυτό είναι που αντικρύζει κάποιος στα 1100 μέτρα.
Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου να με κλείσει, δεν έχει σίδερα για να με φυλακίσει θα τραγουδούσε κάποτε αυτό το ταπεινό AX-1, αλλά λογικά ο Τσοπάνης είχε άλλη γνώμη και το φυλάκισε μια για πάντα στην εσχατιά του Ερυμάνθου να ατενίζει από ψηλά τα άλλα δίτροχα που ροβολάνε λέφτερα στα αχαϊκά χώματα!
Μπορεί να είναι το τέλος του δρόμου, είναι όμως ταυτόχρονα και η αρχή του μονοπατιού. Και μιλάω για το μονοπάτι που ανεβαίνει μέχρι το Κόκκινο Διάσελλο, ανάμεσα στον Ωλενό και την Μουγγίλα, τις δύο ψηλότερες κορφές του Ερυμάνθου, και έπειτα καταλήγει στην Τσαπουρνιά. Είναι το μονοπάτι από το οποίο, όπως μας είπε και ο κυνηγός που συναντήσαμε, δύο χρόνια πριν , ξεπήδησαν δύο μοτοσυκλέτες, πιο μικρές από τις δικές μας! Ακούγοντας αυτό, και κοιτάζοντας τη στενότητα του μονοπατιού, που σχεδόν το έκανε ανύπαρκτο, αν αυτό ήταν αλήθεια, τότε μιλάμε για trial μοτοσυκλέτες και σίγουρα πρέπει να γνωρίσουμε από κοντά τα δύο αυτά αλάνια!
Κατηφορίζουμε για το χωριό Αλποχώρι, που έλκει την ονομασία του από τον μυθικό Γίγαντα Άλπο. Σειρά έχει τώρα ένα άλλο αδιέξοδο, ωπά ωπά, έχουμε κατοχυρωμένη ονομασία για τέτοιου είδους περιπτώσεις « Σμούρκ», παμέ λοιπόν ολοταχώς για το επόμενο «Σμουρκ».
Μήπως είναι πύλη για ταξίδι στο χωροχρόνο?
Μετά τις εγκαταλελειμμένη κατασκήνωση, στο χωματόδρομο που οδηγεί για το Καλέντζι, υπάρχει αυτοσχέδια μεταλλική ταμπέλα που ενημερώνει για τον Άγιο Χριστόφορο! Ξεκινώντας την ανάβαση αφήνουμε πίσω μας τη διχάλα που οδηγεί στο ξωκλήσι και συνεχίζουμε για να βρεθούμε έκπληκτοι μπροστά από τον σχετικά άγνωστο καταρράκτη του Κάκαβου. Αφού παρακολουθήσουμε για λίγο, με δέος, το πίπτων ύδωρ, συνεχίζουμε, αφού αυτό επιτάσσει το στίγμα!