paschalis
WildRider
Τι μπάχαλο έγινε φέτος...(Αύγουστος 2018).
Πως ξεκίνησα με τη διάθεση να ανεβοκατεβαίνει την υγεία μου να με απειλεί με δέκα διαφορετικούς τρόπους
και εν τέλει ένα παλιό γνώριμο σκηνικό με το αριστερό πόδι να μου γυρίζει το τιμόνι νότια έξω απο το Zakopane
σε ένα απλό roundabout που μπήκε υποψήφιο να γίνει κόμβος για τη ζωή μου αλλά και που δεν πρόκειται να του περάσει.
Τίτλος??....βόλτα στα καλαμπόκια.
Αφού το βασικό που θυμάμαι απο αυτό το τετραήμερο κουτρουβάλημα
είναι τα εκατομμύρια ουγγαρέζικα στρέμματα με καλαμπόκι.
(Τουλάχιστον μαζέψαν τις γυναίκες που ψώνιζαν νταλικέρηδες στο δρόμο παραδίπλα.
(H παραπάνω παρένθεση έρχεται απο τις πρώτες εικόνες -του επαρχιακού τότε- δρόμου
για τη Βουδαπέστη,στην πρώτη μας νορβηγική εξόρμηση το καλοκαίρι του 2004).
Το βράδυ της Πέμπτης μας βρίσκει 400 χλμ βορειότερα
απο τη μάνα Θεσσαλονίκη, σε σέρβικο έδαφος.
Το Νις σφύζει απο ζωή και όμορφες κοπέλλες που βολτάρουν στο κάστρο
και στους γύρω απο το κέντρο πεζόδρομους.
Μεγάλες κρύες μπύρες στο ενάμιση ευρώ κι εγώ με τον Στεφ
να βολτάρουμε ανάμεσα στα φωτομοντέλα.
Ο Ευθυμάκος είναι στο δρόμο και κατά τα μεσάνυχτα αριβάρει κι αυτός συμπληρώνοντας το τρίο.
Ολα αυτά με βρίσκουν να ψιλοκουτσαίνω
και με το αριστερό αυτί τούμπανο
από μία απρόσμενη εξωτερική ωτίτιδα
να προσπαθώ να πάρω εκκίνηση για το ....Nordkapp,
Το πρωί ξυπνάμε αξημέρωτοι και η διάθεση για μένα έχει ανέβει.
Εκεί που τους έλεγα πως σε αυτό το χάλι είμαι μόνο για πίσω
βάζω πλώρη και ορμάμε στις Εθνικές αλλάζοντας χώρες και συντεταγμένες σε χρόνο μηδέν.
Κι όλη αυτή η χαρά με πήγε λίγο πάνω απο τη Βουδαπέστη.
Το παλιό θέμα με το πόδι έχει ξεσπαθώσει, τα κόλπα με την αλλαγή θέσης πάνω στη σέλα δεν πιάνουν με τίποτε
και τα τελευταία 300 εκ των 1000 σημερινών χλμ μέχρι τους πρόποδες των Tatras
είναι ένα συνοθύλευμα σκέψεων προσπάθειας διαχείρισης αυτού που έρχεται ....και πόνου.
Χαζεύω γύρω μου τις εικόνες και βλέπω σε παράλληλα επίπεδα όλα τα δεκάδες ταξίδια
που κάναμε με τα μηχανάκια στη μυθική κάποτε Ευρώπη.
Κάπου εδώ πρέπει να πάω σε γενική επισκευή σκέφτομαι κι αυτό το γ@μημένο κίτρινο γερμανικό κατασκεύασμα
κατάφερε να με χαλάσει πρώτο,πρέπει να είναι το δεύτερο μηχανάκι που δεν κατάφερα να σπάσω , και είναι κι αυτό bmw...
....ώρα για το μεσημεριανό του ταγμένου εθνικάκια που ορμάει για Σκανδιναβία
και δε μασάει από τους πύργους τις λιμνούλες με τα παπάκια και τις πλατείες με τους χορευτές
και τους άνεργους βιολιτζήδες της όπερας που κοσμούν κάθε ευρωπαικό προορισμό που σέβεται τον εαυτό του.
Ντολμαδάκι και ζαμπονοκάσερο δίπλα στις αντλίες,εδώ,στη μία και μοναδική σκιά του ουγγρικού κάμπου
που φιλοξενεί τον δρόμο ταχείας κυκλοφορίας που θα μας πάει στα φιόρδ.
Είμαστε δέσμιοι της κουλτούρας του βενζινάδικου,
ειδικά τις ημέρες που το πρόγραμμα έχει 1000 χλμ βόρεια να τελειώνουμε με την κεντρική Ευρώπη.
Αλλά το κέφι παρά τη ζέστα και την βαρεμάρα της μπαριέρας ....είναι εδώ!
Σουρουπώνει και μετ΄εμποδίων στα Σλοβάκικα καμποχώρια, βλέπουμε επιτέλους τα βουνά.
Τσιγάρο στην άκρη στις γραμμές κι αναζήτηση για δροσερή κατασκήνωση
...ή και δωματιάκι σε τιμή και αισθητική ευκαιρίας.
Με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς check in απλώνουμε την αρίδα μας
σε ένα δροσερό λιβάδι που παριστάνει το camping και βάζουμε μπρος τα κουζινικά!
Είμαι πεπεισμένος,3 χρόνια μετά τον μοναδικό άθλο με τον Μάρκο στη χρονιά του δράκου,
πως αυτή η στάση ταξιδιωτικής ζωής έχει απλά ΚΑΙ οικονομικά κίνητρα.
(Η όλη ανεπανάληπτη ιστορία του οδοιπορικού με τις κλειστές τραπεζες για φόντο εδώ
http://gone4riding.blogspot.com/2016/10/orge-2015.html )
Χαμένα πλέον ανάμεσα στο κυρίαρχο πραγματικό (κινητρο) που είναι η θέληση
να ξεφύγω από τα πεπραγμένα να κινηθώ απόλυτα μόνος και αυτόνομος
μπουκάροντας στη φύση μαζί με όποιον παλαβό θα ήθελε να κάνουμε παρέα.
Κι όλο αυτό σε ένα δεδομένα πολυσύχναστο ευρωπαικό περιβάλλον
μιας και μέχρι εκεί αφήνουν οι ολιγοήμερες άδειες.
Η φωτιά της παρέας καίει στο φουλ κι ας σέρνομαι σαν βάρκα στην αμμουδιά,αυτό δεν είναι παρά μια πολύ πολύ μικρή λετπομέρεια μπροστά στις βαθιές ανάσες δροσιάς που έρχονται όπως νυχτώνει..
Ξημερώματα κι όλοι φάτσα στον ήλιο γιατί πιάσαμε μονοψήφια στη θέση του 35 κι είναι κάπως.
Εξηγώ στους δύο από τους καλύτερους μου φίλους ότι πιο δύσκολο χρειάστηκε ποτέ να εξηγήσω...γυρνάω πίσω ρε μλκες απλά και όσο πιο σταράτα γίνεται,ο εγκέφαλος δε δίνει άλλη εντολή...γυρνάω πίσω.
Τα γράφω για να τα θυμάμαι,θα κάνω γενική επισκευή και θα επανέλθω ρε σεις....
Α για να ρωτήσω (30 φορές το ρώτησα) μπορείτε ρε μόνοι σας
ή να το πάρω το πόδι παραμάσχαλα και να συνεχίσω, μπορούμε, end of conversation.
Έτσι το θέλω κι έτσι πρέπει να συννενοείσαι με τους φίλους
αλλιώς κατέβασε ταμπέλες και βάλτους στους γνωστούς.
7 χλμ μετά την αλλαγή πορείας προσπαθώ να αλλάξω την κολλημένη στην -προσωρινή- ήττα σκέψη.
Ανάμεσα στους μποτιλιαρισμένους στο δρόμο για τα βουνά Πολωνούς 4 ανέμελοι συμπατριώτες τους καπνίζουν τυριά με παραδοσιακό τρόπο.
